Κάθομαι, που λέτε, εδώ και δυο μέρες και η σκέψη μου γυρίζει γύρω από ένα κενό! Όχι, δεν αναφέρομαι στο κενό αέρος και στη φυσική… Ούτε καν στο κενό του Μαζωνάκη!! Αναφέρομαι στο κενό της αλλαξιέρας μου! Ή μάλλον…στο κενό, που άφησε, όταν έφυγε και αυτή!

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Μη μπερδεύω και εσάς. Αρκετά μπερδεμένη είμαι από μόνη μου… Όλα ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες, που τα δίδυμα αγοράκια μου «καθάρισαν» επιτέλους μία και καλή από τη πάνα τους μέσα σε δύο μόνο μέρες! Αν θέλετε να δείτε, πώς τα κατάφερα και το συμπέρασμα, στο οποίο κατέληξα, σχετικά με το γιατί δεν τα κατάφερνα τόσο καιρό πατήστε εδώ!

Και επιστρέφουμε στο τώρα! Καθαρίσαμε, λοιπόν και όλα τέλεια! Πετάξαμε τις πάνες (τις δωρίσαμε σε φίλους εννοώ  😉 ), αγοράσαμε σλιπάκια και μποξεράκια και είμαστε πιο αντράκια από ποτέ!

Τρίτο βήμα; Να πετάξουμε την αλλαξιέρα! Και πόσο την περίμενα αυτήν την μέρα! Άντε να έρθει, έλεγα, άντε να αδειάσει ο χώρος έλεγα, άντε να απλωθούμε επιτέλους λίγο, έλεγα… Μάλιστα, επειδή στο δικό μας σπίτι ο πάγκος στο μπάνιο είναι αρκετά μεγάλος, στην ουσία είχα τοποθετήσει μια αλλαξιέρα εκεί, ώστε να έχω δίπλα μου τον νιπτήρα και την κανονική αλλαξιέρα-επιπλάκι δεν την χρησιμοποίησα σχεδόν ποτέ! Επειδή, ακριβώς όμως, ήταν τόσο καιρό μέσα στο μπάνιο, συν τις πάνες, συν τα μωρομάντηλα και τις κρεμούλες παραδίπλα (όχι κάντε εικόνα!) ο χώρος που έμενε για τα υπόλοιπα πράγματα ήταν πολύ περιορισμένος! Και φυσικά περίμενα πώς και πώς να τον αδειάσω και να απλώσω πάνω στον πάγκο τα δικά μου πράγματα άνετα άνετα και να το ευχαριστηθώ βρε παιδί μου!

Περίμενα, όπως είπα… μέχρι, που το έκανα… χθες! Και τώρα…απλά μελαγχολώ! Κοιτάω το κενό της αλλαξιέρας και ξάφνου κάθε μικρό «κενό» στο κεφάλι μου γεμίζει με άπειρα ερωτήματα, που μου τριβελίζουν τη σκέψη…Δηλαδή τώρα τέλος; Αυτό ήταν; Δε θα ξαναπάρω μωράκι στα χέρια μου; Τα μωρά μου γίνανε αντράκια; Και σε λίγο θα φύγουν; Και εγώ; Τι θα κάνω; Πώς θα συνηθίσω να ζω χωρίς αυτά, τώρα που συνήθισα να ζω δίπλα και μέσα από αυτά;

Και όχι, μη βιαστείτε να μου πείτε, πως μάλλον θέλω και άλλο παιδί! Γιατί η αλήθεια είναι, ότι μόνο στη σκέψη…φρικάρω! Μια χαρά ευτυχισμένη είμαι με τα τρία μου αστεράκια και επειδή πέρασα και τα χίλια δυο για να τους φέρω στη ζωή, με δύσκολες και εξαντλητικές εγκυμοσύνες, το τελευταίο, που θα ήθελα ήταν να ξαναπεράσω αυτή τη διαδικασία.

Ε, τότε τι; Τι μου φταίει; Ξέρω εγώ; Απάντηση δεν έχω! Θα μου πείτε, μήπως πρώτη φορά με πιάνει αυτή η παράνοια; Μπάαα! Όχι! Το ίδιο ακριβώς ένιωσα, όταν αποχωρίστηκα για πάντα τον αποστειρωτή μου και μετά τον ατμομάγειρα, τα ριλάξ, τα καθισματάκια φαγητού, τις πιπίλες, τα μπιπερό και τόσα άλλα… Η ίδια ανυπομονησία στην αρχή να τα ξεφορτωθώ, για να αδειάσει το σπίτι μου και η ίδια μελαγχολία στο τέλος…Κάθε πακέτο στο χαρτόνι και ένα κεφάλαιο ζωής, που τελειώνει… Και μπορεί το επόμενο, που έρχεται να είναι ακόμη πιο όμορφο και σημαντικό, κάθε ένα από τα παλιά, που κλείνει όμως, αφήνει μια γλυκόπικρη νοσταλγία…

Εσείς; Νιώθετε καμία φορά το ίδιο ή μόνο εγώ είμαι ή τρελή;…

ΥΓ. Σε περίπτωση, πάντως, που την ίδια «τρέλα» με μένα την έχετε και εσείς, σήμερα βρήκα έναν τρόπο να ομορφύνω κάπως αυτό το κενό… το έκανα ένα ωραιότατο μπουντουάρ με τα κοκαλάκια και τα στολίδια της κόρης μου! Και έτσι και το κενό ξαναγέμισε και η μικρή ξετρελάθηκε και κατά κάποιο τρόπο δόθηκε μια όμορφη συνέχεια στην ιστορία… το παρελθόν έδωσε τη θέση του στο λουλουδάτο μέλλον!

Φυσικά, το ίδιο μπορείτε να το κάνετε-και ακόμη πιο όμορφο-σε επιπλάκι αλλαξιέρα, ενώ αν είστε αγορομάνες, μπορείτε να το μετατρέψετε σε μια χαριτωμένη αντρική γωνιά περιποίησης με τα ψαλιδάκια τους, τις χτένες τους κλπ… Όρεξη και φαντασία να υπάρχει! 🙂

Φιλιά!