Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά και φυσικά για ένα παιδάκι υπάρχει και η πρώτη φορά στο σινεμά! Όταν, όμως, μιλάμε για τρία παιδάκια… τότε είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία!
Το Σαββατοκύριακο με τις πρωτοτυπίες, λοιπόν, μαζί με την πρώτη μας φορά στο λούνα παρκ, που ήταν μία ξεχωριστή ιστορία από μόνη της, πήγαμε και την πρώτη μας φορά στο σινεμά! Πού αλλού; Στην Ντόρυ το ψαράκι!
Βέβαια, για να ακριβολογούμε, για τη μικρή μου ήταν στην πραγματικότητα η δεύτερη φορά, μιας και είχαμε κάνει μια πρώτη απόπειρα και πέρσι, όταν ήταν 2,5 χρονών. Λέω, όμως, απόπειρα, γιατί εκ των υστέρων αντιλήφθηκα, ότι η επιλογή της ταινίας ήταν ίσως λανθασμένη…
Είχαμε επιλέξει, να δούμε τον μικρό Πρίγκηπα. Παρότι, όμως, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγαπημένο παραμύθι όλων μας, θεωρώ ότι τα νοήματα, που έχει και κυρίως η απόδοση του βιβλίου στην ταινία δεν ήταν σίγουρα για 2,5 χρονών παιδάκι, αλλά για μεγαλύτερες ηλικίες. Όχι, ότι δεν έκατσε η μικρή μου. Έκατσε. Αλλά έκατσε κυρίως, γιατί είχε μαζί τη φίλης της και ποπ κορν! Μη σας πω περισσότερο το δεύτερο! Είναι και λιχούδα, χαχα!
Παρ’όλα αυτά ήταν στιγμές, που μου είπε ότι φοβήθηκε και ήθελε να φύγει και θεωρώ, ότι κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε σε ταινία σαν την Ντόρυ (ή κάτι περισσότερο της ηλικίας της), οπότε αυτός είναι και ο λόγος, που στην ουσία δε θεωρώ εκείνη την πρώτη της εμπειρία στον κινηματογράφο, αλλά ξεκινάω να ‘γράφω’ από την Ντόρυ και έπειτα!
Πάμε, λοιπόν, φέτος και στην περιβόητη Ντόρυ! Που μπορεί για τη Σίλια, να ήταν σχεδόν πρώτη της φορά, για τα δίδυμα όμως ήταν ατόφια πρώτη! Και μπορώ να ομολογήσω, ότι (για τα δικά μου δεδομένα) στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία!
Κατ’αρχάς, να διευκρινίσω, ότι για μέρες πριν από την προβολή της ταινίας και στην ουσία από τότε, που άρχισε να πρωτοπροβάλλεται στις αίθουσες, είχα ξεκινήσει να τους ‘ζεσταίνω’ και να τους βάζω στο κλίμα, εξηγώντας τους τι είναι ο κινηματογράφος και ρωτώντας τους, αν θέλουν να πάμε στην ταινία με την Ντόρυ το ψαράκι.
Εννοείται, ότι οι απαντήσεις, που πήρα ήταν θετικές και σε αυτό συνετέλεσε, πιστεύω και το γεγονός, ότι στο σπίτι έχουμε και ‘κουκλάκια’ Ντόρυ και Νέμο, οπότε στην οθόνη συνάντησαν γνώριμους χαρακτήρες και αυτό ήταν σίγουρα ένας λόγος, να νιώσουν πιο άνετα.
Και φτάνει η μέρα της προβολής! Μπαίνουμε στον κινηματογράφο, παίρνουμε εισιτήρια, κάνουμε το απαραίτητο πέρασμα από το σταντ των ποπ κορν, για να ‘εξοπλιστούμε’ (γιατί πού πας ρε Καραμήτρο με τρία παιδιά σινεμά χωρίς πολεμοφόδια; Χαχα) και μπαίνουμε μέσα!
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση από την αρχή ήταν , ότι παρότι μπήκαμε στην ουσία στα σκοτάδια (καθότι εκείνο το τριήμερο, είχαμε τρελαθεί να πηγαίνουμε από δραστηριότητα σε δραστηριότητα και τα προλαβαίναμε όλα στην κυριολεξία στο τσακ!) δε φοβήθηκε κανείς! Περισσότερο κοντοστάθηκε η κόρη μου, που και είχε ξαναμπεί σε αίθουσα και είναι μεγαλύτερη, παρά τα 2,5 χρονών αγόρια μου, που περπατούσαν μέσα στα μαύρα σκοτάδια, σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Αγόρια, παιδί μου… Ατρόμητα!
Βρίσκουμε, λοιπόν, τα καθισμάτά μας, καθόμαστε, τακτοποιούμαστε και ξεκινάμε! Μετά από αυτή τη στιγμή, μπορώ να πω, ότι περάσαμε ένα απρόβλεπτα ήρεμο δίωρο, όπου και οι τρεις τους παρακολουθούσαν με αμείωτο ενδιαφέρον, τσιμπολογώντας τα ποπ κορν τους χωρίς ούτε να κλαίνε, ούτε να γκρινιάζουν! Λίγο πήγε να τους πάρει και ο ύπνος στη διάρκεια (τόσο παιχνίδι είχε προηγηθεί εκείνη τη μέρα), αλλά αμέσως τσουπ σηκώνονταν πάλι!
Ο ένας, βέβαια, από τους μπόμπιρες σε κάποια φάση βυθίστηκε σε έναν υπνάκο μισαώρου, αλλά αυτό, που επίσης μου έκανε εντύπωση ήταν, ότι με το που ξύπνησε, παρότι αυτός όταν ξυπνάει είναι εξαιρετικά γκρινιάρης, ούτε τρόμαξε, ούτε έκλαψε, αλλά συνέχισε να παρακολουθεί την ταινία απερίσπαστος!
Όσο για τον άλλο; Αυτός, ως γνωστός αντάρτης, την έκανε την τρέλα του, έτσι για να σπάσει η μονοτονία της ηρεμίας! Εκεί, που καθόμασταν όλοι αμέριμνοι και παρακολουθούσαμε την ταινία, τσουπ δίνει ένα σάλτο και αρχίζει να καβαλάει καθίσματα και να περνάει στις μπροστινές σειρές, ώσπου βρέθηκε δίπλα σε έναν μπαμπά και πήγε και κάθισε δίπλα του! Και δώστου εγώ να προσπαθώ να πηδάω καθίσματα σαν τον Indiana Jones και να παλεύω να τον τραβήξω πίσω, όσο αυτός φώναζε ‘’άσε με, θέλω να κάτσω μόνος μου’! Και όχι τίποτα! Έχει και δυνατή φωνή! Φανταστείτε σκηνικό! Από τώρα τρέμω τι θα κάνει αυτό το παιδί στα 15 του! Μάλλον δε θα μου απευθύνει καν τον λόγο! Χαχα!
Κατά τα άλλα, πάντως και αφού γυρίσαμε τον φυγά πίσω, η υπόλοιπη ώρα πέρασε εξίσου ήρεμα με την αρχή και ομολογώ, πως ανακουφίστηκα πολύ και χάρηκα ακόμη περισσότερο, γιατί πλέον ανακαλύψαμε άλλον έναν αγαπημένο τρόπο, να διασκεδάζουμε οικογενειακώς, μιας και το σινεμά αποτελεί μεγάλη αγάπη και δική μου και του μπαμπά τους!
Εσείς τι εμπειρία έχετε από το σινεμά; Σε τι ηλικία πήγατε το παιδάκι σας; Καταφέρατε να δείτε ταινία ή φύγατε πριν την ώρα σας;… Θέλω πολύ να διαβάσω τις ιστοριούλες σας!
