Φίλη μαμά, παιδιού 5 ετών και κάτω…

7:40 και κάπου ανάμεσα σε καθήκοντα της μικρής-που φυσικά δεν έχουν τελειώσει- καθήκοντα των μικρών -που ευτυχώς τελείωσαν-και απόπειρες «σίγασής» τους, ώστε να μην ενοχλούν την αδερφή τους(όσο φυσικά είναι δυνατόν αυτό, για δίδυμα αγορια 6 ετών), ανάμεσα από στοίβες ασιδέρωτα, που σε κοιτάνε υπομονετικά και λίστες με υποχρεώσεις, που δε λένε να σβηστούν από τα «τεφτέρια» σου, έχω να σου πω το εξής φίλη μαμά παιδιού 5 ετών και κάτω:

Απόλαυσε το τώρα! Την ανεμελιά σου! Τον ποιοτικό χρόνο με το παιδί σου! Αυτόν, που ΕΣΥ ορίζεις -ακόμη- πριν έρθει η εποχή που ΑΛΛΟΙ θα είναι υπεύθυνοι, όχι μόνο για τον χρόνο, αλλά και για τις αντοχές σου…

Και πριν προλάβεις να μου πεις, πως ήδη η καθημερινότητα σου φαίνεται βουνό…

Πως έχεις κάνει μαύρους κύκλους σαν του μακαρίτη του Μπονάτσου από το ξενυχτι…

Πριν μου εξομολογηθείς-και με το δίκιο σου, δε στο στερώ- πως έχεις απηυδήσει να αλλάζεις πάνες και να ταΐζεις…

Πως έχεις γίνει «φέτες» τρέχοντας πίσω από μπουσουλήματα και «πρώτα βήματα»…

Και πως νομίζεις ότι ο εγκέφαλός σου θα ανατιναχθεί από όσα διαβάζεις καθημερινά για ιώσεις/σωστη διατροφή/μεθόδους διαπαιδαγώγησης/μοντέλα μοντεσσόρι/ήπια προσαρμογή σε παιδικούς και δε συμμαζεύεται, να σε διακόψω και να σου πω το εξής απλό και βιωματικό: Been thereDone thatκαι μάλιστα επί 3!

Ξέρεις τι θα πει δυο νεογέννητα συν ένα μωρό 1,5 ετών να μεγαλώνουν ΜΑΖΙ; Ξέρεις τι θα πει ταυτόχρονος θηλασμός σε δίδυμα; Τι θα πει τάισμα επι 3; Ξενύχτι επι 3; Αρρώστιες επι 3; Και τώρα που είπα αρρώστιες…Γαστρεντερίτιδα επι 3; Και μάλιστα…πριν καν κοπεί η πάνα;

Εγώ ξέρω! Και όμως. Αν μπορώ να «ιεραρχήσω» δυσκολίες στο μαγικό-μα και τόσο απαιτητικό-ταξίδι μου στην μητρότητα μέχρι σήμερα, στην κορωνίδα των δυσκολιών δε θα βάλω το ξενύχτι! Παρότι υπήρχαν στιγμές που με έκανε να νιώθω ότι θα χάσω τα λογικά μου…

Δε θα βάλω τις στιγμές που κοιτούσα το θυροτηλέφωνο, περιμένοντας την αστυνομία να μας «μαζέψει» για διατάραξη κοινής ησυχίας, όταν το κλάμα «τρίτωνε» και έπιανε ντεσιμπέλ συναυλίας των Metallica…

Δε θα βάλω καν την γαστρεντερίτιδα. Παρότι αυτό το «βίωμα», δε θα το ξεπεράσω, σαν εμπειρία, όσο ζω… Θα βάλω το ΤΩΡΑ!

Όσο παράδοξο κι απρόσμενο μοιάζει όλο αυτό, σε κάποιον «απ’εξω»…

Θα βάλω το ΣΗΜΕΡΑ, που η κόρη μου έφτασε τα 7 και οι γιοί μου τα 6 και που κάποιος θα πίστευε (ανάμεσά τους κι εγώ η δόλια ανυποψίαστη μάνα) πως μέχρι τώρα πια, θα είχα ηρεμήσει…

Πως η ζωή μου θα είχε επιτέλους «ρολάρει» και η καθημερινότητά μου θα κυλούσε αβίαστα και χαλαρά…

Και όμως. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο… Ή για την ακρίβεια, χωρίς…το δημοτικό!

Χωρίς το σχολείο αυτό, που φάνταζε τόσο «αθώο» κάποτε στα μάτια μου, μπροστά σε παιδικούς, προσαρμογές και κλάμματα (που ακόμη με στοιχειώνουν) και που κατάντησε, ωστόσο, να με στοιχειώνει -κι αυτό με τη σειρά του- περισσότερο από κάθε δυσκολία της παιδικής ηλικίας ΜΑΖΙ!

Χωρίς το σχολείο αυτό, που μας πήρε την ανεμελιά, μας πήρε τα απογεύματα, μας πήρε κάθε δυνατότητα καθορισμού του χρόνου μας και μας άφησε με ένα βουνό από καθήκοντα και υποχρεώσεις, που μονοπωλούν την καρδιά και την χαρά μας…

Θέλω κάποια στιγμή να αναφερθώ αναλυτικά στα όσα ζω τρία χρόνια τώρα -και από φέτος και «επι τρία» παιδιά-στο δημοτικό…

Να μιλήσω για τον «ασήκωτο» όγκο καθηκόντων (ανάλογο με αυτόν της τεράστιας σάκας τους) που τα «πνίγει» καθημερινά…

Για τον ελεύθερο χρόνο που ΔΕΝ έχουν πια…

Για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, που «μπάζει» από παντού…

Για όσα καθημερινά με θυμώνουν και με καταρρακώνουν και για όσα προσπαθώ να «ισοφαρίσω» στο τέλος της μέρας με «εποικοδομητικό» διάβασμα, με παραμύθια και με σύντομες ανάσες στο πάρκο της γειτονιάς μας, αν και εφόσον καταφέρουμε να ξεκλέψουμε ένα μισάωρο από την ιστορία, τις προσθέσεις και τις εκθέσεις…