Είναι και κάποια προβλήματα, που δε φανταζόσουν ότι θα είχες ποτέ στη ζωή σου, μέχρι να κάνεις παιδιά! Αλλά να που έκανες παιδιά και να που μαζί τους εμφανίστηκαν και αυτά τα προβλήματα και εσύ τώρα ψάχνεις να βρεις την πιο σωστή λύση-αντιμετώπιση…
Ένα από αυτά τα ‘προβλήματα’ είναι (για μένα τουλάχιστον) οι σχολικές γιορτές. Για την ακρίβεια, όχι γενικότερα οι σχολικές γιορτές, αλλά ειδικότερα τα ποιήματα σε αυτές!
Προφανώς δε συμβαίνει σε όλα τα παιδάκια και προφανώς δεν απασχολεί όλες τις μαμάδες. Συμβαίνει, όμως, στη δική μου κόρη και πραγματικά δε ξέρω ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να το χειριστώ…
Τι συμβαίνει ακριβώς; Η απόλυτη άρνηση στο να πει ποίημα! Όχι απλά αρνείται, όχι απλά δε θέλει, αλλά το κακό είναι ότι είναι φορές, που μου ζητάει να μην πάει στο σχολείο καθόλου (το οποίο κατά τα άλλα της αρέσει πολύ), μόνο και μόνο για να μη συμμετέχει στις πρόβες! Καλά, όσο για το live απλά δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης! Ούτε καν ανεβαίνει στη σκηνή.
Όλο αυτό ξεκίνησε πέρυσι, στην πρώτη της χρονιά στον παιδικό. Και επειδή πέρυσι ήταν μικρούλα (2,5 χρονών) δεν την πίεσα και θεώρησα, ότι ίσως αρνείται γιατί δεν έχει ακόμη προσαρμοστεί πλήρως στο περιβάλλον και την νέα πραγματικότητα του παιδικού σταθμού.
Έλα, όμως, που το πρόβλημα συνεχίζεται και φέτος, που πλέον είναι 3μιση και είναι 100% προσαρμοσμένη στο σχολείο της. Μόλις ξεκίνησαν οι πρόβες για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, ξεκίνησε και η γκρίνια και η απροθυμία να πάει σχολείο στα πρωινά, μέχρι που μου ξεκαθάρισε πώς στη γιορτή θα κάθεται στην αγκαλιά μου και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πει ποίημα, αλλιώς δεν πρόκειτα να πάει!
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα; Τι να κάνω σε αυτήν την περίπτωση;… Προς το παρόν συναινώ, δεν την πιέζω σε τίποτα και κλίνω περισσότερο στη λογική, πως είναι ακόμη μικρή και πως ίσως έχει σκηνοφοβία ή τέλος πάντως είναι από τα παιδάκια, που δεν της αρέσει η έκθεση (να πούμε την αλήθεια σίγουρα από μένα το πήρε αυτό, γιατί είμαι σίγουρη, πως ηθοποιός είναι από τα ελάχιστα επαγγέλματα, που δεν θα έκανα ποτέ γιατί απλά…δεν το έχω με τίποτα, ούτε το να υποκρίνομαι –ρόλους αλλά και γενικά- ούτε το θέμα του να εκτίθεμαι σε σκηνή κλπ).
Απλά δε ξέρω, για πόσο διάστημα θα πρέπει να συναινώ στο 100% και μήπως θα ήταν καλύτερο στο να την ‘πιέσω’ να το κάνει, ώστε να αποκτήσει εμπειρίες και περισσότερη αυτοπεποίθηση…
Εσείς έχετε αντιμετωπίσει ανάλογη κατάσταση; Και τι κάνατε για αυτό;…
