Η αλήθεια είναι, ότι με τον ερχομό ενός παιδιού, υπάρχουν τόσες και τόσες πρώτες φορές… Η πρώτη φορά, που θα πει μαμά και μπαμπά. Η πρώτη του λεξούλα γενικά. Η πρώτη φορά, που θα γελάσει. Η πρώτη φορά, που θα περπατήσει. Η πρώτη φορά, που θα πάει σχολείο. Ακόμη και η πρώτη φορά, που θα κάτσει στο γιογιό! Και είναι τόσο σημαντικές αυτές οι ‘πρώτες φορές’ για μας τους γονείς, που τις περιμένουμε πώς και πώς και τρελαινόμαστε από τη χαρά μας, όταν επιτέλους συμβούν…

Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες ‘πρώτες φορές’, που δεν τις περιμένεις και δεν τις έχεις κατατάξει στο ‘πάνθεον’ των ‘σημαντικών πρώτων φορών’, αλλά που, όταν συμβούν, σου δίνουν ίσως και μεγαλύτερη χαρά από τις άλλες. Γιατί είναι άλλωστε γνωστό, πως τα ξαφνικά είναι και τα καλύτερα…

Μία από αυτές τις ‘απρόσμενες πρώτες φορές’, συνέβη σε μένα σήμερα. Όταν μαζί με την τσαντούλα της κόρης μου, παρέλαβα από το σχολείο της και μία ακόμη τσαντούλα, που είχε μέσα ένα παραμύθι και ένα ντοσιέ! Αυτή ακριβώς ήταν για μας ‘η πρώτη φορά, που είχαμε ‘δουλειά για το σπίτι’! Homework, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. 🙂  Ή αλλιώς η πρώτη μας σχολική εργασία! Με θέμα, να διαβάσουμε το παραμύθι και να ζωγραφίσουμε στο ντοσιέ, ό,τι μας έκανε εντύπωση σε αυτό!

Και μπορεί όλο αυτό, να μην είναι από μόνο του κάτι τόσο σημαντικό. Για τη δική μου ψυχή, όμως, σήμανε τόσα μα τόσα πολλά… Με κεντρικό γνώμονα, τι άλλο… Ότι το κοριτσάκι μου μεγάλωσε! Ή καλύτερα. Το πόσο γρήγορα μεγάλωσε. Το πόσο γρήγορα μεγαλώνει κάθε μέρα και πιο πολύ και ανοίγει τα φτεράκια του όλο και πιο μακριά από μένα. Και μπορεί αυτό στην ουσία του πράγματος να σε κάνει να νιώθεις, πως μεγαλώνεις ένα παιδί σωστά, που γίνεται δυναμικό και ανεξάρτητο και μαθαίνει συνέχεια νέα πράγματα με σκοπό, να γίνει ένας ολοκληρωμένος και σωστός ενήλικας, αλλά ας το παραδεχτούμε. Μανούλες είμαστε. Την ίδια στιγμή νιώθεις να σκίζεται η καρδιά σου, που, πριν προλάβεις να το καλαλάβεις καλά καλά, θα έρθει η ώρα, που το παιδάκι σου θα φύγει μακριά σου…

Για να μη μαυρίσουμε, όμως, τη διάθεσή μας (γιατί αυτό κάνω και μόνη μου, όταν με πιάνουν αυτά τα καταθλιπτικά σφίγγω τα χείλη και λέω στον εαυτό μου σύνελθε και ασχολείσου με τα παιδάκια σου τώρα, που σε έχουν ανάγκη, όσο πιο πολύ μπορείς), ας γυρίσουμε στο θέμα μας! Στη σχολική μας εργασία! Και στο πόσα πολλά συναισθήματα με γέμισε αυτό το γεγονός, τόσο απρόσμενα και τόσο έντονα!

Και όχι, δεν ήταν μόνο ΄καταθλιπτικά’! Τα περισσότερα ήταν χαράς! Και περηφάνιας! Κυρίως αυτό! Περηφάνια για το κοριτσάκι μου, που άκουγε με τόση προσήλωση το παραμύθι του και συμμετείχε στην ανάγνωση. Περηφάνια, που έδειξε τόση συνέπεια στην εκτέλεση της εργασίας της και έτρεξε να την ολοκληρώσει μόλις της εξήγησα, πόσο σημαντικό είναι να ολοκληρώνουμε στην ώρα μας τις εργασίες, που μας αναθέτουν. Κυρίως όμως περηφάνια για το αποτέλεσμα! Για την τόσο ωραία ζωγραφιά, που έκανε και που επέλεξε να συμπεριλάβει όλα τα πρόσωπα-κλειδιά του παραμυθιού και το έκανε όλο αυτό τόσο μα τόσο όμορφα!

Ξέρω, μιλάει μέσα μου και το αίσθημα της μαμάς-κουκουβάγιας! Αλλά αλήθεια, πείτε μου κι εσείς. Δεν είναι υπέροχη ζωγραφιά για παιδάκι, που σε λίγες μέρες κλείνει τα 4;

Γενικότερα, όλη αυτή η διαδικασία, εκτός από τον επιμορφωτικό της χαρακτήρα και το γεγονός, ότι μύησε το παιδάκι μου στο ολοκαίνουριο για αυτήν κόσμο των εργασιών και των καθηκόντων, ήταν και εξαιρετικά διασκεδαστική! Το είδαμε σαν μια ωραιότατη αφορμή για οικογενειακή δραστηριότητα και συμμετείχαμε σε αυτήν όλη η οικογένεια μαζί! Εννοείται και τα μπομπιράκια μας!

Καθίσαμε όλοι μας, λοιπόν, στο χαλί, διαβάσαμε μαζί το παραμύθι, συζητήσαμε τις απορίες μας, αλλά και τι φάνηκε στον καθέναν πιο ενδιαφέρον στην ιστορία και στο τέλος κάνανε και οι τρεις από μια ζωγραφιά, με θέμα τι τους άρεσε περισσότερο στο παραμύθι. Καλά, τα 2,5 χρονών διδυμάκια μου στην ουσία κάνανε μερικές μουντζουρίτσες στο χαρτί, αλλά το διασκέδασαν και αυτά πάρα πολύ και συμμετείχαν κανονικά στις ερωτήσεις μου.

Μάλιστα, μας άρεσε τόσο πολύ η εμπειρία, που σκεφτόμαστε πλέον να το εφαρμόζουμε σε όλα τα παραμύθια, που θα διαβάζουμε, είτε θα είναι για εργασία στο σχολείο, είτε όχι…

Εσείς τι εμπειρία είχατε από την πρώτη σας εργασία;

Εγώ, πάντως, θα σας πρότεινα να δοκιμάσετε κι εσείς να κάνετε μια αντίστοιχη εργασία με μας! Το μόνο σίγουρο είναι, πως θα περάσετε ένα πολύ όμορφο απόγευμα!