Σε κάποια έρευνα είχα διαβάσει, ότι οι περισσότερες γέννες γίνονται στατιστικά το φθινόπωρο. Δε ξέρω αν κάτι τέτοιο όντως ισχύει γενικά, αλλά στη δική μου περίπτωση είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα! Το τελευταίο διάστημα δεν έχω σταματήσει, να ακούω για μωράκια, που γεννιούνται στο φιλικό, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον μου…

Τα περισσότερα, μάλιστα, από αυτά είναι ‘δεύτερα’ παιδιά, όπως λέγεται συνήθως, παρότι πρέπει να παραδεχτούμε, πως δεν ακούγεται και πολύ ωραίο αυτό, έτσι; Αλλά ας αφήσουμε για λίγο τα νεογέννητα και ας σταθούμε στο παιδί, που υπάρχει ήδη στο σπίτι και περιμένει το αδερφάκι του. Πώς αντιδράει και πώς υποδέχεται το νέο μέλος της οικογένειας; Και τι μπορείτε να κάνετε εσείς, για να διευκολύνετε κάπως τη ‘μετάβαση’ του παιδιού σας από μοναχοπαίδι σε αδερφάκι;

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας, πως σίγουρα δεν πρόκειται για μια απλή διαδικασία. Ούτε ότι υπάρχει μαγικός τρόπος ή κανένα ‘μαντζούνι’, που σου εγγυάται σίγουρη επιτυχία. Και κυρίως δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος, αφού το κάθε παιδάκι είναι ξεχωριστό, αντιδρά ξεχωριστά και ακριβώς έτσι, ως ξεχωριστή προσωπικότητα, οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε…

Επίσης, να σημειώσω, πως ακόμη κι αν δούμε μια κάποια ‘επιτυχία’ στον τρόπο, που επιλέξαμε και που αντιδρά το παιδάκι μας στην αρχή, να είστε σίγουροι πως θα συναντήσετε σίγουρα στην πορεία πισωγυρίσματα, όπως και νέες αντιδράσεις και κρίσεις, που δεν είχατε προβλέψει. Όλοι, όμως, γνωρίζουμε πως ο δρόμος για την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι μακρύς και δεν είναι σίγουρα μονόδρομος…

Εγώ αυτό, που θα σας πω, είναι τον τρόπο, που επέλεξα να προετοιμάσω το δικό μου παιδί, με την ελπίδα να βοηθήσει κάποιες από εσάς ή να σας δώσει μια κάποια κατεύθυνση.

Ξεκινάμε, λοιπόν. Σεπτέμβριος του 2013 και κρατάω το δεύτερο θετικό τεστ της ζωής μου στα χέρια. Σοκ και τα σχετικά (υπόσχομαι να αναφερθώ σε αυτήν την ιστορία σε άλλο ποστ). Μαζί με το τεστ, όμως, κρατάω στα χέρια –στην κυριολεξία-και την 9 μηνών κόρη μου! Το θυμάμαι σαν χθες. Ήμουν στο μπαλκόνι, πήρα το τεστ, πήρα το παιδί αγκαλιά και πήρα και τον άντρα μου τηλέφωνο, που ήταν στη δουλειά! (Ναι, μόνη μου το έκανα. Είπαμε αυτά σε άλλο ποστ ;)

Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, την εγκυμοσύνη. Βλέπουμε τα δίδυμα στο μόνιτορ! Άλλο σοκ εκεί! (άλλο ποστ και αυτό, χαχα)! Και ξεκινάμε, να συνηθίζουμε την ιδέα. Εννοείται, ότι δεν είπα τίποτα στο παιδί κατευθείαν. Για την ακρίβεια δεν του είπα τίποτα, μέχρι να αρχίσει να φαίνεται η κοιλιά μου και να αναρωτιέται το ίδιο και πάλι το έκανα πολύ διστακτικά στην αρχή, γιατί στις εγκυμοσύνες δεν είσαι ποτέ σίγουρος μέχρι το τέλος και ήθελα να προστατεύσω το παιδάκι μου από οποιοδήποτε δυσάρεστο μπορεί να προέκυπτε, ειδικά σε μια τόσο τρυφερή ηλικία.

Όχι ότι είχα κάποιο δύσκολο ιστορικό ή πρόβλημα υγείας. Αντίθετα, μάλιστα. Όλα ήταν εξαιρετικά στον οργανισμό μου, όπως με διαβεβαίωσε ο γυναικολόγος μου. Απλά είμαι πολύ προνοητικός και οργανωτικός άνθρωπος. Δε μου αρέσει να αφήνω τίποτα στην τύχη. Όσο μπορώ, δηλαδή…

Για να πούμε, βέβαια, την αλήθεια στη δική μου περίπτωση όφειλα να είμαι προνοητική. Γιατί ως γνωστόν μια δίδυμη κύηση είναι πάντα επαπειλούμενη και έχει πάντα ένα ποσοστό κινδύνου και παρότι, όπως προείπα, είχα πολύ καλό οργανισμό και εν τέλει πήγαν όλα κατ’ευχήν πέρασα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου από τα χίλια κύματα στην κυριολεξία! (η περιπέτεια με την εγκυμοσύνη μου κι αν είναι ένα από τα άρθρα, που επιφυλάσσομαι οπωσδήποτε να γράψω! )

Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, όμως, αρχίζει και φαίνεται η κοιλίτσα. Κάπου εκεί αρχίζω και εξηγώ στη μικρή μου, ότι θα αποκτήσει αδερφάκι. Τι κάνω, λοιπόν;

Έχουμε και λέμε:

Για μένα λειτούργησε πολύ καλά η κουβέντα (κάπου εδώ, να τονίσω, ότι στην ουσία το είπα στη μικρή μου, όταν ήταν ενός έτους και κάτι και ήταν από τα παιδιά, που ήδη μιλούσαν και καταλάβαιναν τα πάντα-καμία σχέση με τα αγόρια μου που μίλησαν δυο χρονών!). Η ‘ερωτηματική’ κουβέντα αρχικά. Ξεκίνησα με ‘ερωτηματική διάθεση’, κάνοντας τις κλασσικές ερωτήσεις: πώς θα σου φαίνονταν να είχες ένα αδερφάκι; Πώς θα ένιωθες για αυτό και τα σχετικά…Και το έκανα αυτό, γιατί δεν ήθελα να τη φέρω ‘προ τετελεσμένου’! Στην ουσία πιο τετελεσμένο δεν γίνονταν, βέβαια, αλλά ήθελα να νιώθει, ότι της το παρουσιάζω αρχικά σαν επιλογή.

Στη συνέχεια ξεκίνησε η ‘εποικοδομητική’ κουβέντα. Όλα αυτά τα επιχειρήματα, του πόσο ωραία θα περνάει, πως θα παίζει όλη μέρα με τα αδερφάκια της (μη ξεχνάτε πως για εμάς ήταν η δυσκολία επί 2! Ξαφνικά έπρεπε το παιδί να αποδεχτεί, όχι έναν αλλά δύο νέους ανθρώπους στη ζωή του!), πως θα την προστατεύουν, θα την αγαπάνε και πολλά πολλά άλλα…

Με τον καιρό και με την πολλή κουβέντα η μικρή άρχισε να χαίρεται πολύ με την ιδέα. Βέβαια ήταν από την αρχή θετική, οφείλω να ομολογήσω, αλλά σιγά-σιγά άρχισε να ανυπομονεί κιόλας και να τα περιμένει τα αδερφάκια της.

Μάλιστα, από τις πιο συγκινητικές στιγμές, που βίωσα στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, ήταν ένα βράδυ, που ξάπλωνα με την τεράστια κοιλόμπα μου στον καναπέ και το Σιλιάκι μου ήρθε δίπλα μου και άρχισε να χαϊδεύει την κοιλίτσα και τα αδερφάκια της! Είχα και φωτογραφία από τη στιγμή, αλλά δε μπορώ να τη βρω με τίποτα και κοντεύω να σκάσω!

Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στη μεγάλη ημέρα της γέννας. Αυτή ήταν μία από τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου, μπορώ να ομολογήσω. Εντάξει. Πάντα είναι δύσκολο και τρομακτικό ένα χειρουργείο (μιας και εγώ μπήκα με προγραμματισμένη καισαρική), αλλά τα συναισθήματα, που έχεις όταν πας να γεννήσεις για πρώτη φορά και όταν πας να γεννήσεις και αφήνεις παιδί στο σπίτι δεν έχουν καμία μα καμία σχέση! (κάποια στιγμή θα γράψω και για αυτό! Τελικά έχω πάρα πολλά πράγματα να μοιραστώ!).

Εκεί χρειάστηκε λίγη περισσότερη δυσκολία, γιατί έπρεπε να εξηγήσω στο παιδάκι μου, ότι θα μείνει στη γιαγιά, για να πάει η μανούλα στην κλινική και να φέρει στο σπίτι τα αδερφάκια της. Ευτυχώς, όμως, για μένα, η μικρή μου έχει τρομερή αδυναμία στις γιαγιάδες της και ειδικά στη μαμά μου έχει μάθει να κοιμάται από μικρή, οπότε δεν ήταν κάτι, που θα έκανε για πρώτη φορά.

Πιστεύω, ότι θα σας βοηθήσει και εσάς πολύ, να κάνετε μια μικρή προετοιμασία στο παιδάκι σας για το μέρος, που θα μείνει, όταν εσείς γεννήσετε. Αν μείνει στο σπίτι με τον μπαμπά, εξηγήστε του απλώς, γιατί θα λείπει η μαμά. Ειδάλλως, αν θα μείνει σε κάποια γιαγιά, φροντίστε να μην μείνει για πρώτη φορά στη γιαγιά τότε, για να του είναι αφενός οικείο το περιβάλλον και αφετέρου, για να μην νιώσει, ότι κάτι περίεργο συμβαίνει.

Τέλος, τη μέρα, που επέστρεψα στο σπίτι με τα μωράκια, μαζί με τα πράγματά μου από το μαιευτήριο έφερα μαζί μου και ένα δώρο! Για την ακρίβεια, ένα ποδήλατο, που το ζητούσε εδώ και καιρό, το οποίο της είπαμε με τον μπαμπά της, ότι της το έφεραν τα αδερφάκια της, επειδή την αγαπάνε πολύ!

Αυτό, βέβαια, λειτουργεί κατά περίπτωση. Δηλαδή, αν το πρώτο σας παιδάκι είναι αρκετά μεγάλο για να αντιληφθεί, ότι το νεογέννητο αδερφάκι του δεν είναι δυνατόν να του έφερε δώρο, ίσως να μην είναι καλή ιδέα. Στη δική μας περίπτωση, όμως, που η Σίλια ήταν μόλις 17 μηνών, λειτούργησε μια χαρά και την κράτησε κάπως απασχολημένη σε όλη την ένταση της πρώτης ημέρας!

Πάνω από όλα, όμως, αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και επιμονή. Όσο και να ζορίζεστε (και κανείς δεν θα σας πει το αντίθετο), όσο δύσκολη περίοδος και αν είναι η περίοδος της προσαρμογής για τη μαμά, άλλο τόσο και περισσότερο δύσκολη είναι για το παιδάκι σας, που θα βρεθεί για πρώτη φορά αντιμέτωπο με πρωτόγνωρες καταστάσεις και συναισθήματα. Σκεφτείτε μόνο, ότι ένα παιδάκι τόσο δα θα αναγκαστεί, να διεκδικήσει (στο μυαλουδάκι του) για πρώτη φορά αυτά, που μέχρι τότε ένιωθε αυτονόητα και αμέσως θα καταλάβετε πώς μπορεί να νιώθει!

Αλλά επίσης πρέπει να σκέφτεστε, ότι όσο περνάει ο καιρός θα χαίρεται όλο και περισσότερο με την νέα του ‘παρέα’ και στο τέλος θα σας ευγνωμονεί για το ‘δώρο’, που του κάνατε!

Με το καλό μανούλες!!

Αν έχετε και δικές σας συμβουλές, θα χαρώ πολύ να τις ακούσω!