Προχθές, έγινε κάτι που μου έδωσε ίσως το πιο ισχυρό σοκ, που έχω βιώσει, σε αυτή την έτσι κι αλλιώς σοκαριστική περίοδο…

Σε μια από τις «βόλτες» μας στη αυλή της οικοδομής, είδαμε στην άλλη άκρη της αυλής κάποια παιδάκια να έρχονται προς το μέρος μας. Τότε, ο ένας μου γιος έτρεξε και κρύφτηκε από πίσω μου! Κρύφτηκε! Ακόμη το λέω και ταράζομαι! Φοβισμένος! Μήπως τον πλησιάσει το παιδάκι και κολλήσει κορωνοιο!

Και αυτό, για μένα, είναι ο ορισμός της φράσης «παρά φύσιν»! Από τη «φύση» του ένα παιδί, με τα ανόθευτα και «καθαρά» ένστικτά του, μόλις δει ένα άλλο παιδί, πηγαίνει αυθόρμητα προς αυτό! Το ίδιο έκανε ανέκαθεν και το δικό μου παιδί. Και τώρα ξαφνικά…Τι;

Και κάπως έτσι στέκεσαι εκεί, ασάλευτος, νιώθοντας το μάγουλό σου να καίει από το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής σου… Νιώθοντας έναν φόβο πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που ένιωσε το ίδιο το παιδί.

Φόβο, αν το παιδί σου θα είναι το ίδιο, όταν περάσει όλο αυτό…

Φόβο, αν εσύ είσαι ο ίδιος…

Φόβο αν η ζωή θα είναι η ίδια…

Εγώ, λοιπόν, σε αυτήν την «πάρα φύσιν» περίοδο, επιλέγω να πιάσω το παιδί μου από το χέρι, επιλέγω να φτιάξουμε με τα αδέρφια του σπιτάκια για τις πασχαλίτσες, να μαζέψουμε λουλούδια, να κάνουμε αγκαλιές στον ήλιο και να έρθουμε όσο πιο κοντά γίνεται στη φύση. Αυτή που όλα τα γιατρεύει… Αυτή που σου χαρίζεται απλόχερα, ακόμη και στην αυλή της οικοδομής σου…

Επιλέγω να γιατρέψω την ψυχούλα του και να γιατρευτώ κι εγώ, από όσα τραύματα βιώνουμε, συνειδητά και μη. Και αυτή η θεραπεία θέλει χρόνο. Και ηρεμία. Και χαλαρότητα. Και προσωπική επαφή…

Αυτό ως τελικό «σχόλιο» και τοποθέτηση στα όσα θίξαμε τελευταία περί προγραμμάτων και γραμμάτων. Όσο για τα μαθήματα; Κι αυτά τα κάνουμε. Σήμερα στο πάτωμα! Χθες στην κουζίνα και στο τραπεζάκι του σαλονιού. Λίγα το πρωί και λίγα στις 11 το βράδυ, γιατί της ήρθε ξαφνικά διάθεση.

Χωρίς γραφεία, ξυπνητήρια και προγράμματα. Κυρίως όμως χωρίς πίεση και γκρίνια. Αλλά πάντα με χαμόγελο. Που όταν το βλέπω, χάνεται κάθε φόβος…

Υπομονή. Κοντεύουμε…