Ξεκίνημα εβδομάδας με… «καλλιτεχνικό αέρα»

Αποτύπωση της διάσημης Mona Lisa από τους μικρούς μου da Vinci, λοιπόν, για σήμερα & δυο έργων του Paul Klee από την καλλιτέχνιδα της παρέας, με άλλη «τεχνοτροπία» κιόλας, έτσι για να υπάρχει γκάμα στη γκαλερί! Όλα αυτά στο μάθημα των εικαστικών! Και μέσω μιας οθόνης! Που παρότι…

…έχουμε ολίγον τι «δαιμονοποιήσει» αυτήν την περίοδο και παρότι κι εγώ ως μαμά είχα ανέκαθεν σε «απόσταση ασφαλείας» από τα παιδιά, σε αυτή τη φάση και με αυτές τις συνθήκες πιάνω τον εαυτό μου, να νιώθει πλέον ευγνωμοσύνη για την «ύπαρξή» της…

Ευγνωμοσύνη για το «παράθυρο», που ανοίγει στον κόσμο και στην ψυχή μας…

Ευγνωμοσύνη, γιατί αν δεν υπήρχε ως επιλογή-όπως λίγα μόλις χρόνια πριν- θα μιλούσαμε σήμερα για απόλυτη απομόνωση με ο,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη ψυχολογίας, αλλά και προόδου…

Αλλά κυρίως γιατί, μέσω αυτής της οθόνης-και της τεχνολογίας εν γένει-δεν έχουμε χάσει την τόσο πολύτιμη και ουσιώδη επαφή μας με το σχολείο…

Δεν έχουμε αποκοπεί τελείως από τις σχολικές αίθουσες και τη μάθηση, όπως θα συνέβαινε-και συνέβη-σε πανδημίες άλλων εποχών…

Ευγνωμοσύνη, που ζούμε στο σήμερα… Όπου-σχεδόν-όλα πλέον είναι αντιμετωπίσιμα και όχι αδιέξοδα, όπως θα ήταν κάποτε…

Και παράλληλα, την ίδια ακριβώς στιγμή, όσο ευγνώμων νιώθω σήμερα για την εξέλιξη και την τεχνολογία, αλλά τόσο ευγνωμοσύνη έχω για όλες τις «αντίθετες» από αυτήν επιστήμες.

Για τα εικαστικά, την θεατρική αγωγή, τη μουσική, τη γυμναστική…

Για όλα αυτά τα «δευτερεύοντα» μαθήματα…

Για όλες αυτές τις «ανάλαφρες», αλλά και τόσο ουσιαστικές για τη διαμόρφωση της παιδικής προσωπικότητας ώρες διδασκαλίας, που ώρες ώρες «παίρνουμε αψήφιστα», υποβιβάζουμε και δεν εκτιμάμε, αλλά πού-ειδικά τώρα-τα μικρά μας πιτσιρίκια τις έχουν πιο πολύ ανάγκη από ποτέ…

Τις έχουν ανάγκη για να δημιουργήσουν… Για να εμπνευστούν… Για να χαλαρώσουν… Για να ξεχαστούν…