Στον απόηχο ενός τριημέρου και όπως κάθε τριήμερο οι δραστηριότητες με τα παιδιά δεν έχουν τελειωμό!

Για μας, όμως, αυτό το τριήμερο εκτός από δραστηριότητες είχε και…πρωτοτυπίες για τα παιδιά, αλλά και για τη μαμά!

Και όταν λέω πρωτοτυπίες εννοώ πολλές! Την πρώτη μας φορά για τα αγόρια μου σε σινεμά (και τη δεύτερη, άρα σχεδόν πρώτη για το κορίτσι μου), το πρώτο μας επιτραπέζιο παιχνίδι και πολλά πολλά άλλα, για τα οποία υπόσχομαι να αναφερθώ σε επόμενα άρθρα.

Κυρίως, όμως, ζήσαμε την πρώτη μας εμπειρία σε λούνα πάρκ! Και όταν λέω ζήσαμε, το εννοώ! Γιατί και για μένα, ήταν σαν να πηγαίνω σε λούνα παρκ για πρώτη μου φορά!

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Και ας ξεκινήσουμε από τα παιδιά! Τι να ξεκινήσουμε, δηλαδή και από πού να πρωτοξεκινήσουμε;; Μιλάμε για τον απόλυτο ενθουσιασμό (και θα μου πείτε αυτό το λες και αναμενόμενο), αλλά και την απόλυτη έλλειψη φόβου! Και αυτό το τελευταίο δεν το λες και αναμενόμενο, αφού μιλάμε για παιδάκια από 2,5 και πάνω πλέον και με αντίληψη αρκετά μεγάλη των καταστάσεων και των κινδύνων.

Αφήστε, που οι δικοί μου είναι γενικά και φοβητσιάρηδες και λίγο άτολμοι σε νέα πράγματα, οπότε όλο αυτό ήταν εντελώς κόντρα στον χαρακτήρα τους!

Για παράδειγμα, η ρόδα! Το αγαπημένο αυτό σήμα κατατεθέν όλων των λούνα παρκ, με το οποίο ατενίζεις όλη την πόλη από αρκετά μεγάλο ύψος (και σίγουρα εξαιρετικά μεγάλο για τόσο μικρά παιδάκια!).

Ε, λοιπόν, έχω να σας πω, ότι δεν ίδρωσε το αυτί τους! Όχι μόνο δε φοβήθηκαν, αλλά ανέβηκαν από 3-4 φορές ο καθένας (!) και ζητούσαν και άλλο! Και δε σταμάτησαν εκεί! Ανέβηκαν και σε όλα τα υπόλοιπα ‘παιχνίδια’ (όσα μας επέτρεπαν, δηλαδή, σύμφωνα με την ηλικία και το ύψος τους), μεταξύ των οποίων στα ιπτάμενα ελεφαντάκια (άλλο από εκεί που και σε σηκώνει πολύ ψηλά και σε πάει και γύρω γύρω) και σε τρενάκια και γενικότερα ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε!

Και όχι μόνον αυτό, αλλά μου ζητούσαν να ανέβουν και σε όσα δεν επιτρέπονταν, για παράδειγμα στις ιπτάμενες κούνιες,. που βρίσκονται αρκετά μέτρα από το έδαφος και που μόνο που τις βλέπω εγώ ζαλίζομαι αλλά αυτά…τίποτα!

Και έρχομαι τώρα και σε μένα! Πώς ήταν τα παιδιά μου; Το άλλο άκρο! Όχι απλά δεν ανέβηκα πουθενά (εννοείται πως με τα παιδιά ανέβαινε ευτυχώς ο μπαμπάς τους και η υπόλοιπη παρέα μας), αλλά όταν ‘τόλμησα’ να ανέβω στη ρόδα (γιατί σκέφτηκα ε σιγά το πράγμα, δε γίνεται να μην ανέβω και πουθενά), τα είδα πραγματικά όλα! Τα χέρια μου ίδρωσαν, είχα μαγκώσει τον ένα μου γιο στην αγκαλιά και με το ζόρι κρατήθηκα από το να φωνάξω τον υπεύθυνο να με κατεβάσει, γιατί φοβήθηκα το ρεζίλι! Όχι κάντε το εικόνα. Μια ρόδα με δεκάδες παιδάκια, που χαμογελούσαν ενθουσιασμένα και μια υστέρω μάνα να τσιρίζει να κατέβει! Παρακμή κανονική!

Και έρχομαι να σας ρωτήσω τώρα; Είναι αυτό φυσιολογικό; Όχι τόσο η ‘τόλμη’ των παιδιών μου, όσο η δικιά μου φοβία! Το παθαίνετε και εσείς; Γιατί η αλήθεια είναι, ότι μετά τη γέννηση των παιδιών μου έχω παρατηρήσει, ότι αποκτώ πολλές νέες φοβίες, όπως σας είχα εκμυστηρευτεί και πιο παλιά, αλλά αυτό παραπάει!

Και να σημειώσω κάπου εδώ, ότι δεν μιλάμε για έναν άνθρωπο φοβιτσιάρη από πάντα! Όχι μόνο έχω ανέβει δεκάδες φορές σε τρενάκια, rollercoasters και πολλά άλλα στο παρελθόν στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και στην Αμερική, όπου τα μεγέθη ανάλογων παιχνιδιών είναι τεράστια σε σχέση με εδώ, αλλά δε φοβόμουνα καθόλου και το διασκέδαζα και απίστευτα!

Αφήστε που στα νιάτα μου είχα σκεφτεί πολύ σοβαρά, να κάνω bungee jumping, που τώρα μόνο στην ιδέα ιδρώνω ολόκληρη!

Τι μου συμβαίνει; Λέτε στο τέλος να μην μπαίνω ούτε στο σινεμά; (Καλά τώρα, που το σκέφτομαι, δε θέλω πολύ να το πάθω και αυτό, αν σκεφτείτε ότι την έχω και μια κλειστοφοβία από μικρή!)

Βοήθεια!!!