Και να’μαστε, για άλλη μια φορά, στο κρεβάτι του πόνου και σε θερμοκρασία…πυρετού! Και λέω για άλλη μια φορά, γιατί από την 1η Σεπτεμβρίου, που άνοιξαν τα σχολεία, εμείς δε ξέρω, αν καταφέραμε να πάμε φέτος ένα μήνα σχολείο…Συνολικά!
Και να’μαστε, για άλλη μια φορά, στο κρεβάτι του πόνου και σε θερμοκρασία…πυρετού! Και λέω για άλλη μια φορά, γιατί από την 1η Σεπτεμβρίου, που άνοιξαν τα σχολεία, εμείς δε ξέρω, αν καταφέραμε να πάμε φέτος ένα μήνα σχολείο…Συνολικά!
Όταν μια ‘Χριστουγεννόπληκτη’ Θεσσαλονικιά αποφασίζει να στολίσει από Νοέμβριο… τότε το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνουν όλα τέλεια!!
Αυτό το θέμα το σκέφτομαι εδώ και κάποιες μέρες για να το γράψω… Αφορά ένα συμβάν, που έζησα πριν από δυο βδομάδες περίπου. Και ήθελα από την πρώτη στιγμή να γράψω για αυτό. Αλλά δεν το έκανα…Μάλλον γιατί ήθελα να περάσει η ένταση (όσο γίνεται δηλαδή) και να το αναφέρω με όσο γίνεται πιο καθαρό μυαλό.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή…
Στον απόηχο ενός τριημέρου και όπως κάθε τριήμερο οι δραστηριότητες με τα παιδιά δεν έχουν τελειωμό!
Για μας, όμως, αυτό το τριήμερο εκτός από δραστηριότητες είχε και…πρωτοτυπίες για τα παιδιά, αλλά και για τη μαμά!
Και ήρθε, λοιπόν, το Σαββατοκύριακο. Οι δύο αυτές μερούλες, που θέλετε και εσείς οι δόλιοι γονείς να βγείτε λίγο από το σπίτι με τα παιδάκια σας.
Και εντάξει, καλοί και οι παιδότοποι, θα πάτε και εκεί δεν το συζητώ. Αλλά, να. Θέλετε και εσείς να πάτε και κάπου αλλού. Κάπου διαφορετικά. Κάπου, που πηγαίνατε και πριν κάνετε παιδιά…