Το βλέπετε αυτό το μαλλί; Αυτό το μακρύ και ωραίο μαλλί (το μαλλάκι μου!) που τόσο όμορφα μου χτένισε η μικρή μου για πρώτη φορά τις προάλλες και το φωτογράφισα, για να θυμάμαι τη στιγμή, αυτό το καθαρό και περιποιημένο μαλλάκι, υποβλήθηκε χθες στο μεγαλύτερο βασανιστήριο για μία τρίχα… στο τρομαχτικό -και μόνο στη σκέψη- χτενάκι! Και μαζί με αυτό…

…υποβλήθηκε στο ίδιο μαρτύριο και κάθε άλλη τρίχα κάθε κεφαλιού στο σπίτι μας! Σύνολο κεφαλιών 5: μπορείτε να φανταστείτε τι επικράτησε!

‘Η μαλλον δεν μπορείτε. Και βασικά σας το εύχομαι κιόλας. Εύχομαι να μη μπορέσετε να το φανταστείτε καν και το κυριότερο να μην το ζήσετε. Αυτό το εύχομαι σε όλες τις μαμάδες με τη στοιχειώδη -και παρότι αυτονόητη, τόσο σπάνια τελικά- λογική. Στις άλλες, που ζείτε ανάμεσά μας και αδιαφορείτε επιδεικτικά για τους γύρω σας, εύχομαι να ζήσετε έστω μία ημέρα την ταλαιπωρία που βιώνουμε από τη δική σας αδιαφορία, μπας και “νιώσετε”, μπας και σας έρθει έστω και ετεροχρονισμένα η επιφοίτηση και συμμορφωθείτε!

Αλλά τι λέω; Η κούραση και η απελπισία σε κάνουν να χάνεις τα λογικά σου, μου φαίνεται… Τα ξέρετε ήδη όλα αυτά. Απλά “επιλέγετε” να αδιαφορήσετε, σε βάρος των δικών μας παιδιών, αλλά ακόμη και του δικού σας!

Θέλω, λοιπόν, να ρωτήσω κάτι. Και παρότι η συγκεκριμένη ερώτηση “απαιτεί” μια υποτυπώδη εγκεφαλική δραστηριότητα, ώστε να την αντιληφθείτε, να νιώσετε και να την κατανοήσετε (κάτι που ξεκάθαρα ορισμένες δεν έχετε ούτε στο ελάχιστο) εγώ θα την κάνω και ας πάει στον βρόντο:

Γιατί “φίλη” μαμά φέρνεις το παιδί σου με ψείρες στο σχολείο; Γιατί είσαι τόσο εγκληματικά ανεύθυνη και εγωκεντρική; Γιατί δε σου περνάει καν από το μυαλό ο διπλανός σου; Γιατί δε σκέφτεσαι ότι μία άλλη μαμά μπορεί να περνάει τόσο δύσκολα, που η δική σου ταλαιπωρία θα σκάσει σαν κερασάκι πάνω της και θα την αποτελειώσει; Γιατί πάνω από όλα δε σκέφτεσαι το δικό σου παιδί, που και υποφέρει το δερματάκι του και μπορεί να πέσει θύμα σχολιασμού και bullying από τους συμμαθητές του; Γιατί;

Και θα μπορούσα να ρωτάω ως αύριο το πρώι… Αλλά απάντηση το ξέρω, πως δε θα πάρω. Και καλύτερα να μην πάρω, δηλαδή, αν αυτή είναι σαν την απάντηση που πήρα το πρωί από τη δασκάλα μας στο νηπιαγωγείο. Ότι δηλαδή η συγκεκριμένη μαμά ‘προσπαθεί’ να καθαρίσει το παιδί της! Και από ο,τι έμαθα, η “προσπάθεια” αυτή διαρκεί 3 μήνες τώρα!

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να απαντήσω και από εδώ μέσα, όπως έκανα άλλωστε και στη δασκάλα από τηλεφώνου και να πω το εξής απλό: Η συγκεκριμένη μαμά, δεν προσπαθεί! Η συγκεκριμένη μαμά απλά αδιαφορεί! Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις! Αδιαφορεί για όλες εμάς, αδιαφορεί για το σχολείο -και το δείχνει και επιδεικτικά- αδιαφορεί και για το ίδιο της το παιδί!

Να σας πω ποιος προσπαθει; Προσπαθώ εγώ! Που καθόμουν όρθια χθες, 5 ολόκληρες ώρες, να βάζω φάρμακα και να χτενίζω τρίχα τρίχα τα τρία μου παιδιά, μόλις ενημερώθηκα ότι υπάρχει κρούσμα στο σχολείο!

Που βάζω από το πρωί πλυντήρια στους 60 και απολυμαίνω όλο το σπίτι και που καθόμουν μεγάλη γυναίκα να κάνω χτενάκι και να ψεκάζομαι με φάρμακα ως τα μεσάνυχτα!

Προσπαθούν τα παιδιά μου! Που τη δεδομένη χρονική στιγμή έτυχε να είναι και τα τρία άρρωστα και εξαντλημένα από ίωση με υψηλούς πυρετούς και έπρεπε παρά την ταλαιπωρία τους να υπομείνουν και όλη αυτή τη διαδικασία με τα φάρμακα και το χτενάκι για ώρες ατελείωτες!

Για τη δική μου αυπνία και ταλαιπωρία από το ξενύχτι με τρία παιδιά άρρωστα, για μία εβδομάδα σχεδόν δεν το συζητώ καν…

Εμείς προσπαθούμε, όπως και όλες οι άλλες μαμάδες του τμήματος, που άλλες κόλλησαν και άλλες όχι και έχουν μέσα σε όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας να αντιμετωπίσουν τώρα και αυτό!

Και όλη αυτή η μαζική ταλαιπωρία, επειδή μία μαμά “προσπαθεί”, αλλά δεν τα καταφέρνει! Στο 2020! Που κοντεύει να θεραπευτεί ο καρκίνος! Αλλά η ίδια δε μπορεί να καθαρίσει το παιδί της από ψείρες μισή σχολική χρονιά! Για γέλια και για κλάμματα η ιστορία!

Αλλά δε φταίει μόνο η μαμά. Φταίει κυρίως και πρωτίστως το σχολείο, που δεν κλείνει την πόρτα του! Γιατί εδώ ισχύει ό,τι και στην ασθένεια! Έχεις άρρωστο παιδί; Το κρατάς σπίτι! Έχει κάτι εξαιρετικά κολλητικό όπως ψείρες ή σταφυλόκοκκος (άλλη πονεμένη ιστορία); Το κρατάς μέχρι να καθαρίσει τελείως! Τόσο απλά και αδιαπραγμάτευτα! Ούτε ημίμετρα, ούτε δικαιολογίες! Είσαι τόσο “άνιωθη” που εθελοτυφλείς και γράφεις τους πάντες και τα πάντα; Σου κλείνει την πόρτα το σχολείο! Χωρίς να σκέφτεται την “πελατειακή σχέση με τη μαμά”, χωρίς να υπολογίζει το “πώς θα της το πω” και κυρίως χωρίς να υφίσταται το “δεν είναι δουλειά μου αυτό” και “ποιος ασχολείται”; Αν δεν είναι δουλειά σας να προσέχετε τα παιδιά μας, αγαπητοί εκπαιδευτικοί, τότε τι είναι;

Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η κοινωνία μας. Χτισμένη πάνω σε ένα ψέμα και μια δικαιολογία. Ενα “να κάνουμε τη δουλίτσα μας και σιγά μη σκάσουμε για τα παραπάνω”! Έναν ωχαδερφισμό και ένα ‘ας καεί το χωράφι του γείτονα’! Το δικό σου χωράφι όμως “φίλη” μάνα, σου έχω νέα, είναι δίπλα στου γείτονα! Και δε θα περάσει καιρός μέχρι να γίνεις και εσύ ολοκαύτωμα! Κι εσύ και όποιος άλλος αδιαφορεί… Είτε λέγεται εκπαιδευτικός, είτε διευθυντής, είτε κράτος…

Έχω καιρό να γράψω κάποια από τις σκέψεις μου..Παρότι συνέχεια ‘σκάει’ και από κάτι, που με προβληματίζει και θέλω να μοιραστώ. Συνήθως όμως κυριαρχεί η κούραση, το ‘άστο για άλλη φορά’ και οι προτεραιότητες και μοιράζομαι τα περισσότερα μέσω από posts και stories στον λογαριασμό μου στο instagram.

Συνήθως, αλλά όχι σήμερα. Γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει καλύτερη αφορμή από αυτήν… Και κυρίως γιατί αυτό, που πιστεύω ακόμη περισσότερο, είναι πως μόνο ένα είναι σίγουρο μέσα στη γενικότερη ‘σαπίλα’ -και ας μου επιτραπεί η έκφραση. Πρέπει να μοιράζεσαι, πρέπει να αντιδράς και πρέπει συσπειρώνεσαι!

Μόνο με τη δράση έρχεται αντίδραση και μόνο με τη συνεργασία αποτέλεσμα!

Εγώ δε θα το αφήσω να περάσει έτσι. Και υπόσχομαι να μην κλείσω τα μάτια ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον! Εσύ;