Μια Δευτέρα εντελώς διαφορετική από όλες τις άλλες η σημερινή.
Χωρίς ξυπνητήρια, αλλά με πιτζάμες όλη μέρα.
Χωρίς διαβάσματα και υποχρεώσεις, αλλά με σαλόνια γεμάτα παιχνίδια και γέλια.
Τσεκάροντας, αντί για ατζέντες και ρολόγια, ταινίες, για να δεις το απόγευμα με τα παιδιά.

Ναι. Είναι μια δύσκολη περίοδος αυτή. Αλλά σε κάθε ιστορία υπάρχει και μια θετική σκοπιά και προοπτική…
Κι εμείς σήμερα ζούμε (και γράφουμε) μια καινούρια ιστορία για τη χώρα μας.
Ναι, λοιπόν, είναι όλα πρωτόγνωρα και τρομακτικά και αγχωτικά γύρω μας.

Ναι, υπάρχει φόβος -όπως συμβαίνει κάθε φορά απέναντι στο άγνωστο.
Εγώ σαν άνθρωπος, όμως, ψάχνω πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων και τώρα -περισσότερο από ποτέ- αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
Μόνο με ελπίδα και αισιοδοξία βρίσκεις, άλλωστε, τη λύση, το φως και τη διέξοδο. Ποτέ με κατήφεια και ηττοπάθεια.

Πρέπει, λοιπόν, να παραδεχτούμε ότι αυτή η απροσδόκητη κατάσταση στη χώρα μας, φέρνει μαζί της κι ένα ανέλπιστο δώρο…

Το τόσο σπάνιο και ανεκτίμητο δώρο του χρόνου. Χρόνο άπλετο και ποιοτικό. Χρόνο για μας. Χρόνο για την οικογένειά μας.
Χρόνο για όλα αυτά τα «μικρά», που τελικά μόνο «ασήμαντα» δεν είναι….

Χρόνο να τακτοποιήσουμε εκκρεμότητες στο σπίτι μας, που όλο γκρινιάζαμε ότι δεν προλαβαίνουμε, χρόνο να διαβάσουμε το βιβλίο που πάντα θέλαμε χωρίς ενοχές, ότι θα μπορούσαμε αυτήν την ώρα να κάνουμε κάτι πιο «παραγωγικό», χρόνο να ξεκινήσουμε επιτέλους μια σειρά (αν τουλάχιστον ανήκετε στη δική μου «κατηγορία», που η τελευταία σειρά, την οποία κατάφερα να δω ολοκληρωμένη ήταν το prison break-και προφανώς προ παιδιών).

Χρόνο να «ζήσουμε το σπίτι μας», τους ανθρώπους μας και κυρίως τα παιδιά μας, χωρίς «καθήκοντα», φυλλάδια γραμματικής και ασκήσεις μαθηματικών. Κυρίως αυτό το τελευταίο.
Γιατί, όσο κι αν φαίνεται υπερβολή, για κάποιον έξω από τον «χορό», οι μαμάδες παιδιών στο δημοτικό ξέρουμε πολύ καλά, πως το βάρος του σχολείου και των «παρελκόμενών» του είναι στιγμές που πέφτει επάνω μας σαν πέπλο και νιώθουμε ότι μας πνίγει…
Και μας και τις τελευταίες στιγμές «παιδικότητας» που μας απομένουν να «ρουφήξουμε» από τα μικρά μας, πριν προλάβουν και γίνουν ανάμνηση…

Δε ξέρω για σας. Αλλά όλα τα παραπάνω, εμένα μου αρκούν για να χαμογελώ. Και να πορευτώ αυτό το διάστημα με κουράγιο και αισιοδοξία.

Η κόρη μου ονόμασε όλη αυτήν την περίοδο το «αιώνιο Σαββατοκύριακο». Και σίγουρα σαν φράση δεν ακούγεται άσχημα, έτσι δεν είναι;
Χαρούμενη και αισιόδοξη εβδομάδα σε όλους!

Σύνεση, λογική, σωστή διατροφή και υγιεινή, τήρηση των κανόνων πρόληψης και προστασίας και όλα θα πάνε καλά… 🙂

Μένουμε σπίτι-Μένουμε υγιείς-Μένουμε αισιόδοξοι!