Όταν ήμουν κι εγώ παιδί, μεγάλωσα με τα τρία μου ξαδέρφια. Ως μοναχοπαίδι, αυτά ήταν η παρέα μου, η συμμορία μου, ο μικρόκοσμός μου. Και το παιχνίδι μεταξύ μας, οι τρέλες, οι πλάκες, ακόμη και οι τσακωμοί μας, όλη η ζωή και η καθημερινότητά μου…
Ακόμη θυμάμαι τις φάρσες μας, τα γέλια μας, τις βουτιές μας τα καλοκαίρια, τα κάστρα που χτίζαμε στην άμμο, τους καναπέδες που πηδούσαμε, για να μη μας κάψει το πάτωμα-λάβα, ακόμη και τα φυτά που πετούσαμε στους περαστικούς από το μπαλκόνι της θείας μου, που τώρα τα σκέφτομαι και συνειδητοποιώ τι τραβούσαν οι μανάδες μας και πόσα πράγματα αντιλαμβάνεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους, μόνο εφόσον γίνεις κι εσύ γονιός…
Σκέφτομαι, όμως και κάτι άλλο. Πόσο πολύ μου θυμίζει η εικόνα της παιδικής μου ηλικίας το τώρα και τα δικά μου παιδιά. Ένα κορίτσι ανάμεσα σε δυο -σχεδόν- συνομήλικα αγόρια (όπως ήμασταν εμείς, καθώς η ξαδέρφη μου ήταν τότε μικρότερή μας και δε συμμετείχε τόσο έντονα στη «συμμορία»), ένα δέσιμο απίστευτο, αλλά και μια ξαφνική…απογοήτευση.
Όπως αυτή, που βίωσα εγώ -και ακόμη τη θυμάμαι-όταν πια αυτοί μεγάλωσαν για τα «κοινά» μας παιχνίδια και άρχισαν να αναζητάνε, τα άλλα. Τα καθαρά «αγοριστικα». Το ποδόσφαιρο, τους φίλους τους και όλα αυτά, στα οποία εγώ εμένα «απ´έξω»…
Θυμάμαι την ξαφνική συνειδητοποίηση ότι το τέλος της παιδικότητας είχε φτάσει. Και τίποτα δε θα ήταν όπως παλιά… Κι ύστερα βλέπω τα δικά μου παιδιά. Την κόρη μου, που ακόμη «ηγείται» των παιχνιδιών τους και τους γιους μου, που ακόμη την «ακολουθούν».
Και δε μπορώ παρά να κάνω τη σύγκριση. Να αναρωτηθώ πόσο ακόμη θα κρατήσει η δική τους παιδικότητα. Το δικό τους μοναδικό παιχνίδι. Και να ευχηθώ, για άλλη μια φορά, να υπήρχε αυτό το μαγικό βάζο, που κλείνει μέσα του τις αναμνήσεις…
Να «ρουφούσα» αυτό το παιχνίδι τους, που τόσο λατρεύω και που τόσο έχω απολαύσει -κι εγώ κι αυτοί- αυτήν την περίοδο της καραντίνας και της ανεμελιάς (και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό) και να το σφάλιζα εκεί για πάντα…
Για μένα, αλλά και για τη μικρή μου αρχηγό. Για να είναι πάντα σίγουρη, πως μπορεί να χάσει τα σκήπτρα της, κάποια στιγμή στο μέλλον, στη ζωή τους, θα μείνει όμως για πάντα η μόνη βασίλισσα στην καρδιά τους…
