Το πρώτο μας παιδάκι.

Το παιδί, που μας έκανε μανούλες!

Αυτό, από το οποίο ακούσαμε τη λέξη μαμά για πρώτη φορά και έλιωσαν τα μέσα μας!

Αυτό, για το οποίο αλλάξαμε όλη τη ζωή μας, αλλά και το σπίτι μας, για να το κάνουμε όσο πιο ‘φιλικό’ σε αυτό γίνεται!

Αυτό για το οποίο ξεπαραδιάσαμε το πορτοφόλι μας, αγοράζοντας ό,τι είδαμε σε κάθε βιτρίνα χρήσιμο και μη- τις περισσότερες φορές μη :p – για να το ευχαριστήσουμε!

Το μονάκριβό μας!

Αυτό ακριβώς το παιδί έρχεται η μέρα, που χάνει το ‘στέμμα’ και το θρόνο και τον μοιράζεται με ένα ακόμη παιδάκι…Το αδερφάκι του! Πώς αντιδράει, όμως, το πρωτότοκο σε αυτήν την αλλαγή και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να το βοηθήσουμε, να την δεχτεί όσο πιο ομαλά γίνεται;

Όπως είχα γράψει σε παλιότερο άρθρο, η προετοιμασία του παιδιού σας για τον ερχομό από το αδερφάκι του πρέπει να γίνει αρκετά νωρίς και ήδη από την κοιλίτσα. Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό για το πώς θα γίνει αυτό με τον καλύτερο τρόπο, καθώς κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό και κάθε τρόπος πρέπει να ταιριάζει στην διαφορετική και ξεχωριστή προσωπικότητα κάθε παιδιού.

Υπάρχουν όμως διάφορες συμβουλές, που μπορούμε να ακολουθήσουμε, για να διευκολύνουμε κάπως τη διαδικασία. Στη δική μου περίπτωση, αυτά που με βοήθησαν για να προετοιμάσω την Σίλια για τον ερχομό από τα διδυμάκια μου ήταν αυτά εδώ!

Ακόμη, όμως και μετά από όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και όσο ΄σχολαστικές’ και αν ήσασταν σε αυτό το κομμάτι, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση, πως δε θα αντιμετωπίσετε στη συνέχεια το λιγότερο αλλαγές στη συμπεριφορά του πρωτότοκου παιδιού σας και το περισσότερο…προβλήματα!

Τι εννοώ; Ας ξεκινήσω να σας περιγράφω τη δική μου ιστορία με το κοριτσάκι μου. Η Σίλια, λοιπόν, ήταν πάντα ένα πολύ καλό και βολικό παιδάκι. Έμαθε μεν να τα έχει ‘όλα’ δικά της και λογικό όλο αυτό σε ένα σημείο, αφού για το πρώτο διάστημα (τους πρώτους 17 μήνες της ζωής της για την ακρίβεια) ήταν το μόνο μας παιδάκι. Παρ’όλα αυτά όμως δεν έδειχνε καθόλου εγωιστικές συμπεριφορές.

Επίσης ήταν ένα παιδάκι ανεξάρτητο και καθόλου προσκολλημένο σε μένα, σε βαθμό που από 1,5 έτους (μιλούσε από πολύ νωρίς) μου ζητούσε να της κάνω τη βαλίτσα της, για να κοιμηθεί στη γιαγιά της! Της άρεσε τόσο πολύ να μένει εκεί, που έκλαιγε και ζητούσε να πάει τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα!

Επιπλέον, ήταν ένα παιδάκι, που δεν έκανε καθόλου ζημιές! Φανταστείτε, ότι δεν είχε χρειαστεί να ασφαλίσω συρτάρια και πόρτες, αφού ούτε της είχε περάσει από το μυαλό να ασχοληθεί με αυτά, δεν ασχολιόταν με τίποτα άλλο στο σπίτι εκτός από τα παιχνίδια της και γενικά δε με δυσκόλεψε καθόλου!

Όλα αυτά…τότε! Με το που ήρθαν τα αδερφάκια της απλά άλλαξαν όλα! Για να είμαστε πιο ακριβείς, την έντονη αλλαγή τη διαπίστωσα από την περίοδο, που τα διδυμάκια μου έκλεισαν τον ένα τους χρόνο και έπειτα. Και αυτό δικαιολογείται εύκολα, γιατί τότε ήταν, που έγιναν και τα αγόρια στην ουσία πιο πολύ ‘παιδάκια’! Τότε άρχισαν να διεκδικούν και αυτά όλο και περισσότερο την προσοχή μου και τότε πια η Σίλια τα είδε σαν υπαρκτό ‘κίνδυνο’ του να χάσει την αποκλειστικότητα!

Και κάπως έτσι…ήρθαν τα πάνω κάτω! Αρχής γενομένης με τη συμπεριφορά της. Τι εννοώ; Ας ξεκινήσουμε από το σπίτι.  Ή μάλλον αυτή τη στιγμή, που μιλάμε, δε ζω σε σπίτι, αλλά σε φρούριο! Ασφαλισμένες πόρτες, συρτάρια, μπρίζες, ένα σαλόνι παιδότοπος, αφού έχουμε διώξει το τραπέζι του καφέ, για να μη χτυπήσουν στις γωνίες και έχουμε απομακρύνει όλα τα επικίνδυνα έπιπλα! Και όλα αυτά τα κάναμε μεν για τα αγόρια, που είναι με απλά λόγια ζωντανοί σίφουνες (Τι σου είναι όμως τα αγοράκια! Άλλο πράγμα! Μούρλα εντελώς!) αλλά βλέπω, ότι την ίδια ‘ζημιάρικη’ συμπεριφορά την έχει υιοθετήσει και η μικρή!

Όχι, ότι φοβάμαι μη χτυπήσει, όπως φοβάμαι με τα μικρά. Σε αυτό είναι προσεκτική. Απλά έχει αρχίσει και αυτή τις ‘ταρζανιές’! Από το να χοροπηδάει στα κρεβάτια και τους καναπέδες (πράγμα που δεν έκανε παλιά), μέχρι να ζωγραφίζει μαζί τους τους τοίχους και τα ντουλάπια μου! Αυτό το τελευταίο κόντεψε να με οδηγήσει στην παράνοια, μέχρις ώτου πήρα απόφαση, ότι θα ζω σε ένα σπίτι με τοιχογραφίες για τα επόμενα (2,3,4…) χρόνια και ησύχασα!

Με λίγα λόγια, πλέον η μικρή αντιγράφει τα αδέρφια της στις τρέλες, γιατί πιστεύω πως έτσι θεωρεί, ότι θα διεκδικήσει την προσοχή μου και δε θα υπερισχύσουν αυτά πάνω σε αυτήν! Τον περασμένο χρόνο, μάλιστα, που τα αγόρια ήταν ακόμη μωρά είχε αρχίσει να μπεμπεκίζει!

Να μιλάει, δηλαδή, μωρουδίστικα όπως αυτοί (και μιλάμε για ένα κοριτσάκι, που μιλούσε πεντακάθαρα από τον 1,5 χρόνο και έφτασε να μπεμπεκίζει στα 3!), να μπουσουλάει, μέχρι και να ξαναζητάει να βάλει πιπίλα (επειδή φορούσαν αυτά) εκεί που την είχε σχεδόν κομμένη! (Το θέμα της πιπίλας θα το αναλύσω εκτενώς σε επόμενο άρθρο).

Επίσης, έχει χάσει σε αρκετό βαθμό την ‘ανεξαρτησία’ της και αντίθετα έχει αναπτύξει μία τεράστια ‘μαμακίαση’! Όλη τη μέρα ζητάει τη ‘μαμάκα της’ και αρνείται κατηγορηματικά να κοιμηθεί στη γιαγιά της, ή να κάνει πράγματα χωρίς εμένα, που παλιά τα ήθελε πολύ και τα ζητούσε κιόλας!

Γενικότερα , ξεκίνησε να δείχνει έντονο εγωισμό, να διεκδικεί όσο μπορεί από πράγματα μέχρι προσοχή και επίσης να ‘απαιτεί’ να παίζει το ρόλο του ‘αρχηγού’ απέναντι στα αδέρφια της, επιδεικνύοντας δύναμη ισχύος! Εγώ είμαι η πιο μεγάλη, εγώ θα αποφασίσω τι παιδικό θα δούμε/τι παραμύθι θα διαβάσουμε/τι θα παίξουμε κλπ, σε σημείο που, αν δε συμφωνήσουν τα μικρά τους μαλώνει με ύφος μαμάς!

Ευτυχώς βέβαια, προς το παρόν τουλάχιστον, τα μικρά δείχνουν πειθαρχία και σεβασμό στην ανώτερη δύναμη (χαχα), οπότε δεν της χαλούν ποτέ χατίρι! Ίσα ίσα απολαμβάνουν να κάνουν παρέα με την μεγάλη τους αδερφή και πραγματικά την κοιτάνε στα μάτια!

Για να λέμε την αλήθεια, πέρα από το θέμα του εγωισμού και της ανασφάλειας, που την πιάνει, είμαι σίγουρη ότι τις περισσότερες ώρες απολαμβάνει πολύ την παρέα με τα αδερφάκια της και είναι πολύ χαρούμενη, που τα έχει! Έχω παρατηρήσει, πως, όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνουν, τόσο πιο όμορφα παίζει μαζί τους. 

Επίσης, ενώ στο παρελθόν ζητούσε να κάνουμε πράγματα μόνες μας (από το να την πάω στις κούνιες μόνο αυτή, ή ακόμη και για μπάνιο στη θάλασσα μόνο για κορίτσια το καλοκαίρι) και φρόντιζα να το κάνω πάντα για να της αφιερώσω αποκλειστικό και ποιοτικό χρόνο, τώρα δεν το θέλει και κάθε φορά, μου ζητάει να παίρνουμε παντού μαζί και τα αδέρφια της!

Αυτό το τελευταίο είναι, που μου δίνει και όλη τη δύναμη, για να συνεχίσω και να παλεύω καθημερινά, για να προσφέρω και στους τρεις όλη τη σιγουριά και την ασφάλεια, που χρειάζονται. Και φυσικά να τους υπενθυμίζω πόσο πολύ τους αγαπάω όλους και πόσο κάθε ένας τους έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Και αυτό, πιστεύω, είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της ‘δύσκολης’ αλλά και τόσο όμορφης εμπειρίας. Αγάπη, υπομονή και κατανόηση σε όλο αυτό το άγχος και το ‘ζόρι’, που περνάνε τα παιδάκια μας, για να μπορέσουν να συνηθίσουν την νέα πραγματικότητα στη ζωή τους, να συμφιλιωθούν μαζί της και στο τέλος…να την αγαπήσουν!

Εσείς; Τι εμπειρία είχατε, όταν το παιδάκι σας απέκτησε αδερφάκι;

Και πώς το βοηθήσατε να αντιμετωπίσει την νέα πραγματικότητα;