Αν με παρακολουθείτε εδώ και κάμποσο καιρό, μάλλον θα έχετε “συναντήσει” και τα γράμματα στα παιδάκια μου…! Για όλους τους υπόλοιπους (για να μην με περάσετε και για τρελή) να σας βάλω λίγο στο κλίμα…

Εδώ και κάποιους μήνες, από τότε που εγκαινίασα το μπλογκ μου, αποφάσισα να γράψω από ένα γράμμα (ή και περισσότερα, θα δείξει στο μέλλον!) στα μικρά μου αστεράκια. Έτσι για να τους πω, τι νιώθω για αυτά. Για να αποτυπώσω στο χαρτί μερικά μικρά στιγμιότυπα από την καθημερινότητά τους. Από όλα αυτά, που κάνουν και λένε και με τρελαίνουν. Μήπως τα διαβάσουν στο μέλλον και χαμογελάσουν με την τρελομαμά τους. Ή μήπως η τρελομαμά τους ξεχάσει κάτι από αυτά και δε μάθουν ποτέ, πόσο υπέροχα παιδάκια ήταν…

Ξεκίνησα όλη αυτή τη διαδικασία με την κόρη μου, γράφοντάς της ένα γράμμα για τα 4^α γενέθλιά της. Για τα διδυμάκια μου, όμως, έπρεπε να επιλέξω κάτι διαφορετικό, γιατί τα γενέθλιά τους είναι μια κοινή γιορτή και ήθελα το κάθε γράμμα να το αφιερώσω σε κάθε έναν από αυτούς ξεχωριστά, σε μία ημερομηνία αποκλειστικά δική τους… Έτσι, αποφάσισα να τους γράψω το γράμμα τους στην ονομαστική τους γιορτή. Ξεκινώντας πριν λίγο καιρό με το γράμμα στον Αντωνάκο μου και συνεχίζοντας σήμερα με το γράμμα στο Γιώργο μου! Στο Γιωργή μου. Στο πιο τσαχπίνικο παιδάκι μου! Στο μικρό καραγκιοζάκι μου!

Όπως και στα άλλα μου παιδάκια, θα ξεκινήσω με τα λόγια, που αφιέρωσα για αυτόν στους λογαριασμούς μου στο facebook και στο instagram, όπου με πλημμυρίσατε με τις όμορφες ευχές σας και σας ευχαριστώ τόσο πολύ για αυτό!

«Αυτό το πανέμορφο αγοράκι, αυτό το πανέξυπνο μουτράκι, αυτό το ναζιάρικο αντράκι, που από τα 2 του χρόνια έρχεται, με χαϊδεύει, με κοιτάει στα μάτια και μου πετάει ατάκες τύπου “είσαι μόνο δική μου μαμά” και “δε θα σε αφήσω ποτέ” και δε ξέρω από πού μου ήρθε η δόλια μάνα, ο μικρός μου ερωτύλος, όπως τον λέω πριν του σκάσω ένα ρουφηχτό φιλί στο σβερκάκι του, που δεν το χορταίνω ποτέ, αυτός ο έρωτας ο παντοτινός, που μπορεί εκείνη τη στιγμή που με τρελαίνει με τη γκρίνια του, την άλλη να με λιώσει με τα νάζια του, έχει σήμερα τη γιορτούλα του! Που ακόμη και αυτή δεν είναι σταθερή! Ακριβώς όπως ο χαρακτήρας του!! Το μόνο σταθερό είναι η αγάπη της μανούλας του για αυτόν και το μόνο βέβαιο, πως κάθε μέρα μεγαλώνει…μέχρι να φτάσει ούτε κ εγώ ξέρω πού! ⭐❤ Χρόνια πολλά Γιωργάκη μου!! Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν. Και μακάρι όλοι τους να βρουν όση ευτυχία μου χαρίζεις εσύ καθημερινά…!❤»

Αυτός είναι ο μικρός μου Γιωργής! Ο ερωτούλης μου. Το φυσερό μου! Έτσι τον φωνάζω από μωρό, γιατί έρχεται και ξεφυσάει με το στοματάκι του πάνω μου και μου έρχεται να τον φάω! Και πλέον αυτή η αστεία λεξούλα, που του ταιριάζει όμως τόσο πολύ, έφτασε και έγινε το «παρατσούκλι» του! Το φυσεράκι μου! Το αγοράκι αυτό, που δεν κάνει σχεδόν τίποτα, χωρίς να το διακωμωδεί! Μόνο να βλέπατε πώς τρώει και πώς πίνει το γάλα του! Τι φάτσες παίρνει! Σκέτος κωμικός! Αν τον δείτε σε μερικά χρόνια σε stand up comedy, δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο!

Η χαρά της ζωής μου! Που έρχεται με τις πλάκες του και το γαργαριστό του γέλιο και μου φτιάχνει τη μέρα, όσο «χαλασμένη» και αν είναι! Που μου δίνει δύναμη, να συνεχίσω. Που ένα φιλί στο σβερκάκι του με κάνει να νιώθω, ότι όλα μπορώ να τα καταφέρω! Που, όταν με φιλάει αυτός και μου κάνει τα νάζια και τα χάδια του, νιώθω ότι χάνω τον κόσμο!

Και όταν λέω νάζια, εννοώ με όλη την έννοια της λέξης. Χάδια, αγκαλιές, γλυκόλογα, όλο το πακέτο! Τι «σ’αγαπώ μαμά», τι «δε θα σε αφήσω ποτέ», που μου έρχεται να τα μαγνητοφωνήσω, για να του τα βάζω να τα ακούει στα 15 του, όταν θα με βλέπει και θα αλλάζει δρόμο (χαχα), τι «είσαι μόνο δική μου», αυτό το παιδί σας λέω «το έχει»! Είναι στο DNA του το νάζι και η τσαχπινιά! Ερωτύλος όνομα και πράγμα. Όσο για τα χάδια; Τι να σας πω; Που ξαπλώνω στον καναπέ και έρχεται κρυφά από πίσω μου, να μου χαιδέψει το αυτί; Που βλέπει παιδικά και σταματάει, για να έρθει να μου χαιδέψει το πόδι; Ή που όλα αυτά τα κάνει και με κοιτάει μέσα στα μάτια; Ο ερωτούλης μου! Γεννημένος Δον Ζουάν! Τι να λέμε;

Μην νομίζετε, βέβαια, ότι όλη μέρα είναι μέσα στα νάζια και τα χαμόγελα! Αν «θέλει», μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος στρίντζος! Νεύρα;;; Απίστευτα για τόσο δα ανθρωπάκι! Ειδικά, όταν ξυπνάει! Μην του μιλάτε για το πρώτο τέταρτο και μετά όλα θα στρώσουν! 🙂  Αλλά ειδικά σε αυτό, κάνω το κορόιδο, γιατί σίγουρα το πήρε από μένα, που αν δεν πιω καφέ, δεν είμαι ούτε για κουβέντες, ούτε για πολλά πολλά! Τι να πει και αυτός ο δόλιος, που τη βγάζει με το γάλα; Χαχα!

Καλά, για όταν ήταν νεογέννητο δεν το συζητώ καν! Γκρίνια; Απόγνωση; Παράνοια κανονική! Ακόμη θυμάμαι και γελάω κάτι βράδια, που έκλαιγε ασταμάτητα και τον ρωτούσα απεγνωσμένη «Τι θέλεις από μένα; Μίλα!!»! Τώρα γελάω, βέβαια, τότε έκλαιγα με μαύρο δάκρυ… Όχι φανταστείτε, έναν στρίντζο να κλαίει ασταμάτητα, άλλον ένα παραδίπλα (ευτυχώς ο Αντωνάκος μου ήταν υπέροχο μωρό, κιχ δεν έβγαζε) να ξενυχτάω όλο το βράδυ με θηλασμούς και τα γνωστά και στο άλλο δωμάτιο να έχω και τη μικρή μου, 17 μηνών τότε! Τρέλα!

Τα πρώτα δείγματα, βέβαια, μας τα είχε δώσει από την κοιλιά ακόμη! Ρέκλα ο Αντωνάκης, Ρονάλντο ο Γιώργος! Η κλωτσιά πήγαινε σύννεφο! Σε τέτοιο βαθμό, που αρχίσαμε να ανησυχούμε για τον Αντώνη, γιατί δεν κλωτσάει, μήπως έχει τίποτα. Και δωσ’του ξανά υπέρηχοι! Αλλά είπαμε. Ο Αντώνης μας τα κρατούσε για μετά!

Ή μπορώ να ξεχάσω την πρώτη μας οικογενειακή βόλτα, όταν σαραντίσαμε; Ιούνιος του 2014 ήταν. Εγώ με το διπλό καρότσι και τη Σίλια σε διπλανό καρότσι κάπου στη γειτονιά μας και να περνάει ο κόσμος, να με κοιτάει με λύπηση και να με ρωτάει, αν μπορεί να βοηθήσει! Πρωταγωνιστής; Και πάλι ο Γιώργος! Να ουρλιάζει άνευ λόγου και αφορμής, να έχω σταματήσει τα καρότσια για να τον πάρω αγκαλιά, να τον κουνάω να τον ταίζω, τίποτα, τα άλλα δύο “καημένα”, να με κοιτάνε μέσα στην απορία και εγώ να είμαι σαν το ζόμπι με κόσμο από γύρω να έρχεται και να μας κοιτάει σαν αξιοθέατο!

Το παράδοξο και ταυτόχρονα ευτυχές γεγονός; Ότι μόλις άρχισε να μεγαλώνει και κόντευε τα 2 έτη, ως δια μαγείας, έγινε άλλο παιδί! Ηρέμησε, έκοψε τις υστερίες (τις πολλές, μη χαίρεστε! ) και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά, ότι είναι το πιο υπάκουο παιδί μου από τα 3! Μπορεί να φέρει αντίρρηση στην αρχή, αλλά μόλις καταλάβει, ότι πρέπει να γίνει κάτι μου πετάει ένα «εντάτσει μανούλα» και το κάνει κατευθείαν!

Όχι, βέβαια, ότι γλίτωσα εγώ, γιατί όπως έχω γράψει σε παλιότερο κείμενο, με το που ηρέμησε ο Γιώργος, πήρε τα ηνία στην τρέλα ο Αντώνης! Δίδυμα παιδί μου! Ανεξήγητο φαινόμενο! Αλλά τουλάχιστον μπορώ να βγάλω μια κάποια συνεννόηση! Τουλάχιστον με έναν από τους δύο! Και αυτό είναι μεγάλη υπόθεση!

Και φτάσαμε στο σήμερα. Στον Γιωργάκη μου, όπως είναι τώρα, λίγο πριν κλείσει τα τρία του χρόνια… (Θεέ μου πώς περνάει ο καιρός!).

Στο έξυπνο αγοράκι μου, που μου ζητάει να μάθει αγγλικά από τα δύο του και που έχει μάθει ήδη ένα σωρό αγγλικές λεξούλες, που όταν τις ακούω (μόνο να τον ακούσετε να λέει ‘θτρόμπερυ’ θα καταλάβετε) λιώνω!

Που έχει μάθει ήδη τους πλανήτες! Και που κάθε μέρα, μου πετάει και μια καινούρια λέξη, που όχι μόνο απορώ πώς την έμαθε, αλλά κυρίως τρελαίνομαι, με το πώς καταλαβαίνει και την τοποθετεί τόσο σωστά μεσα στην πρόταση!

Το μικρό μου σφουγγαράκι! Που όχι μόνο θυμάται τα πάντα σε σοκαριστικό επίπεδο, όταν εγώ δε θυμάμαι ούτε τι μέρα είναι, αλλά με διορθώνει κιόλας! Σε όλα! Σε ό,τι λέω, σε πράγματα που τοποθέτησα λάθος! Δεν του ξεφεύγει τίποτα!

Στο ζωηρό μου ταλιμπανάκι! Που χοροπηδάει, όπου βρει κρεβάτι και καναπέ σαν σε τραμπολίνο, που σκαρφαλώνει σαν μαιμουδάκι, που τρέχει γύρω γύρω σαν τη σβούρα και που κάθε φορά που τα κάνει όλα αυτά πηγαίνει η καρδιά μου στην κούλουρη, αλλά τρελαίνομαι τόσο με το καρκαριστό του γελάκι και με το πόσο το απολαμβάνει, που δεν μου πάει η καρδιά να τον μαλώσω!

Στο ατρόμητο καρχαριάκι μου! Που από τα 2 του χρόνια βουτούσε από μόνος τους στις πισίνες (με τον μπαμπά, βέβαια, από κάτω, έτοιμο για να τον πιάσει), χωρίς να φοβάται ούτε μια στιγμή, φωνάζοντας “ένα, δύο, τγία, μπγιουμ” και κάνοντας όλους τους τουρίστες του ξενοδοχείου, να ξεκαρδίζονται στα γέλια!

Στο μικρό οργιάκι μου, που ενθουσιάστηκε τόσο με τις βουτιές του, που μου ζήτησε καπέλο καρχαρία και κυκλοφορούσε επί πόσο καιρό με αυτό στο κεφάλι, με σκοπό να τρομάξει, λέει, τον κόσμο, καταφέρνοντας φυσικά, όχι να τρομάζει, αλλά να τρελαίνει τον κόσμο, με το πόσο γλύκας είναι! 🙂

Στο φαγανάκι μου! Που είναι ο πιο μικρόσωμος από τους τρεις, αλλά και ο πιο φαγανός! Το τι τρώει, απλά δε το φαντάζεστε! Ούτε την ποσότητα, ούτε το είδος! Αρκεί να σας πω, ότι τρελαίνεται για μπρόκολα και ντομάτες και μη σας πω, ότι τα προτιμάει ακόμη και από τη σοκολάτα!

Ο μικρός μου μπόντιγκαρντ! Που παρότι είναι ο πιο μικρόσωμος, είναι αυτός, που θα «καθαρίσει», αν έρθει άλλο παιδάκι και πειράξει τα αδέρφια του! Που έφτασε μια μέρα στο πάρκο, να πάει να στηθεί μπροστά σε κάτι 7χρονα και να τα μαλώσει, γιατί πείραξαν την αδερφή του και έτρεχα η δόλια μάνα, να μη μου το δείρουν!

Το στοργικό μου παιδάκι. Που κάθε φορά, που τρώμε έξω, κρατάει από το φαγητό του και δίνει σε πουλάκια, σκυλάκια και κάθε είδους ζωάκια!

Το αγαπησιάρικο παιδάκι μου. Που κάθε πρωί κάνει αγκαλιά στην αδερφούλα του και ύστερα πηγαίνει στο κρεβάτι του αδερφού του, που φυσικά κοιμάται ως ο γνήσιος υπναράς της οικογένειας και του αφήνει μέσα στο κρεβάτι τα αγαπημένα του παιχνίδια, για να τα βρει, όταν ξυπνήσει! Και που όταν σηκωθεί, τον αγκαλιάζει και αυτόν και του λέει «μου έλειψες Αντώνη»!

Το μικρό μου πλασματάκι. Αυτός, που μαζί με τον αδερφό του με έμαθε, πως η αγάπη δεν μοιράζεται, αλλά πολλαπλασιάζεται… Και μου απέδειξε στην πράξη, πως θα μπορούσα να αγαπήσω ξανά, τόσο έντονα και βαθιά, όπως αγάπησα την κόρη μου, παρότι υπήρχαν τόσες πολλές φορές στο παρελθόν, που δεν ήξερα αν θα καταφέρω, να νιώσω ποτέ ξανά αυτήν την ίδια αγάπη…

Το μικρό μου αγοράκι. Που ήρθε στη ζωή μου σαν σίφουνας. Ένας σίφουνας από έντονα συναισθήματα, που με συνεπήρε και με αιχμαλώτισε στην υπέροχη και μαγευτική του δίνη για πάντα…

Χρόνια σου πολλά Γιωργή μου! Σε αγαπάμε ως τον ουρανό!!