3 εβδομάδες…σαν πρωταπριλιά!

3 εβδομάδες #μένουμε_σπίτι κλείνουμε σήμερα και όλο αυτό μοιάζει πραγματικά σαν πρωταπριλιάτικη φάρσα και όμως δεν είναι ψέμα. Μοιάζει σαν εφιάλτης και όμως δεν κοιμόμαστε.

Αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, ωστόσο -και όσο και να πεις τέτοιες ημέρες «επετειακές» σε ωθούν στο να κάνεις μια μίνι ανασκόπηση- καταλήγεις ότι, όπως όλα στη ζωή, έτσι και στην παρούσα κατάσταση, τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο ή άσπρο…

Ναι, ανοίγουμε τηλεόραση και ακούμε για κρούσματα και θύματα και μέτρα προστασίας.
Την ίδια στιγμή όμως υπάρχουν και κάποιες άλλες ειδήσεις. Που κυκλοφορούν σα σφήνα ανάμεσα στις «κεντρικές» και που σου δίνουν μικρές, αλλά τόσο σημαντικές ανάσες αισιοδοξίας.

Όπως αυτή για τα νερά της Βενετίας, που καθάρισαν για πρώτη φορά μέσα σε λίγες μόλις μέρες. Για τη γη, που ήδη αναπνέει διαφορετικά. Μόνο που έφυγε για λίγο από τους ώμους της το ασήκωτο βάρος της ματαιοδοξίας μας.

Και ύστερα βλέπεις δίπλα σου. Τα χαμόγελα των παιδιών σου. Για ένα παζλ που έφτιαξαν με τον μπαμπά τους. Για ένα επιτραπέζιο που παίξαμε όλοι μαζί. Για ένα ψωμί, που ζυμώσαμε παρέα, όπως κάποτε έκαναν οι γιαγιάδες μας…

Χαμογελούν, παρότι είναι κλεισμένα μέσα σε ένα σπίτι. Ή μάλλον ακριβώς για αυτό. Επειδή είναι σπίτι τους. Στην εστία τους. Με τους γονείς τους. Τα πρόσωπα αναφοράς στη ζωή τους, ειδικά σε αυτήν την ηλικία. Που τους στερούνται όλο το χρόνο και περιμένουν μια βδομάδα διακοπών το καλοκαίρι, για να τους ζήσουν συνεχόμενα, απρόσκοπτα και ουσιαστικά. Και ξαφνικά μέσα από μια θλιβερή ιστορία, τους έχουν μαζί τους! Όλο το 24ωρο! Και ζουν μαζί όμορφες οικογενειακές στιγμές. Σαν αυτές, που θα έπρεπε όλοι μας να ζούμε καθημερινά. Αλλά που η σύγχρονη ζωή δε μας αφήνει…

Δε γίνεται, λοιπόν, μέσα από όλα αυτά τα αντιφατικά, να μη σου περάσει η σκέψη από το μυαλό, πως όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας μοιάζει λες και πατήσαμε ένα τεράστιο reset button…

Θυμάστε τη φράση «σταματήστε λίγο τη γη να κατέβω»;

Ε, λοιπόν, η γη σταμάτησε! Όλα πάγωσαν. Και εμείς έχουμε κατέβει και παρατηρούμε. Και πλέον βλέπουμε τα πάντα διαφορετικά…

Είναι λες και κάποιος μας «ανάγκασε» να δούμε τις ανάγκες των γύρω μας. Να γυρίσουμε «πίσω» και να αφουγκραστούμε τα θεμελιώδη και τα πιο ουσιαστικά. Να επιστρέψουμε στην οικογένεια, στη φύση και σε όλα έχουν πραγματική αξία, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από τα περιττά.

Δεν εννοώ, φυσικά, με όλα τα παραπάνω -για να εξηγηθώ και να μην παρεξηγηθώ- ότι η επιδημία ήταν μια κάποια τιμωρία στο ανθρώπινο είδος ή ότι κατασκευάστηκε σε εργαστήριο, για να μας αφανίσει ή οποιαδήποτε άλλη από τις θεωρίες συνωμοσίας και βλακείας, που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο και έχουν κάψει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα…

Αυτό που λέω απλά είναι ότι σε κάθε νόμισμα υπάρχει και μια άλλη όψη. Και σε κάθε ιστορία και μια θετική σκοπιά.

Και στη συγκεκριμένη ιστορία υπάρχει ένα και μόνο μήνυμα. Πως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε οπτική.

Ήρθε η ώρα να ρίξουμε ρυθμούς.

Ήρθε η ώρα να επανορθώσουμε. Στα παιδιά μας, στη γη μας και στους γύρω μας.

Ήρθε η ώρα να μάθουμε να νοιαζόμαστε.

Κυρίως, όμως, ήρθε η ώρα να μάθουμε να εκτιμάμε όσα έχουμε!

Να εκτιμάμε τις μικρές χαρές που ως σήμερα δεν καταδεχόμασταν.

Γιατί αυτά τα «μικρά» είναι, που έχουν τη μεγαλύτερη αξία.

Ας μαζέψουμε τα κομμάτια μας, ας αναλογιστούμε και ας ανασκουμπωθούμε.

Εμείς μαζέψαμε 500 ολόκληρα κομμάτια. Και φτιάξαμε μια εικόνα, που ομόρφυνε την ημέρα μας.

Σε λίγα παραπάνω θα κολλήσουμε;