Ζωγραφική…Τρόπος να εκφραστείς… Τρόπος να δημιουργήσεις… Τρόπος να χαλαρώσεις από την ένταση της ημέρας… Τρόπος να απασχοληθείς ήσυχα, όσο τα αδέρφια σου (η αδερφή σου εν προκειμένω) διαβάζει ακόμη… Τρόπος να μην «ξεπέσεις» στην ανάγκη της οθόνης…Και αυτό το τελευταίο είναι είναι-ίσως-και το πιο σημαντικό…
Σε μια δύσκολη χρονιά, όπως αυτή που διανύσαμε-και που διανύουμε ακόμη- και με έναν χειμώνα να ανοίγεται μπροστά μας εν μέσω πανδημίας και μιας γενικότερης αβεβαιότητας, η οθόνη βρέθηκε να πρωταγωνιστεί φέτος στη ζωή μας, φτάνοντας να υποκαθιστά ακόμη και τον «ρόλο» του σχολείου…
Και δυστυχώς τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη… Ο Covid δε «λέει» να μας αποχαιρετήσει σύντομα και όλα δείχνουν, ότι θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να επανέλθει η παλιά μας πραγματικότητα…Κι ως τότε κάθε σενάριο είναι πιθανό να συμβεί ή και…να επαναληφθεί…
Αν υπάρχει μια συμβουλή, λοιπόν, που έχω να δώσω, υπό αυτές τις συνθήκες, με βάση τη μέχρι στιγμής εμπειρία μου ως μαμά τριών παιδιών, είναι αυτή: Αφήστε τους να παραμείνουν παιδιά! Όσο το δυνατόν περισσότερο! Μην τους δώσετε την επιλογή της οθόνης! Ή τουλάχιστον, δώστε την όσο λιγότερο και όσο αργότερα γίνεται…
Μην τους μάθετε σε κάτι, που αν δε στο δείξει κάποιος δεν πρόκειται να το ζητήσεις ποτέ!
Μην τους στερήσετε το πραγματικό παιχνίδι, στο βωμό του εικονικού…
Σε λίγα χρόνια αυτήν την πραγματικότητα δε θα μπορείτε να την ελέγξετε. Αν, όμως, θέσετε όρια και σωστές βάσεις από τώρα, θα μπει στη ζωή τους ομαλά, ελεγχόμενα, εποικοδομητικά και όχι καταστροφικά!
Μη δίνοντας στα παιδιά την επιλογή μιας οθόνης, θα «αναγκαστούν» να βρουν δικές τους εναλλακτικές. Όπως κάναμε, άλλωστε, κάποτε κι εμείς, όταν η οθόνη σήμαινε μόνο 5 παιδικά το πρωί του Σαββατοκύριακου…
Θα παίξουν, θα ζωγραφίσουν, θα κάνουν και σκανταλιές ακόμη, αλλά θα παραμείνουν παιδιά! Παιδιά ζωντανά και δραστήρια. Όχι καθηλωμένα και αποβλακωμένα. Παιδιά κοινωνικά και δημιουργικά. Όχι ακοινώνητα και δυσλειτουργικά.
Ξέρω πως είναι δύσκολο. Ειδικά, αν για τους “χι” “ψι” λόγους, έχεις πέσει στην «παγίδα», να δώσεις κινητό ή τάμπλετ από νωρίς.
Δεν είναι όμως ακατόρθωτο. Ούτε μη αναστρέψιμο…
Και σίγουρα αξίζει κάθε κόπο και «θυσία»…
Τι λέτε; Να το προσπαθήσουμε;
