Έτσι λέει τουλάχιστον το γνωστό άσμα… …εκτός, βέβαια, αν είσαι παιδί. Τότε για σένα η άμμος είναι απαραίτητη… Τα κουβαδάκια προέκταση των χεριών σου…. Και το παιχνίδι μαζί τους κάτι σαν οξυγόνο…
Δημιουργούμε ακόμη στην αυλή της οικοδομής… Για λίγο ακόμη… Ή για πολύ… Κανείς δε ξέρει… Άρση της απαγόρευσης από σήμερα, αλλά όλα θα εξαρτηθούν από την ατομική ευθύνη, όπως μας λένε οι ειδικοί και αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια…
Αν έχω μια ευχή για την επόμενη περίοδο, λοιπόν, αυτή είναι να φερθούμε όλοι μας με υπευθυνότητα και να αντιληφθούμε, πως ακόμη κι αν λήγει η απαγόρευση, δε λήγει κι ο αγώνας…
Ακόμη κι αν θα μπορούμε να βγαίνουμε έξω, δε σημαίνει ότι θα μπορούμε και να συνωστιζόμαστε…
Ακόμη κι αν δε δίνουμε «αναφορά» στο 13033, θα δίνουμε για πάντα αναφορά στους ανθρώπους, που εξαρτώνται από τη δική μας συμπεριφορά…
Ας χαρίσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους το σεβασμό που τους αξίζει, στους κράτος και τους επιστήμονες τον χρόνο να μπορούν να αντιμετωπίσουν «όλο αυτό» όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά και στα παιδιά μας τη δυνατότητα να παίξουν κάποια στιγμή ανέμελα ξανά…
Μαζί με τους φίλους τους και όχι χώρια…
Να φτιάξουν παλάτια στην άμμο, στα πάρκα και στις παραλίες κι όχι στις πυλωτές και τις αυλές…
Κι εμείς να τους κοιτάμε και να μην είναι πια «κακό», αλλά «φυσικό»… Όπως οφείλει να είναι. Κι όπως ήταν πάντα…
Είναι στο χέρι μας να μην αργήσει αυτή η στιγμή…
Είναι στο χέρι μας να μπει ένα οριστικό τέλος στον εγκλεισμό και όχι προσωρινό…
Ας μην αφήσουμε όλον αυτόν τον αγώνα, να πάει χαμένος… Ας είμαστε δυνατοί…
Ας είμαστε «μαζί».
Όχι στην απόσταση, αλλά στη λογική…
