Μία βδομάδα πριν, έκανα μαγνητική στη μέση. Για μια ισχυαλγία που με «χτυπά» χρόνια τώρα (ιδιως μετά τη δίδυμη κύηση στα δυο μου θηριάκια) αλλά που ποτέ δεν έπαιρνα την απόφαση να της δώσω την δέουσα σημασία…
Το αποτέλεσμα; Μια διάγνωση, καθησυχαστική μεν, αφού ευτυχώς δεν πρόκειται για κάτι «σοβαρό», αλλά και «επιβεβαιωτική» ότι όντως υπάρχει «θέμα», που απαιτεί να «κάτσω στα αυγά μου» και να αποφεύγω βάρη και λοιπά «ζόρια»…
Όσο αυτό, βέβαια, μπορεί να φανεί εφικτό με τρία (+1 χνουδωτό) παιδιά κ μια καθημερινότητα αδιάκοπου τρεξίματος, όπως η δική μου!
Σήμερα, γυρνώντας από το σχολείο, συνέβη το εξής συγκινητικό και υπέροχο, απο αυτά τα καθημερινά, «μικρά», αλλά και τόσο «μεγάλα», που σε διδάσκουν, όσο εσύ-νομίζεις ότι-διδάσκεις μικρά ανθρωπάκια…
Τα γλυκά μου αντράκια «απαίτησαν» να κουβαλήσουν την τσάντα τους μόνοι τους, για να μην κουράζομαι…
Έσκυψαν να τακτοποιήσουν τα παπούτσια, που βγάλανε στην εξώπορτα, για να μην σκύβω…
Ενώ ο μικρός μου πιτσιφρίκος, μου ζήτησε να βάλω κάμερες στο σπίτι(!)για να με τσεκάρει-λέει-όταν είναι στο σχολείο από το ρολόι του (που μάλλον νομίζει ότι είναι σαν αυτό του Daniel Craig στο No time to Die!!) πως όντως δε σηκώνω βάρη και δε σκύβω, όπως υπέδειξε ο γιατρός μου κ τους μετέφερε ο άλλος γιατρός (αυτός του «σπιτιού») και μπαμπάς τους!
Και κάπως έτσι, όλα τα βάρη της μέσης-και της μέρας μαζί-μοιάζουν να σηκώθηκαν ξάφνου στον αέρα!
Ακόμα κι αυτό του @dexter_the_thess_dog στην καινούρια του τσάντα μεταφοράς, που ήρθε να με αποτελειώσει! (αλήθεια, ξέρατε ότι 4 κιλά σκυλί ζυγίζει κάπου στα 24 όταν πας να το μεταφέρεις κάπου;;;) αλλά εχε χάρη που τον θελουμε παντού μαζί μας!
Με τέτοια φατσάκια, τέτοια λογάκια και τέτοιες αγκαλιές ξεχνάς τα πάντα γύρω σου…
Ακόμη και τον δόλιο γιατρό σου, που σου ζήτησε να μην κουράζεσαι…!
