Δευτέρα, βροχή και…Webex!

Το λες και συνδυασμό που «σκοτώνει»! Ή μήπως όχι;…

Η 2η εβδομάδα τηλεκπαίδευσης «ολοκληρώθηκε» την Παρασκευή και παρά τις δυσκολίες του όλου αυτού «εγχειρήματος», οφείλουμε να ομολογήσουμε, πως βρήκε επιτέλους τον ρυθμό του.

Τα προβλήματα στις συνδέσεις έχουν μειωθεί σημαντικά και-τουλάχιστον σε μας-το μάθημα κυλάει ομαλά και στις δυο τάξεις.

Σαφώς το διαδικτυακό σχολείο δε μπορεί να υποκαταστήσει το «κανονικό» και αυτή η κατάσταση δεν είναι ούτε ζητούμενη ούτε επιθυμητή.

Οφείλουμε, όμως, ως γονείς να παραδεχτούμε πως λειτουργεί ικανοποιητικά ως «η επόμενη δυνατή επιλογή»!

Και πως, παρά το ζόρι μας-που παραμένει τεράστιο-για τα παιδιά όλο αυτό είναι πολύ σημαντικό!

Είναι πολύ σημαντικό, που βρίσκονται στην τάξη τους, έστω «εικονικά»…

Είναι πολύ σημαντικό που αλληλεπιδρούν με τους δασκάλους και τους συμμαθητές τους, έστω έτσι….

Και είναι σίγουρα ωφέλιμο, από πλευράς εκπαίδευσης, σε σχέση με το «τίποτα» της πρώτης καραντίνας.

Αλλά είναι ωφέλιμο και για μας. Με μια «παράδοξη» κι όμως ουσιαστική σκοπιά. Κι ας την έχουμε «προσπεράσει», εστιάζοντας μόνο στα αρνητικά και στα δύσκολα…

Γιατί σας ρωτάω. Πότε άλλοτε θα μπορούσαμε να βιώσουμε μαζί με τα παιδιά μας την εμπειρία του σχολείου «από μέσα»;

Πότε άλλοτε θα μας δίνονταν η δυνατότητα, να παρακολουθούμε “live” πώς αλληλεπιδρούν στην τάξη τους και να φουσκώνουμε από χαρά και περηφάνια;

Πότε άλλοτε θα μπορούσαν να συμμετέχουν τα αδερφάκια, ο ένας στην τάξη του άλλου, κρυφοκοιτώντας και χαμογελώντας που «μπήκαν» στην τάξη του αδερφού τους «λαθραία»;

Με ποια αφορμή θα τους απολαμβάναμε να κάνουν γυμναστική στο σαλόνι (όσο το αδερφάκι τους παραδίπλα κάνει γλώσσα-η απόλυτη παράνοια δηλαδή!) και να ξεκαρδίζονται στα γέλια;

Μήπως, λοιπόν, δεν είναι όλα «μαύρα» και μουντά, σαν τον σημερινό καιρό-που μεταξύ μας έχει κι αυτός την ομορφιά του;

Μήπως κάποιες φορές, τα πράγματα πρέπει να τα κοιτάμε και λίγο κι απ’την «ανάποδη», για να δούμε την πλήρη εικόνα; -Σαν τα μπομπιράκια μου στους κοιλιακούς ένα πράγμα;