Η καινούρια μας «τρέλα», που λέτε, είναι το σκάκι… Μια τρέλα, που ξεκίνησε σαν μια νέα δραστηριότητα κ κατέληξε ως τη μεγάλη, φετινή τους (και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη) αγάπη…
Μια αφορμή, να ακονίσουνε το τόσο «αχόρταγο» μικρό τους μυαλουδάκι…
Να αποκτήσουν μια δημιουργική, απασχόληση, που θα τους διασκεδάσει, κρατώντας τους μακριά από οθόνες…
Να γνωρίσουν νέους φίλους…
Και να μάθουν να (συν)αγωνίζονται…
Όπως ακριβώς συνέβη το περασμένο Σάββατο, στο πρωτάθλημα σκάκι των δημοτικών σχολείων της πόλης μας…
Δε θα σταθώ στο πόσο με συγκίνησε που τα μικρά μου βλασταράκια αγωνίστηκαν, πρώτη φορά στη ζωούλα τους σε κάτι…
Ούτε στο ότι «αντιμετώπισαν» σε ένα πρωινό, τόσα πολλά κ διαφορετικά παιδιά, εκεί που μέχρι χθες οι μόνοι τους «αντίπαλοι» ήταν ο μπαμπάς και η γιαγιά τους…
Δε θα σταθώ στο γεγονός ότι απέσπασαν εντυπωσιακά μεγάλη βαθμολογία, για τους 4 μόλις μήνες μαθημάτων μέχρι σήμερα…
Δε θα σταθώ ούτε στην αγωνία της μάνας, όταν κληρώθηκαν να αντιμετωπίσουν πολύ μεγαλύτερα παιδιά, με πολυετή εξάσκηση.
Θα σταθώ όμως σίγουρα, στην περηφάνια που ένιωσα, όταν αντιμετώπισαν «στα ίσια» αυτά τα παιδιά, χωρίς να πτοηθούν από το bullying που «έφαγαν» μπροστά στα μάτια μου(!)για την ηλικία κ την απειρία τους!
Θα σταθώ επίσης κ στο ότι στο τέλος τους νίκησαν!
Και παρότι αυτό δεν ήταν ούτε το ζητούμενο (ούτε το αναμενόμενο) απέδειξαν ότι είναι «δυνατά» παιδιά, ικανά να θωρακιστούν κ να μην επηρεαστούν, ενάντια στην-αναπόφευκτη-κακία κ βλακεία…
Θα σταθώ, κυρίως…στο δάκρυ! Αυτό που με δυσκολία συγκράτησα, όταν ο ένας από τους δυο μικρούς μου σκακιστές βγήκε από μια παρτίδα με ισοπαλία!
Για να μου εκμυστηρευτεί μισή ώρα αργότερα, πως θα μπορούσε να κάνει «ματ», αλλά επέλεξε να κάνει «πατ» (ισοπαλία, δηλαδή, για τους άσχετους με ορολογία όπως εγώ), γιατί…το άλλο παιδί είχε βουρκώσει…
Και κάπως έτσι, ένα μικρό παιδί στέγνωσε τα μάτια του…
Κι ένα μάτσο μεγάλοι (γονείς κ ο δάσκαλός του ανάμεσα) τα υγράναμε…
Από το πατ ενός παιχνιδιού…
Και το ματ ενός 7χρονου παιδιού…στην αδιαφορία!
Στον ατομισμό!
Και σε έναν κόσμο, που μόνο τα παιδιά μπορεί να αλλάξουν…
Αρκεί να τους δείξουμε εμείς τον «σωστό» δρόμο
