Έχετε νιώσει ποτέ αυτό το αίσθημα, ότι ζείτε τον μεγαλύτερο φόβο του Οβελίξ και της παρέας του; Ξέρετε…Να σας έχει έρθει ο ουρανός στο κεφάλι…
Αυτό ακριβώς ζω εγώ, αυτήν ακριβώς τη στιγμή!
Αυτή τη στιγμή, που έκατσα για πρώτη φορά-στην κυριολεξία- από τις 7 το πρωί σερί, μετά από ένα 12ωρο plus, τηλεκπαίδευσης -σχολείου ΚΑΙ φροντιστηρίου αγγλικών- με μόνα «διαλείμματα» αυτά για καθήκοντα/φαγητό για τα παιδιά και μαγείρεμα/πλυντήρια «στη ζούλα» μεταξύ των μαθημάτων για μένα…
Και όλα αυτά, ανάμεσα σε αλλεπάλληλες συνδέσεις και αποσυνδέσεις, αλλά και κρασαρίσματα, μία στο σύστημα, μία στους υπολογιστές και…πλέον στον εγκέφαλό μου!
Μόνη μας παρηγοριά, η χνουδωτή φάτσα που μπορείτε να εντοπίσετε σχεδόν σε κάθε φωτογραφία και που ενίοτε αποτελεί και τη μόνη διαφορά στα-κατά τα άλλα-μονότονα πλάνα μας…
Το παρακάτω σκιτσάκι είναι ενδεικτικό της σημερινής ημέρας και κάτι μου λέει, πως θα καταλήξει σήμα κατατεθέν της…χρονιάς για όλες τις μαμάδες…
Και κάπου εδώ, ανεπαίσθητα μου ήρθε στο μυαλό ο «παλιότερος» εαυτός μου και η εποχή, που «βάφτισα» το blog Run Mommy Run, αντλώντας έμπνευση από τον λατρεμένο Forrest Gump και την διάσημη «τρεχάλα» του!
Για έλα γατάκι Forrest να μας δεις τώρα, να τρέχουμε μαραθώνιο το διαμέρισμα, σαν τα χάμστερ, να δούμε τη μαγκιά σου 🙂
Για έλα κι εσυ Άννυ του 2016, που «νόμιζες» ότι έτρεχες με τρία νήπια, να δεις τι θα πει δημοτικό, τηλεκπαίδευση και πανδημία!
Συμπέρασμα της πρώτης μου εμπειρίας με ταυτόχρονη τηλεκπαίδευση και στους τρεις; Εφιαλτική!
Αν θέλω να την επαναλάβω; Με 3000 κρούσματα στη χώρα; Και θέλω και επιβάλλεται πλέον!
Και ας ελπίσουμε να εφαρμοσθεί, πριν είναι-ακόμη πιο-αργά…
