Εντάξει, δεν το κρύβω. Καθόλου μάλιστα. Το γράφω στις συστάσεις, το λέω όπου σταθώ. Είμαι χαζομαμά τι να κάνω. Κάποιες φορές όμως είμαι τόσο πολύ νομίζω, που καταφέρνω να με κάνω να ανησυχώ με τον εαυτό μου! Όπως για παράδειγμα, στην πρώτη μέρα του σχολείου! Αυτό το δράμα!
Σαν να μη μου έφτανε το ζόρι, που προέρχεται από τη γκρίνια της μικρής μου να επιστρέψει στο σχολείο, που κατά τα άλλα το αγαπάει, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν έχει μεσολαβήσει καλοκαίρι, παραλίες, παιδικά στην τηλεόραση από το πρωί και γενικότερα ένα κλίμα ανεμελιάς, η επιστροφή στο πρόγραμμα επιφέρει, όπως είναι λογικό, μία γκρίνια.
Σαν να μη μου φτάνει, λοιπόν, η γκρίνια της μικρής, αλλά και η προσαρμογή για τα διδυμάκια μου στο σχολείο τους (άλλο ζόρι και αυτό με διάφορα επίπεδα) έχω και την δική μου παράνοια!
Τι εννοώ; Το ότι εκεί, που περιμένω πως και πως τη στιγμή, που θα τελειώσει επιτέλους αυτή η προσαρμογή, θα μπουν τα παιδιά σε ένα πρόγραμμα και θα μπορέσω και εγώ η δόλια μάνα να απολαύσω λίγες ώρες ‘ελευθερίας’, για να ασχοληθώ με τις δουλειές μου (και με μένα ακόμη), εκεί ακριβώς με πιάνει η στεναχώρια!
Αυτή η παρανοϊκή στεναχώρια, που εντοπίζεται στο ότι:
- δεν έχω καταλάβει πότε τα παιδάκια μου ήταν μωρά και πότε άρχισαν να φεύγουν από το σπίτι
- τώρα θα αλλάξει η ρουτίνα της καθημερινότητάς μου, που μπορεί να ήταν αρκετά δύσκολη (μέχρι και ανυπόφορη ώρες ώρες) είναι όμως ρουτίνα- και ως γνήσιος ταύρος (μπορεί να ξέρω λίγα για ζώδια αλλά αυτό το ξέρω σίγουρα) αποτελεί αγαπημένη σταθερά στη ζωή μου-
- δεν είμαι σίγουρη, αν όλο αυτό τους κάνει καλό (προφανώς και είμαι, αλλά είπαμε, παράνοια) και μήπως στερούνται τη μανούλα τους και δε θα έπρεπε να τα στείλω από τόσο νωρίς και φυσικά
- στο ότι τα στερούμαι και εγώ και δεν είμαι ακόμη προετοιμασμένη για όλο αυτό!
Πάλι καλά, που αυτή η παράνοια μια με πιάνει μια με αφήνει, οπότε, όταν καταφέρω να τη διώξω την απωθώ όσο μπορώ πιο μακριά και ησυχάζω!
Και έρχομαι να ρωτήσω… Εσείς αντιμετωπίζετε τέτοια μούρλα ή μόνο εγώ την έχω;
