Χάος;…Στο πικ!

Λεβελ απελπισίας;

Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, που λέει κι ένας κοινός γνωστός!

Και κάπου εκεί, που είσαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, από τα αμείλικτα ντεσιμπέλ και το βομβαρδισμένο τοπίο γύρω σου, άλλο ένα Σαββατοκύριακο, που ηλπιζες(!) η ερμη να ξεκουραστείς… τσουπ! Σκάει μπροστά στα μάτια σου το αιώνιο παράπονο της μάνας…

Αυτό το αντιφατικό και την ίδια στιγμή απόλυτα διαχρονικό παράπονο απέναντι στον χρόνο, που άλλοτε μας φαίνεται βουνό και άλλοτε…νεράκι!

Άραγε πόσο καιρό ακόμη θα παίζουν μεταξύ τους τόσο όμορφα-έστω και απολύτως φασαριόζικα;

Ως πότε θα πατάω πάνω σε Lego και σπαθιά Playmobil;

Ως πότε θα φωτογραφίζω στιγμιότυπα από τις κατασκευές τους, τις ιστορίες που στήνουν και την αστείρευτη φαντασία τους;

Ως πότε ο εξωτερικός πανικός θα έχει τόση πολλή εσωτερική γαλήνη;

Ως πότε θα μπορώ να τα ζω όλα αυτά, μέχρι να έρθει η εφηβεία καμαρωτή και «απειλητική», να αντιστρέψει ρολους και ισορροπίες και να «γυρίσει» όλο αυτό το «έξω πανικος-μεσα ηρεμία» 180 μοίρες;

Σήμερα το πρωί, στην καθιερωμένη πρωινή βόλτα με τον @dexter_the_thess_dog συνάντησα έναν γλυκύτατο μπαμπά με την 16χρονη κόρη του να πηγαίνουν παρέα για καφέ…

Τη ζήλεψα πολύ αυτήν την εικόνα και μου φάνηκε τόσο βαθιά όμορφη… Και είναι. Κι ένα κομμάτι μου ανυπομονεί για αυτήν…

Ώσπου καπου εκεί, γυρνάει και μου λέει ο συμπαθέστατος μπαμπάς: «ζήσε τα χρόνια που είναι παιδιά όσο πολύ μπορείς! Μετά τα 13 αλλάζουν όλα… Ναι, είναι άλλη ομορφιά. Δεν είναι όμως πια παιδιά. Κι εγώ τρία εχω. Ο μεγαλύτερος φοιτητής. Ο μικρότερος 13. Και φέτος πήρα πρώτη φορά σκυλάκι, να γεμίσει κάπως το σπίτι»…

Νομίζω ήταν η πρώτη φορά, που επέστρεψα, είδα πισίνες με νερά στο δωμάτιο, ζωγραφισμένους τοίχους και παιχνίδια σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό και το μονο, που έπιασα τον εαυτό μου να κάνει, ήταν να χαμογελάει…

Με μια συγκαλυμμένη μελαγχολία, αλλά αυτή πάει-σχεδόν-πάντα πακέτο με την ευτυχία… Έτσι δεν είναι;