Αυτό το θέμα το σκέφτομαι εδώ και κάποιες μέρες για να το γράψω… Αφορά ένα συμβάν, που έζησα πριν από δυο βδομάδες περίπου. Και ήθελα από την πρώτη στιγμή να γράψω για αυτό. Αλλά δεν το έκανα…Μάλλον γιατί ήθελα να περάσει η ένταση (όσο γίνεται δηλαδή) και να το αναφέρω με όσο γίνεται πιο καθαρό μυαλό.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή…
Δύο βδομάδες πριν και είμαστε καλεσμένοι σε παιδικό πάρτυ γενεθλίων. Όχι ένα οποιοδήποτε πάρτυ, αλλά το πάρτυ της ‘’κολλητής’’ της κόρης μου. Του παιδιού με το οποίο έχει τη μεγαλύτερη σχέση από τότε, που γεννήθηκε. Και το αναφέρω αυτό, για να καταλάβετε ακριβώς το μέγεθος της αναστάτωσης, που βίωσα και εγώ και το παιδί.
Η κόρη μου ήταν ενθουσιασμένη μία εβδομάδα πριν. Πήγαμε μαζί να πάρουμε δώρο για τη φίλη της και της έφτιαξε, μάλιστα και ένα χειροποίητο βραχιολάκι, για να της το χαρίσει.
Ντυθήκαμε, λοιπόν, βάλαμε τα καλά μας και πήγαμε οικογενειακώς στη γιορτή. Όλα καλά στην αρχή, με τη διαφορά, ότι στην ουσία τα παιδάκια μου δε συμμετείχαν και πολύ στα παιχνίδια, αλλά περισσότερο κάθονταν μαζί μας. Και αυτό συμβαίνει γενικότερα, γιατί σαν παιδάκια είναι πιο συνεσταλμένα στις πρώτες επαφές και στους ξένους χώρους, αλλά κυρίως, γιατί τα περισσότερα παιδάκια, που ήταν καλεσμένα, ήταν από τα νέο σχολείο της φίλης μας και άρα εντελώς άγνωστα.
Καθώς περνούσε η ώρα, όμως, άρχισαν να ‘λύνονται’ και να συμμετέχουν όλο και περισσότερο και κάπου εκεί μετά την τούρτα βλέπω την κόρη μου, να παίρνει το θάρρος και να πηγαίνει να παίξει με τη φίλη της και τις δικές της φίλες.
Και κάπως έτσι βρίσκομαι αντιμέτωπη με ένα από τα μεγαλύτερα σοκ και δύσκολες στιγμές της ζωής μου! Βλέπω ξαφνικά τις φίλες της φίλης μας, να αρχίσουν να κοροϊδεύουν και να βρίζουν την κόρη μου (και όταν λέω βρίζουν ακριβολογώ! Οι λέξεις, που χρησιμοποίησαν απλά δε γίνεται να δημοσιοποιηθούν!) και αυτή να τους κοιτάει σοκαρισμένη, μη ξέροντας τι να κάνει!
Η πρώτη μου σκέψη (όσο μπορούσα να σκεφτώ από το σοκ) ήταν να πάρω το παιδί μου και να το πάω στη φίλη της, πιστεύοντας, πως έτσι θα αποφύγω τα συγκεκριμένα παιδιά και θα παίξει η κόρη μου με τη φίλη της, ξεχνώντας το γεγονός! Έλα, όμως, που ούτε εκεί βρήκα τη λύση, αφού τα συγκεκριμένα ‘απροσάρμοστα παιδιά’ (για να μην πω κάτι χειρότερο), μας ακολούθησαν και έσπευσαν να πάρουν ‘υπό τη σκέπη τους’ τη φίλη μας, απαγορεύοντάς της να μας παίξει ούτε αυτή! Τι να κάνει και αυτή, παιδάκι είναι, το έβλεπα να τις κοιτάει και να υπακούει και το λυπόμουν και αυτό η αλήθεια είναι. Γιατί πόσες φορές δεν έχουμε δει αντίστοιχα περιστατικά με παιδάκια, που ‘υποκύπτουν’ στον ισχυρότερο και θρασύτερο συμμαθητή!
Και όταν λέω το λυπόμουνα και στεναχωριόμουν το εννοώ απόλυτα, γιατί πρόκειται για ένα παιδάκι του πολύ στενού μου περιβάλλοντος, που το υπεραγαπώ και έτσι εκείνη τη στιγμή ένιωθα να με πλημμυρίζει ταυτόχρονα οργή για το δικό μου παιδί, που υποφέρει, αλλά και μία αίσθηση προστασίας, να σώσω τη φίλη μας από αυτό το αχαρακτήριστο τσούρμο!
Τώρα θα μου πείτε, τι φταίνε και αυτά; Παιδάκια είναι. Εννοείται παιδάκια είναι και αυτά. Και φυσικά δε φταίνε σε τίποτα για την εξέλιξή τους. Αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτό είναι οι γονείς τους. Από κάτι τέτοια παιδάκια, όμως, προέρχονται οι αυριανοί bullies και οι εγκληματίες ή στην πιο light εκδοχή όλοι αυτοί οι αγενέστατοι και αχαρακτήριστοι τύποι, που μας περιτριγυρίζουν στην καθημερινότητά μας!
Και ναι. Ήμουν απόλυτα προετοιμασμένη ψυχολογικά (όσο δηλαδή μπορεί να είναι μια μάνα έτοιμη για αυτό) ότι θα αντιμετωπίσει και το δικό μου παιδί το bullying. Γιατί για καθαρή περίπτωση bullying μιλάμε αυτή τη στιγμή. Αλλά όχι στην ηλικία των 3,5! Και όχι μέσα στο ‘δικό μας πάρτυ’! Στη δική μας οικογένεια! Στους δικούς μου φίλους! Και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο!
Περιττό να πω, πως υπό άλλες συνθήκες θα είχα γίνει μαλλιά κουβάρια με τη μάνα του ενός, το οποίο ήταν αυτό, που έβριζε περισσότερο και πιο προκλητικά, όσο εκείνη έπινε αδιάφορα τον καφέ της και μας έγραφε εξίσου προκλητικά!
Και λέω υπό άλλες συνθήκες, γιατί σεβάστηκα τη μαμά της φίλης μας και το γεγονός, ότι είμαι καλεσμένη στο δικό της πάρτυ. Γιατί αν ήμουν σε ‘ουδέτερο’ χώρο, όπως πάρκο ή παιδότοπο χωρίς να είναι γενέθλια, απλά δε ξέρω τι θα είχα κάνει! Και μην νομίζετε, ότι είμαι γενικά άνθρωπος, που ‘αρπάζομαι’ εύκολα. Το αντίθετο ακριβώς. Θα δείξω απεριόριστη υπομονή και ανοχή, μέχρις ότου μου πατήσεις τον κάλο! Και ‘κάλος’ μεγαλύτερος από το παιδί μου, απλά δεν υπάρχει!
Όχι, δηλαδή, ότι δεν προσπάθησα καθόλου. Προσπάθησα να μιλήσω σε αυτά τα παιδάκια πολύ ευγενικά και να τους εξηγήσω, ότι αυτό που κάνουν δεν είναι σωστό και πως στεναχωρούν πολύ ένα παιδάκι πολύ μικρότερό τους. Με έγραψαν! Τους είπα, ότι θα μιλήσω στη μαμά τους για τη συμπεριφορά τους! Συνέχισαν το ίδιο! Να βρίζουν και να κοροϊδεύουν!
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην ανεξέλεγκτη οργή μου και την απογοήτευσή μου (γιατί όσο και να τα έβλεπα και να τρελαινόμουν με αυτή τη συμπεριφορά, με έπιανε παράλληλα και μια τεράστια μελαγχολία για την πορεία αυτής της κοινωνίας. Δεν υπάρχει άλλωστε πιο άσχημο θέαμα από ένα αγενέστατο παιδί, πιστεύω), έγινε και κάτι, που με έκανε κυριολεκτικά κομμάτια. Βλέπω ξαφνικά ανάμεσα στις φωνές και τις κοροϊδίες την κόρη μου! Να πηγαίνει και να στέκεται απέναντι από 4-5 από αυτά και με απόλυτη ψυχραιμία να τους αντιμετωπίζει και να τους λέει, ότι αυτό που κάνουν δεν είναι καθόλου σωστό και πως δεν είναι καθόλου καλά παιδιά!
Και κάπου εκεί λύγισα… Λύγισα από την ωριμότητα του 3,5 χρονών παιδιού μου, λύγισα από την διαδικασία στην οποία την ‘ανάγκασα’ να υποβληθεί, λύγισα από τη στεναχώρια, που της προκάλεσαν, λύγισα από την απογοήτευση της θλιβερής πραγματικότητας, που ζούμε. Γιατί τα παιδιά είναι φτιαγμένα για να φέρνουν την ελπίδα, όχι την απαισιοδοξία…
Ευτυχώς την ελπίδα την βρήκα εκείνη τη μέρα στα μάτια της κόρης μου. Και στα λόγια της μετά στο αυτοκίνητο (γιατί φυσικά αμέσως μετά από αυτό το περιστατικό σηκώθηκα και έφυγα), που μου επιβεβαίωσαν, πως μάλλον οι ‘θυσίες’ και οι προσπάθειές μου αυτά τα χρόνια έπιασαν τόπο…
Όχι ότι το ξέχασε. Σε καμία περίπτωση. Ακόμη μου το αναφέρει σχεδόν καθημερινά. Όχι ότι δεν της στοίχισε. Σίγουρα. Ακόμη προσπαθεί να το επεξεργαστεί στο μυαλουδάκι της. Αλλά το αντιμετώπισε, πιστεύω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, βάζοντας σε όλους μας ‘τα γυαλιά’!
Δε ξέρω, πώς σας φάνηκε αυτή η ιστορία και τι πιστεύετε για αυτό και θα ήθελα να ακούσω πολύ τις γνώμες σας… Αν σας έχει συμβεί κάτι ανάλογο και πώς αντιδράσατε ή επίσης τι πιστεύετε, πως θα κάνατε στη θέση μου…
Εγώ, πάντως, θεωρώ πως είναι καθήκον όλων μας απέναντι αρχικά στα παιδιά, που φέραμε στον κόσμο και στη συνέχεια σε όλη την κοινωνία, να πατάξουμε όσο μπορούμε τέτοια φαινόμενα, παλεύοντας όλοι μαζί για τη μελλοντική γενιά.
Και δε σας κρύβω, πως πλέον με ψύχραιμο μυαλό, το μετάνιωσα, που δε μίλησα!
Μετάνιωσα, που δεν έπιασα αυτή τη μάνα.
Μετάνιωσα, που δε διέκοψα τον καφέ της, που τόσο αμέριμνα απολάμβανε, όσο το παιδί της βυθίζονταν ακόμη περισσότερο στο ‘βούρκο’ -με τον ορισμό της λέξης- που το έχει η ίδια ρίξει, τραβώντας μαζί του ακόμη περισσότερες νέες ψυχές…
Μετάνιωσα, που δεν την ταρακούνησα με όποιον τρόπο μπορούσα, μπας και συνειδητοποιήσει έστω ελάχιστα τι κάνει…
Όχι, ότι θα είχα καμία βεβαιότητα, ότι θα κατάφερνα κάτι. Γιατί κάποιες φορές και με κάποιους ανθρώπους το “παιχνίδι” είναι από χρόνια χαμένο… Απλά θα είχα μία ελπίδα.
Και σίγουρα με την αδράνεια δεν έχεις ούτε αυτήν…
Θίγεις ενα τεράστιο θεμα που νομιζω μας νοιαζει όλους τους γονεις και χρειαζεται τεραστια συζητηση…ισως κπ ειδικος θ μας διευκολυνε..θα σταθω στο σημειο του γονεα και ποσο ρολο παίζει(πρόσφατα ειχαμε παρόμοια συζητηση και αναλυση τετοιου σκηνικου)..και αν θες την γνωμη μου οι παλιοί ελεγαν ολα απο το σπιτι ξεκινούν..ρολος του γονέα εινσι να κατευθύνει τ παιδι και οχι να επεμβαίνει οπως αντίστοιχα να του δινει αρχές και οχι να καθεται ατάραχος ως θεατης..με θλιβει αυτη η συμπεριφορά μικρων παιδιών που προφανως καπου την ειδαν και την αντεγραψαν και θα την έχουν και ως ενηλικες…αλλα παραλληλα μπραβο στην μικρη που αντιμετωπησε μόνη της την κατάσταση και δε βασίστηκε στους γονείς πιυ ηταν εκει..γιατι Δυστυχώς τετοιες συμπεριφορες θα αντιμετωπίσει πολλάκις και σεις της μαθατε να τις αντιμετωπίζει και οχι να φοβαται..
Και για μένα το μόνο ‘αισιόδοξο’ σε αυτή τη θλιβερή ιστορία ήταν η στάση της μικρής μου… Επιφυλάσσομαι να επαναφέρω το θέμα και από τη σκοπιά ενός ειδικού, για να βρούμε μαζί πιο ολοκληρωμένους και σωστούς τρόπους αντιμετώπισης.
Δυστυχώς στις μέρες μας υπάρχει μεγάλη αδιαφορία από γονείς προς τα παιδιά τους.
Και έχεις έχεις δίκιο Η συζήτηση με κάποιους ανθρώπους είναι χαμένο παιχνίδι όμως η συμπεριφορά της κόρης σου έδειξε πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω γιατί τέτοιες συμπεριφορές παιδιών είναι συνήθως καθρέφτης των γονιών τους και εκεί βγαίνω εκτός εαυτού…
Για αυτό ακριβώς κατέληξα να πιστεύω, πως σε τέτοιους γονείς πρέπει να αντιδράς. Μπορεί όντως να είναι χαμένο παιχνίδι η συζήτηση μαζί τους, αλλά με την αντίδραση θα αναγκαστούν να μάθουν, πως σε κάθε τους πράξη (δική τους ή του παιδιού τους) υπάρχει και επίπτωση και πως δεν μπορούν να δρουν ανεξέλεγκτα, αδιαφορώντας για συνανθρώπους και συναισθήματα. Και να αναγκαστούν στο τέλος να συμμορφωθούν, αν όχι με πλήρη συνείδηση, έστω από αίσθηση καθήκοντος και από την επίγνωση ότι ζουμε ως μέλη μιας κοινωνίας και ως τέτοιοι οφείλουμε να δρούμε, σεβόμενοι τους γύρω μας.
Καλημέρα! Δυστυχώς
Και ευτυχώς δεν με εκπλήσσει το συμβάν. Κι αυτό γιατί αφενός είναι “σύνηθες” ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που τα παιδιά αρχίζουν τη δημοτικό (εκεί αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος), αφετέρου γιατί τα παιδιά εν γένει είναι “σκληρά” και “ωμά”. Είναι ανησυχητικό ότι εμφανίζονται τέτοια κρούσματα σε ακόμη μικρότερη ηλικία όπως αυτή της κόρης σας αλλά μας δείχνει έντονα τις διαθέσεις διεκδίκησης που υφίστανται ακόμη και στα 3,5. Γιατί εδώ το θέμα ήταν “δική μας φίλη και όχι δική σου” μια πρόδηλη ανταγωνιστικότητα και κτητικότητα και βεβαια η αδυναμία αφομοίωσης του “ξένου” στην νέα ομάδα-παρέα. Το νέο σχολείο και οι παρέες του που αποτελούν τη νέα πραγματικότητα της φίλης σας, παράλληλα με την παλιά φίλη.
Εγώ θέλω να σας συγχαρώ που ΔΕΝ πήρατε θέση. Μέρος της διαδικασίας της πορείας προς την ωριμότητα ενός παιδιού είναι το να μάθει να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις, αισθήματα απόρριψης και κυρίως να μάθει να διεκδικεί. Καλό είναι να παρεμβαίνουμε ότι απειλούνται σοβαρά τα παιδιά μας ή οταν κινδυνεύουν. Διαφορετικά είναι σημαντικό διδακτικό μάθημα το να τα αφήνουμε να παίρνουν τη θέση που τους αξίζει, στον κάθε χώρο. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν και να νιώθουν ότι είναι το επίκεντρο του κόσμου μας αλλά δυστυχως πολύ συχνά δεν θα είναι επίκεντρο στον κόσμο των άλλων. Και το κυριότερο, δεν θα είναι πάντα ο μπαμπάς και η μαμά εκεί να τα “σώσουν”. Συνεπώς τους δίνουμε τα εφόδια να υπερασπίζουν, να διεκδικούν, να ζητούν, να αμύνονται. Στη δική τους κοινή γλώσσα. Όχι στη γλώσσα των ενηλίκων. Παρά την ιδιότητά μου, το ίδιο σκληρό μάθημα έπρεπε να μάθω κι εγώ και να καταλαβω ότι την κόρη μου δεν μπορω να την έχω σε χρυσό κλουβί. Με το που κλείνει η πόρτα του σπιτιού και βγαινει εκεί έξω, εχει να αντιμετωπίσει έναν άλλο κόσμο. Πρεπει να είναι προικισμένη με όλα τα εφόδια για να αντέξει. Ήταν σοκαριστικό να ακούω από τις συμμαθήτριες της όταν ήταν στη β’ δημοτικού, πως η ίδια ένα ιδιαίτερα κοινωνικό, επικοινωνιακό και εξωστρεφές παιδί, δεν έβγαινε στα διαλείμματα επί σχεδόν δυο μήνες γιατί την κορόιδευαν επειδή η μαμά της είναι “μαύρη”. Έμαθα αργότερα πως αντίστοιχα είχαν αφαιρέσει το δικαίωμα προαυλισμου και κατάθεσης γνώμης για οτιδήποτε στην “χοντρή” της τάξης, στο αγοράκι που “βρωμούσε”, σε αυτούς που δεν είχαν τα καλύτερα αναλώσιμα και σε αυτούς που είχαν άνεργους γονείς! Β’ δημοτικού ! Και αντιλαμβάνεσαι ότι εκείνες τις σκληρές μάχες τα παιδιά τις δίνουν μόνα τους αφού εσύ δεν είσαι, δεν μπορεις να είσαι, δεν κανει να είσαι εκεί. Bullying – παρόλο που επειδή έχει γινει της μόδας δεν μου αρέσει ο όρος – υπήρχε πάντα. Σε πιο απλές και ομαλές εκδοχές. Όμως υπήρχε. Το αντιμετωπίσαμε, το Αντέξαμε, κάποιοι πληγώθηκαν περισσότερο κάποιοι λιγότερο όμως μάθαμε να το αντιμετωπίζουμε (αρκετοί δέχονται bullying όντας ενήλικες ακόμη). Καταδικάζουμε τις ακραίες συμπεριφορές και παρεμβαίνουμε όπου υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις. Στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας όχι ως δεκανίκια αλλά μαθαίνοντας τους πώς να στέκονται και πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους.
Απλά δεν έχω να συμπληρώσω τίποτε άλλο… Η τοποθέτησή σου ήταν εξαιρετική και σε ευχαριστώ για αυτό. Αλλά κυρίως για αυτό, που είσαι…
Βούρκωσα και εκνευρίστηκα…
Φαντάσου εγώ…
Ποσο λυπηρο ειναι να συμπεριφέρονται ετσι απο.τοσο μικρη ηλικια και.ποσο καλα το χειριστηκε το.παιδι
Πόσο στεναχωρέθηκα δεν μπορώ να σου περιγράψω! Θυμήθηκα τα δικά μας πριν κάποια χρόνια!!! Και ο γιος μου 3 ετών δέχτηκε bulling στον παιδικό σταθμό, όταν μεγαλύτερα παιδάκια από άλλο τμήμα του έπαιρναν το παντοφλάκι και έπαιζαν κορόιδο! Περάσαμε άσχημες στιγμές αλλά από όλο αυτό ο γιος μου (6 ετών τώρα) έχει βγει πιο δυνατός! Και ξέρω ότι αυτά τα περιστατικά ούτε καν τα έχουμε ακουμπήσει! Μας περιμένει ένα απίστευτα δύσκολο δημοτικό, γυμνάσιο κλπ.
Το θέμα δεν είναι τα παιδάκια! Το θέμα είναι οι αδιάφορες μάνες που συνεχίζουν και πίνουν αμέριμνες τον καφέ τους! Το θέμα είναι ότι κάποιοι είναι στο κόσμο τους και μεγαλώνουν παιδιά με αυτόματο πιλότο! Το ξέρω πως ακούγεται βαρύ, αλλά είναι η αλήθεια και το βιώνω καθημερινά!!!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, καταλαβαίνω και την αντίδρασή σου! Και αν κάτι έχω καταλάβει μέχρι τώρα είναι πως τα παιδιά μας είναι απείρως πιο γενναία και συνετά από εμάς!!! Φιλιά
Εχεις πολύ δίκιο σε όλα! Το ότι είναι γενναία, όμως και ικανά να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις αυτές είναι επειδή εμείς τα μεγαλώσαμε σωστά. Και αυτό μου δίνει δύναμη, να συνεχίσω… Λυπάμαι πολύ και για το δικό σου παιδάκι. Όπως επίσης προσπαθώ να προετοιμαστώ ψυχολογικά, ότι το μέλλον είναι ακόμη πιο δυσοίωνο σε αυτό το κομμάτι… Για αυτό και πιστεύω, ότι όλες μας πρέπει να αντιδρούμε σε τέτοια φαινόμενα και σε τέτοιες μανάδες στον πιλότο. Η ανοχή είναι η χειρότερη μορφή συνενοχής…