Αυτό είναι το κορίτσι μου. Η ηλιαχτίδα μου. Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που της αφιέρωνα, από όταν ήταν τόση δα! Κι αυτή…είναι η πρώτη μας ποδηλατάδα μαζί…

….όπως έγραψε κάποτε ο αγαπημένος μας Ελύτης και αναπαράγουν τα social media κατά κόρον, εδώ και δυο μήνες τουλάχιστον… Ώρες ώρες εγώ αναρωτιέμαι, ωστόσο… Άραγε πόσο εύκολα θα τη φτιάχναμε την άνοιξη, αν δε ζούσαμε στην Ελλάδα;

Η καραντίνα είναι μια εντελώς υποκειμενική υπόθεση… Αντικειμενική σίγουρα ως προς την εφαρμογή της. Ισχύει για όλους κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Υποκειμενική, όμως, ως προς την επιρροή της πάνω μας…

3 εβδομάδες #μένουμε_σπίτι κλείνουμε σήμερα και όλο αυτό μοιάζει πραγματικά σαν πρωταπριλιάτικη φάρσα και όμως δεν είναι ψέμα. Μοιάζει σαν εφιάλτης και όμως δεν κοιμόμαστε.

Αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, ωστόσο -και όσο και να πεις τέτοιες ημέρες «επετειακές» σε ωθούν στο να κάνεις μια μίνι ανασκόπηση- καταλήγεις ότι, όπως όλα στη ζωή, έτσι και στην παρούσα κατάσταση, τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο ή άσπρο…

Προχθές, έγινε κάτι που μου έδωσε ίσως το πιο ισχυρό σοκ, που έχω βιώσει, σε αυτή την έτσι κι αλλιώς σοκαριστική περίοδο…