Αυτό είναι το κορίτσι μου. Η ηλιαχτίδα μου. Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που της αφιέρωνα, από όταν ήταν τόση δα! Κι αυτή…είναι η πρώτη μας ποδηλατάδα μαζί…

Πρώτη ποδηλατάδα χωρίς κανέναν άλλον (μόνο εγώ και αυτή), πρώτη εκτός της οικοδομής για όλο το διάστημα της καραντίνας, αφού οι «βόλτες» μας περιορίζονταν τόσο καιρό, μόνο στην πυλωτή, αλλά το κυριότερο; Πρώτη της φορά «στο δρόμο»!

Όχι σε κάποιο πάρκο, ούτε στην πανέμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης μας, όπου έχουμε κάνει τις περισσότερες βόλτες μας μέχρι σήμερα, αλλά έξω στη γειτονιά! Στη θάλασσα και σε όλα τα στενάκια γύρω από το σπίτι μας! Και πόσο το ευχαριστηθήκαμε και εγώ και αυτή δε λέγεται!

Ευχαριστηθήκαμε το αεράκι, τον ήλιο, αλλά κυρίως τον χρόνο μεταξύ μας! Δε σταματήσαμε να μιλάμε σε όλη τη διαδρομή, γελάσαμε, λαχανιάσαμε και ξενοιάσαμε, γυρίζοντας πίσω στα αγόρια του σπιτιού μας γεμάτες. Από ανάσες και οξυγόνο, αλλά κυρίως από χρόνο μεταξύ μας…

Πάντα επεδίωκα να περνάω χρόνο χωριστά, με το κάθε ένα από τα παιδιά μου, αλλά αυτήν την ανάγκη, έχω διαπιστώσει πως τη βιώνω εντονότερα με την κόρη μου. Ίσως γιατί ήταν -και είναι- η «πρώτη» και νιώθω πως θέλω να της προσφέρω λίγη από την αποκλειστικότητα που είχε, όταν ήταν ακόμη μοναχοπαίδι…

Ίσως γιατί τα αγόρια, ως δίδυμα και ως «δεύτεροι», δεν έμαθαν ποτέ την αίσθηση του να είσαι «μοναχοπαίδι» και νιώθω ότι δεν την έχουν ανάγκη, τουλάχιστον τόσο πολύ…

Ίσως πάλι αυτήν την ανάγκη την έχω εγώ περισσότερο από την κόρη μου…

Κι ίσως είναι στιγμές, που αυτή η ανάγκη μεγαλώνει τόσο, που νιώθω να με πνίγει…

Στιγμές όπως η χθεσινή, που ένα αθώο ξεκαθάρισμα παιχνιδιών στα παιδικά δωμάτια με έκανε να νιώσω πιο κοντά από ποτέ την «απειλή» του χρόνου πάνω μου…

«Δεν τα θέλω αυτά μαμά! Είναι για μωρά» μου είπε για μερικά από τα -κάποτε- πιο αγαπημένα της παιχνίδια, η μικρή μου αγέρωχη ποδηλάτισσα -μόλις 7 ετών- και ήθελα τόσο να της πω «μα εσύ θα είσαι για πάντα το δικό μου μωρό»…

Αλλά δεν είπα τίποτα. Μόνο το «έπνιξα», τα πακετάρισα και της χαμογέλασα…