Τέσσερα χρόνια πριν, σαν σήμερα, ίδια μέρα και τώρα που το σκέφτομαι σχεδόν ίδια ώρα ήρθε στον κόσμο το μικρό μου θαυματάκι…

Σαν σήμερα θυμάμαι το κοιτούσα και δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό, πώς να το αγγίξω, πώς να του δείξω ότι το αγαπώ…

Σήμερα το κοιτώ και δε ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτό…

Το μόνο που παραμένει ίδιο είναι η ανάγκη μου να του δείξω πόσο πολύ το αγαπώ, γιατί τίποτα, που κάνω, τίποτα, που λέω δε μου φαίνεται ποτέ αρκετό…

Χρόνια πολλά στο μικρό μας θαυματάκι, που έγινε ολόκληρο κοριτσάκι τεσσάρων χρόνων και μας ξαφνιάζει και μας ενθουσιάζει και μας τρελαίνει κάθε μέρα και πιο πολύ!

Χρόνια πολλά στη μικρή μου νεραιδούλα. Που με άγγιξε με το ραβδάκι της τέσσερα χρόνια πριν και με κρατάει από τότε μαγεμένη, για πάντα…

Για όσους είστε φίλοι μου στο Facebook ή με ακολουθείτε στο Instagram, ίσως προσέξατε, ότι με τα παραπάνω λόγια επέλεξα να ευχηθώ διαδικτυακά στο μικρό μου κοριτσάκι, που σήμερα κλείνει τα 4 του χρόνια. Καθώς έγραφα, όμως, το παραπάνω κείμενο, ένιωθα πως οι λέξεις απλά δε μου έφταναν… Καλά, για να λέμε την αλήθεια, δε θα μου έφταναν, για να περιγράψω όσα νιώθω για αυτήν, ούτε αν της αφιέρωνα ολόκληρη την πάπυρους λαρούς μπριτάνικα! Όλους τους τόμους! 🙂 Πόσο μάλλον το διάστημα, που σου ΄παραχωρεί΄ ο Zuckenburg και η παρέα του στα σόσιαλ μίντια!

Έτσι, πήρα την απόφαση, να της ευχηθώ και από δω! Από το blog μου. Το τέταρτο παιδάκι μου, όπως συνηθίζω να λέω. Να της γράψω μερικές από τις σκέψεις, που κάνω για αυτήν, από τα συναισθήματα, που μου έχει προκαλέσει και συνεχίζει να μου προκαλεί καθημερινά, όσο βέβαια είναι δυνατόν να αποτυπωθούν όλα αυτά σε μία κόλλα χαρτί…

Χρόνια σου πολλά και από δω, λοιπόν, γλυκό μου κοριτσάκι. Όμορφο και πανέξυπνο παιδάκι μου, αστεράκι μου και νεραιδάκι μου…

Που κάθε μέρα με ξαφνιάζεις με το πόσο πολλά πράγματα έχεις μάθει στα 4 μόλις χρόνια της ζωής σου και πόσο γρήγορα συνεχίζεις να μαθαίνεις ακόμη περισσότερα!

Που με ενθουσιάζεις με την εφευρετικότητά σου. Έχεις μια απίθανη φαντασία σε ό,τι κάνεις. Στη ζωγραφική σου, στο παιχνίδι σου, ακόμη και σε αυτά που λες και με κάνεις ώρες ώρες να λύνομαι στα γέλια!

Που με τρελαίνεις με το χιούμορ σου και τις ατάκες σου. Που άλλες από αυτές κάθομαι και τις γράφω και τις χαζεύω μετά και γελάω μόνη μου και άλλες τις ξεχνάω και τις θυμάμαι σε ανύποπτο χρόνο, γελώντας μόνη μου σα χαζή μέσα στον κόσμο.

Που με ξαφνιάζεις με την εξυπνάδα σου και την ανάγκη σου να μαθαίνεις συνέχεια πράγματα, αλλά και με την ικανότητά σου να αφομοιώνεις τόσα πολλά σε τόσο σύντομο διάστημα. Ήδη ξέρεις να μετράς μέχρι το 20, ακόμη και στα αγγλικά και μου ζητάς να γράφεις κιόλας τα νούμερα σε χαρτί! Και μπορεί από τη μία να μη θέλω να σε πιέσω να μπεις τόσο μικρή στα ‘διαβάσματα’, αλλά από την άλλη φουσκώνω σαν το παγώνι, που το θέλεις μόνη σου και χαίρεσαι τόσο πολύ με αυτό!

Που τραγουδάς και μου χαμογελάει όλος ο κόσμος! Απορώ πώς προλαβαίνεις να μαθαίνεις τόσα πολλά τραγουδάκια και λατρεύω τόσο πολύ να σε ακούω και να σε χειροκροτώ μετά και εσύ να γελάς με αυτό το υπέροχο μελωδικό γελάκι σου!

Που με τρελαίνεις με τα σκέρτσα σου. Με τις γκριμάτσες σου και τις υπέροχες φατσούλες σου! Και το ξέρεις πως με τρελαίνεις και για αυτό μου τις κάνεις και ‘επίτηδες’, για να σε βλέπω και να γελάω και να ξεκαρδίζεσαι μετά και συ και να τρέχεις στην αγκαλιά μου!

Που είσαι τόσο συνειδητοποιημένο και ώριμο παιδάκι, που ακόμη και όταν έζησες την πρώτη σου εμπειρία από bullying και σε κορόιδευαν μπροστά στα μάτια σου και ενώ εγώ δεν είχα προλάβει να σε προετοιμάσω καν ψυχολογικά για όλο αυτό και κόντεψα να τρελαθώ, εσύ όρθωσες το ανάστημά σου και τους απάντησες, εξηγώντας τους πως αυτό, που κάνουν δεν είναι σωστό!

Που με συγκινείς τόσο πολύ, με την αγάπη σου και τη φροντίδα σου στα μικρά σου αδερφάκια. Γιατί μπορεί να ζηλεύεις μερικές φορές και να με διεκδικείς έντονα και είναι τόσο κατανοητό όλο αυτό, αλλά την ίδια στιγμή τα αγαπάς τόσο πολύ! Και τα φροντίζεις! Και κάνεις κάτι κρυφά χαμόγελα, όταν αυτά κάνουν κάτι όμορφο ή αστείο και εγώ σε κοιτάω με την άκρη του ματιού μου και λιώνω! Και τους λες ‘έλα εδώ μικρούλη μου’ ‘ελα εδώ ομορφούλη μου’ και ξέρω ότι το νιώθεις και νιώθω κι εγώ τόσο πολύ ευτυχισμένη και ευλογημένη μαζί… Που ήσουν μόλις 3 ετών και αυτά 1,5 και τους έκανες ζωγραφιές και τις κρέμασες στα κρεβατάκια τους, ‘για να μη φοβούνται το βράδυ μαμά’ και ένιωσα η καρδιά μου να σκίζεται από ευτυχία…

Που με συγκινείς γενικότερα με την καλή σου καρδιά… Που συμπονείς όλο τον κόσμο και θέλεις να τον βοηθήσεις. Που δεν καταλαβαίνεις, γιατί πεινάνε τα ζωάκια και ‘γιατί δεν τους δίνει η μαμά τους φαγητό’, αλλά κρατάς εσύ από το δικό σου και μου ζητάς να το βάλουμε σε μια σακούλα, για να ταΐσουμε τα γατάκια και τα σκυλάκια της γειτονιάς…

Που δεν καταλαβαίνεις ακόμη καλά, παρότι προσπαθώ να σου εξηγήσω με όσο πιο απλά λόγια γίνεται, γιατί πεινάνε τα παιδάκια του κόσμου και γιατί δεν έχουν παιχνίδια, όπως εσύ, αλλά μια μέρα που σου αγόρασα μια κούκλα, που μου ζήτησες, μου είπες να δώσεις την παλιά σου σε ένα παιδάκι, που δεν έχει και παραλίγο να βάλω τα κλάματα μέσα στο μαγαζί…

Που ακόμη και όταν ‘κόψαμε’ την πιπίλα σου, παρά το ζόρι, που περνούσες, μάζεψες μόνη σου τις παλιές σου πιπίλες σε ένα κουτί από πουράκια, χωρίς να το ξέρω και μου ζήτησες να τις δώσω σε παιδάκια, που δεν έχουν…

Και είναι τόσο πολλά ακόμη αυτά, που κάνεις και λες κάθε μέρα, που ώρες ώρες σκέφτομαι να πάρω μια κάμερα και να κάνω το σπίτι μας ζωντανό ριάλιτι, μόνο και μόνο για να καταγράφω κάθε στιγμή και κάθε λεπτό από όλα αυτά τα υπέροχα στιγμιότυπα της καθημερινότητας μαζί σου, που μας χαρίζεις τόσο απλόχερα.

Όλα αυτά τα γράφω σήμερα, δε ξέρω και εγώ ακριβώς γιατί… Λίγο για να τα βγάλω από μέσα μου, λίγο γιατί φοβάμαι, να μην ξεχάσω (αν είναι αυτό δυνατόν) με τα χρόνια, όσα κάνεις και όσα με κάνεις να νιώθω και λίγο με την κρυφή ελπίδα να τα διαβάσεις και εσύ κάποια στιγμή στο μέλλον και να πάρεις μια ιδέα από το πόσο υπέροχο παιδάκι ήσουν και πόσο χαρούμενη έκανες τη μαμά σου κάθε , μα κάθε μέρα, που περνούσε!

Χρόνια σου πολλά νεράιδα μου! Σε αγαπάμε ως τον ουρανό και ακόμη πιο πέρα!