Σύγχρονος κόσμος, πόλεμος και πρόσφυγες. Πώς μαθαίνουμε στα παιδιά μας τη θλιβερή εικόνα της ζωής, με όσο πιο όμορφο τρόπο γίνεται;  Πώς τα μαθαίνουμε να βλέπουν την ομορφιά πίσω από την ασχήμια;

Διαβάστε τη συνέντευξη του συγγραφέα, Μερκούριου Αυτζή, για το υπέροχο βιβλίο του, “Γιασμίν, μια ζωή από την αρχή”, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και χαρίστε στα παιδιά σας ένα διδακτικό και ταυτόχρονα πανέμορφο παραμύθι με υπέροχα νοήματα.

Ερωτήσεις για τον συγγραφέα:

Ερ. 1η: Ένα πραγματικά πανέμορφο και τόσο επίκαιρο παραμύθι, που προσπαθεί να κάνει τα παιδιά μας να αντιληφθούν την θλιβερή πραγματικότητα του πολέμου, όσο γίνεται πιο όμορφα και ανώδυνα. Πώς ακριβώς αποφασίσατε να γράψετε ένα τέτοιο παραμύθι;

Απ.: Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλήσεις για τον πόλεμο στα παιδιά. Και το βιβλίο μου, η «Γιασμίν…», γεννήθηκε με πολύ πόνο μετά από μακρά περίοδο κυοφορίας. Κάθε φορά που σφυρίζουν δαιμονισμένα οι σειρήνες του πολέμου, σήμερα στη Συρία και στις εμπόλεμες χώρες της Αφρικής, χθες στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν και παλιότερα στον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Πόλη ή όπου αλλού, σπέρνοντας την καταστροφή και γεννώντας πρόσφυγες, το στομάχι μου σφίγγεται. Και κάθε φορά θλίβομαι όποτε τα ΜΜΕ προβάλουν όλες αυτές τις τραγικές εικόνες με τα καραβάνια των προσφύγων να θαλασσοπνίγονται ή να στοιβάζονται στα σύνορα, με την ελπίδα να προσφέρουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή. Θλίβομαι αλλά δυστυχώς νιώθω ανήμπορος να κάνω κάτι –ποιος είμαι άλλωστε για να αλλάξω τη ρότα του κόσμου; Το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να γράφω –έτσι λένε. Και η Γιασμίν, το προσφυγόπουλο που ασυνόδευτο τριγυρνάει στους δρόμους της πόλης και που, αν και ασχημάτιστη, δίχως μορφή και όνομα στην αρχή, ως ανάγκη έκφρασης τριβέλιζε το μυαλό μου μήνες ίσως και χρόνια, γεννήθηκε σε μια στιγμή. Γεννήθηκε εντελώς ξαφνικά όταν είδα μια φωτογραφία ενός κοριτσιού με θλιμμένο πρόσωπο να περπατάει μόνο του σε αστικό φθινοπωρινό τοπίο και να σέρνει τα πόδια του στα πεσμένα φύλλα. Η εικόνα αυτή ήταν η λύτρωση και στο πρόσωπο του κοριτσιού αυτού πήρε σάρκα και οστά η Γιασμίν. Και η Γιασμίν μου δεν έχει συγκεκριμένη καταγωγή. Είναι παιδί του κόσμου. Γιατί ο πόλεμος δεν έχει σύνορα. Σήμερα είναι εδώ, αύριο είναι εκεί… Και τα παιδιά μας πρέπει να ξέρουν…

Ερ. 2η: Η επιλογή του σκυλάκου, ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο κορίτσι και την νέα του οικογένεια, δεν είναι καθόλου τυχαία για μένα. Πιστεύω πως συμβολίζει την αγνή και ανόθευτη αγάπη πέρα από καχυποψίες, ρατσισμό και μισαλλοδοξίες, που μόνο τα παιδιά και τα ζώα μπορούν να νιώσουν και να εκφράσουν και θεώρησα εξαιρετική την επιλογή αυτή. Συμβολίζει ίσως και κάτι άλλο ο μικρός φίλος της Γιασμίν για το παραμύθι;

Απ.: Ο Χνούδης, ο σκυλάκος του βιβλίου, όπως πολύ σωστά επισημαίνετε, δεν επιλέχτηκε τυχαία. Συμβολίζει, θα συμφωνήσω μαζί σας, την αγνή και ανόθευτη αγάπη πέρα από καχυποψίες, ρατσισμό και μισαλλοδοξίες. Εμφανίζεται στη ζωή της Γιασμίν την πιο κατάλληλη στιγμή, όταν όλα γύρω της μοιάζουν να την εγκαταλείπουν κι έρχεται για να απαλύνει τον πόνο της. Στην απόλυτη απόγνωση και ταλαιπωρία της το ζωηρό του βλέμμα και η όρεξη για παιγνίδια επαναφέρουν το κορίτσι στη ζωή. Επιπλέον ο μυθοπλαστικός Χνούδης ζωντανεύει τον πραγματικό, τον δικό μας Χνούδη, που δυστυχώς ήταν άτυχος και μας άφησε γρήγορα, αφήνοντας πίσω του πόνο σε όλη την οικογένεια, ιδιαίτερα στα παιδιά μου…

Ερ. 3η: Ένα από τα στοιχεία του παραμυθιού, που θεώρησα εξαιρετικά επιτυχημένα, είναι ο παραλληλισμός του πολέμου με τον δράκο. Παρότι πρόκειται για έναν φανταστικό χαρακτήρα, είναι την ίδια στιγμή και ένας χαρακτήρας γνώριμος για τα παιδιά, λόγω της συχνής παρουσίας του στα παραμύθια και τα κινούμενα σχέδια και νομίζω, ότι βοηθάει τα παιδάκια να αντιληφθούν την ασχήμια του πολέμου, με τους δικούς τους «όρους». Υπάρχει και κάτι άλλο, που ίσως μου διέφυγε σε αυτόν τον συμβολισμό;

Απ.: Ο δράκος που ίπταται και ξερνάει φωτιά καίγοντας ότι βρεθεί στο πέρασμά του είναι πράγματι μια φοβερή εικόνα, και αυτή εύκολα αναγνωρίζεται από τα παιδιά. Προσωπικά μεγάλωσα με τέτοιου είδους στερεότυπα. Στην εποχή μου μας φοβέριζαν με εκφράσεις του τύπου: «Μη, θα σε φάει ο κακός ο λύκος!» ή «Έρχεται ο δράκος!» κλπ. Και στο παιδικό μυαλό τότε ο δράκος έπαιρνε τρομερές διαστάσεις. Είναι ίσως η πιο φοβερή στερεοτυπική φιγούρα που στο μυαλό και του σημερινού παιδιού σχετίζεται με το υπέρτατο κακό –ο πόλεμος είναι ένα από αυτά. Όπως πολύ σωστά λοιπόν το επισημαίνετε η εικόνα του, που στο βιβλίο η καλή φίλη εικονογράφος Ναταλία Καπατσούλια απέδωσε αριστουργηματικά, δείχνει στα παιδιά να αντιληφθούν το πόσο άσχημος και φοβερός είναι ο πόλεμος.

Ερ. 4η: Γράφετε ότι το βιβλίο σας απευθύνεται σε παιδιά 7-8 ετών! Εγώ πρέπει να σας πω, ότι το διάβασα και στα δικά μου (4 και 2,5 ετών), κάνοντας μικρές τροποποιήσεις στην ιστορία και μπορώ να πω, ότι τους άρεσε πολύ και τους άφησε πολύ όμορφες εντυπώσεις και σίγουρα πολλούς προβληματισμούς… Έχετε άραγε στα σχέδιά σας, τη συγγραφή ενός άλλου βιβλίου με αντίστοιχο περιεχόμενο, αλλά για μικρότερες ηλικίες;

Απ.: Είναι κοινός τόπος πως το καλό λογοτεχνικό βιβλίο μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες, μικρές και μεγάλες. Η λογοτεχνία είναι μία και αυτό που τη διαχωρίζει σε ενήλικη και λογοτεχνία για παιδιά και νέους κάθε ηλικίας είναι ο τρόπος που ο συγγραφέας χειρίζεται το λόγο. Ο διαχωρισμός που γίνεται σε ηλικιακές ομάδες είναι συνάρτηση της αντιληπτικής ικανότητας και του γνωστικού επιπέδου του αναγνώστη. Ωστόσο αυτά τα πλαίσια δεν είναι στεγανά. Η κατανόηση ενός κειμένου που στο εξώφυλλο του βιβλίου αναγράφεται ότι απευθύνεται σε παιδιά 7-8, εξαρτάται εκτός από την ηλικία και από πολλούς άλλους παράγοντες, με πρώτη την αναγνωστική εμπειρία, την αντιληπτική ικανότητα, τον περιβάλλοντα χώρο κλπ. Έτσι ένα 4χρονο που από κούνια ακούει τη μαμά να του διαβάζει μπορεί εύκολα να κατανοήσει κείμενα που απευθύνονται σε μεγαλύτερα παιδιά. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με ένα 12χρονο ή με άλλες ηλικιακές ομάδες αναγνωστών.

Ως συγγραφέας, προσωπικά δεν καθορίζω από πριν την ηλικιακή ομάδα. Γράφω από ανάγκη, όταν έχω να πω κάτι, να εκφράσω ένα συναίσθημα ή έναν προβληματισμό που με ταλανίζει ή με συνεπαίρνει. Κι όταν αυτό πάρει σάρκα και οστά, όταν γίνει κείμενο, τότε καταλήγω σε ποια ηλικία θα απευθυνθώ. Συνεπώς, αυτό που με ρωτάτε δεν μπορώ να σας το πω τώρα.

Ερ. 5η: Η τελευταία μου ερώτηση πηγάζει από το γεγονός, ότι το προσφυγικό είναι πλέον ένα θέμα εξαιρετικά επίκαιρο. Και πιστεύω, πως είναι απαραίτητο να εξοικειωθούν τα παιδιά μας με αυτό, αφενός για να γνωρίζουν τι είναι, εφόσον μπορεί να έρθουν «αντιμέτωποι» με αυτό στην καθημερινότητά τους και αφετέρου γιατί πολύ απλά τα παιδιά είναι η ελπίδα… Αν μεγαλώσουν με αγάπη και κατανόηση για τον συνάνθρωπο, ίσως έχουμε περισσότερες ελπίδες για μια καλύτερη επόμενη γενιά… Θεωρείτε εφικτό το στόχο; Πώς βλέπετε, από την εμπειρία σας ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων, την νέα γενιά;

Απ.: Φυσικά και είναι εφικτός ο στόχος. Τα παιδιά μας είναι η ελπίδα, είναι το μέλλον μας και σ’ αυτό το μέλλον οφείλουμε να επενδύσουμε όλοι εμείς οι μεγάλοι από όποια θέση και αν βρισκόμαστε. Και δεν είναι αργά. Μπορεί αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο κόσμος μας να φαίνεται γκρίζος και να περνάμε δύσκολα αλλά στο χέρι μας είναι αυτό να αλλάξει. Γι’ αυτό παλεύουμε ο καθένας στον μικρόκοσμό του και γι’ αυτό οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα και ένα καλύτερο μέλλον για όλους. Η νέα γενιά –αυτό το βλέπω και μέσα στην τάξη ως δάσκαλος και κατά την επαφή μου με τα παιδιά αναγνώστες μου– και όνειρα κάνει, και νοιάζεται για το μέλλον του, πολλές φορές μέσα από τις ποικίλες αντιδράσεις του φωνάζει όλους εμάς να ξυπνήσουμε και να ανασκουμπωθούμε και απαιτεί να του παραδώσουμε ένα καλύτερο μέλλον, και επιπλέον κάνει σχέδια και δεν εγκαταλείπει τον αγώνα. Είμαι σίγουρος και είμαι αισιόδοξος πως η νέα γενιά θα δημιουργήσει ένα κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο και πιο ειρηνικό.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου πρωτίστως σε εσάς που μου δίνεται τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες σας, να ευχαριστήσω όλους τους αναγνώστες μου, μικρούς και μεγάλους όλα αυτά τα χρόνια για την αγάπη τους, και φυσικά να ευχαριστήσω τις εκδόσεις μου, τις εκδόσεις Ψυχογιός, για τη φροντίδα, την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους…

Μερκούριος Αυτζής

Συγγραφέας

Πώς θα κερδίσετε το υπέροχο αυτό βιβλίο!

Δύο τυχερές φίλες από εσάς θα κερδίσουν από ένα αντίτυπο του βιβλίου!

Ο διαγωνισμός θα λάβει χώρα στο Facebook και στο Instagram με έναν νικητή σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης!

Δείτε πώς θα λάβετε συμμετοχή στο διαγωνισμό:

Για το Facebook:

• Κάντε like στη σελίδα του Run Mommy Run εδώ
• Κάντε like στη σελίδα των Εκδόσεων Ψυχογιός εδώ
• Κάντε share το ποστ του διαγωνισμού εδώ
• Κάντε tag μία φίλη σας, αφήνοντας σχόλιο κάτω από το ποστ.

Για το Instagram:

• Κάντε με follow εδώ
• Κάντε follow τις εκδόσεις Ψυχογιός εδώ
• Κάντε tag μία φίλη σας, αφήνοντας σχόλιο κάτω από το ποστ.
• Κάντε repost (αν έχετε τη δυνατότητα, προαιρετικά)

Ο διαγωνισμός θα ολοκληρωθεί την επόμενη Παρασκευή, 05/05/2017.

Δεκτές γίνονται οι συμμετοχές μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι στις 05/05/2017.

Οι νικητές θα ανακοινωθούν στη σελίδα του Run Mommy Run στο Facebook και θα ειδοποιηθούν με προσωπικό μήνυμα.

Καλή επιτυχία!!

Όροι διαγωνισμού:

Δεκτές γίνονται οι συμμετοχές, που θα ακολουθήσουν όλα τα παραπάνω βήματα.

Επιτρέπεται μόνο μία συμμετοχή ανά άτομο.

Στην κλήρωση μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή οι φίλοι μας με έδρα την Ελλάδα.

Ο νικητής θα έχει χρονικό περιθώριο να απαντήσει μία ημέρα. Ειδάλλως, η κλήρωση θα επαναληφθεί.