Πριν λίγο καιρό έγραψα ένα γράμμα για τη νεράιδα μου. Μία μικρή κατάθεση ψυχής για το μικρό μου κοριτσάκι, που έκλεισε τα 4 του χρόνια…Και όπως είναι γνωστό, μετά τη νεράιδα έρχεται το παλικάρι…

Επειδή, όμως, στη δική μας περίπτωση τα παλικαράκια είναι δύο και επειδή στα γενέθλιά τους όλες οι ευχές θα πάνε, επίσης, επί δύο, επέλεξα να γράψω στα μικρά μου αγοράκια ένα ξεχωριστό γράμμα για τον καθένα στη μοναδική μέρα, που γιορτάζουν αποκλειστικά μόνοι τους. Στην ονομαστική τους γιορτή. Θέλοντας έτσι να τους μεταδώσω, πως μπορεί η αγάπη μου για αυτούς να είναι ίδια, την ίδια στιγμή, όμως, είναι τόσο μοναδικά ξεχωριστός ο ένας από τον άλλο και ο καθένας τους έχει καταλάβει μια εξίσου ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου…

Ένα γράμμα για το παλικαράκι μου, λοιπόν… Για τον Αντωνάκη μου. Για τον βενιαμίν μου…

Όπως έγραψα συγκεκριμένα στο facebook και το instagram μου:

«Αυτό το αγόρι το ξανθό, αυτό το 2,5 ετών αντράκι, αυτό το κουκλάκι το ζωγραφιστό είναι το μικρό μου το παιδάκι! Ο βανιαμίν μου! Που ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος στη ζωή μου (με διαφορά κάτι λεπτά από τον αδερφό του), αλλά της έφερε αυτό το τελευταίο μαγικό κομμάτι, που χρειάζονταν, για να πλημμυρίσει από ευτυχία!Αυτό το αγόρι, λοιπόν, σήμερα γιορτάζει! Και η τρελαμένη χαζομαμά του του εύχεται να έχει στη ζωή του πάντα όση ευτυχία μου χαρίζει αυτός καθημερινά! Και του αφιερώνει το αγαπημένο του τραγούδι. Αυτό, που μου ζητάει κάθε μέρα να του τραγουδάω. Γιατί, όταν τα αδερφάκια του μου ζητάνε να τους τραγουδήσω την ωραία πεταλούδα, αυτός μου ζητάει το γλάρο του Χατζηδάκι! Και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος, που τον αγαπώ!Χρόνια πολλά Αντωνάκη μου!Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα! Υγεία και ευτυχία σε όλους!

https://m.youtube.com/watch?v=B3xs6atxGVY»

Αυτός είναι ο μικρός μου Αντωνάκης. Το μικρό μου πανέμορφο αγοράκι. Που, όταν γεννήθηκε, όλοι νόμιζαν πως πρόκειται για το μωρό της προδέρμ! Ένα ροδαλό και πανέμορφο μωρό, που όλο χαμογελούσε και δεν έβγαζε κιχ! Και παρότι από αγγελουδάκι μας μεταμορφώνεται ώρες ώρες σε πανούργο διαβολάκι, στη φατσούλα του παραμένει το ίδιο πανέμορφος, όσο το λατρεμένο μουτράκι, που αντίκρυσα 2,5 χρόνια πριν… και ακόμη πιο ωραίος!

Ο μικρός μου ξενύχτης. Που, αν τον αφήσω ελεύθερο, ξυπνάει στις 12 το μεσημέρι και κοιμάται μετά τις 12!! Τι θα κάνει, όταν γίνει φοιτητής, απορώ πραγματικά…

Ένα αγοράκι, όμως, τόσο έξυπνο, με τόση μεγάλη αντίληψη, που μόνο αυτή η σκέψη με παρηγορεί. Όσο και να ξενυχτάει, τα μαθήματά του θα τα περνάει! 🙂

Ένα αγόρι τόσο ανεξάρτητο, που αφιέρωσα για αυτόν όλοκληρο κείμενο, για το πόσο επαναστάτης είναι και για το πόσο αγχώνομαι από τώρα τι θα γίνει, όταν φτάσει τα 15 και για το αν θα αλλάζει στενό, όταν με βλέπει στο δρόμο (είμαι χαζομαμά φουλ, τα έχουμε ξαναπεί!).

Την ίδια, όμως, στιγμή είναι και ο γλυκός μου ‘μαμάκιας’, που μπορεί να μην κάνει καθόλου νάζια σαν τον αδερφό του (είναι σκληρό αγόρι, χαχα), αλλά, όταν τον πιάσουν οι γλύκες, έρχεται και με αρπάζει και μου δίνει κάτι φιλιά, που τρελαίνομαι η χαζομαμά!

Και είναι ο μόνος από τα τρία παιδιά μου, που τα φιλιά μου τα δίνει στο στόμα, παρότι δεν το έχω επιδιώξει ποτέ και μάλιστα το αποφεύγω όσο μπορώ, λόγω μικροβίων. Αλλά το κάνει με τόση αγάπη, που απλά δε μπορώ να του το στερήσω!

Ένα αγοράκι ζωηρό και ατίθασο, που μπορεί ώρες ώρες να με φέρνει στα όριά μου με το πείσμα του, αλλά και τόσο ευαίσθητο, που αν αντιληφθεί πως δεν είμαι καλά, παίρνει μια τόσο δυστυχισμένη φατσούλα, που ξεχνάω ό,τι με πείραξε και τρέχω να τον αγκαλιάσω, για να καταλάβει ότι «η μαμά είναι μια χαρά και δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι»!

Και αυτή τη φατσούλα δεν την παίρνει μόνο για τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά και για γιαγιάδες, παππούδες, θείες, θείους και όποιον δει στεναχωρημένο!

Και φυσικά για τη μικρή του αδερφούλα, τη ‘Σίγια’ του, που της έχει τρελή αδυναμία, όπως άλλωστε και ο αδερφός του.

Είναι το αγόρι αυτό, που ανησυχεί για όλους τους γύρω του και μπορεί να το παίζει σκληρός, όπως είπα και πριν, αλλά είναι ο πρώτος, που θα τρέξει να βοηθήσει με τον δικό του γλυκό τρόπο, όταν αντιληφθεί κάποιο “πρόβλημα”.

Είναι το αγοράκι μου αυτό, που μπορεί να είναι το πιο μεγαλόσωμο και δυνατό παιδί από τους τρεις, είναι όμως και ο πιο φοβιτσιάρης και διστακτικός! Τόσο, που όταν αγχωθεί ή όταν τον πειράξει ένα άλλο παιδάκι, μπαίνει μπροστά ο μικρόσωμος, αλλά ατρόμητος αδερφός του, για να ‘καθαρίσει’! Αλλά μου φαίνεται τόσο γλυκό και όμορφο όλο αυτό. Ο μικρός μου καλοκάγαθος γίγαντας!

Είναι το αγόρι μου αυτό, που μπορεί να είναι ώρες ώρες ζημιάρης και φασαριόζος, αλλά την επόμενη ακριβώς στιγμή θα κάτσει και θα απασχοληθεί με τις ώρες με τις κατασκευές μόνος του και θα το απολαύσει αφάνταστα.

Είναι αυτό το παιδί, που λατρεύει τα μουσικά όργανα και απολαμβάνει τόσο πολύ την μουσική σε όλες τις μορφές της. Δεν είναι τυχαίο αυτό, που έγραψα πιο πάνω. Πως το αγαπημένο του τραγούδι δεν είναι η ωραία πεταλούδα, ούτε το ακαντού, αλλά ο γλάρος του Χατζηδάκι. Μου το ζητάει να του το τραγουδάω συνέχεια, από την πρώτη φορά, που του το τραγούδησα και με κοιτούσε μέσα στα μάτια ενθουσιασμένος. Και όταν δει κάποιον, να παίζει μουσικό όργανο, απλά μαγεύεται και τον παρακολουθεί απόλυτα προσηλωμένος, όση ώρα τα αδέρφια του πανυγηρίζουν και χορεύουν τριγύρω!

Που μπορεί, όταν αποφασίσει επιτέλους να ξυπνήσει το πρωί (χαχα) να ξυπνάει μέσα στα νεύρα (πολλά βαρύς και όχι άντρας, όχι αστεία), αλλά όταν έρχεται ο αδερφός του και τον αγκαλιάζει και του λέει ¨σ’αγαπώ Αντώνη”, τρέχει πάνω του και του απαντάει «κι εγώ σ’αγαπάω, Γουόγο! Μου έλειψες»!

Που γενικά μπορεί να μην ανοίγεται καθόλου εύκολα σαν παιδάκι, μόλις όμως αντιληφθεί ειλικρινή αγάπη και προσοχή προς το πρόσωπό του κολακεύεται και ανταποκρίνεται κατευθείαν και ανταποδίδει.

Γενικά, είναι το παιδάκι μου αυτό, που συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες αντιθέσεις στο χαρακτήρα του, αλλά αυτό ακριβώς είναι, που τον κάνει τόσο γλυκό και ξεχωριστό…

Χρόνια σου πολλά αγοράκι μας μικρό και γλυκό. Σε αγαπάμε ως τον ουρανό!!