Και να’μαστε, για άλλη μια φορά, στο κρεβάτι του πόνου και σε θερμοκρασία…πυρετού! Και λέω για άλλη μια φορά, γιατί από την 1η Σεπτεμβρίου, που άνοιξαν τα σχολεία, εμείς δε ξέρω, αν καταφέραμε να πάμε φέτος ένα μήνα σχολείο…Συνολικά!
Για να λέμε, όμως, τα πράγματα με το όνομά τους, δεν ήταν ότι αρρωστήσαμε με το που πήγαμε στον παιδικό. Απλά προλάβαμε, να αρρωστήσουμε πριν! Για την ακρίβεια, κολλήσαμε σταφυλόκοκκο τον περασμένο Αύγουστο και πέρασαν και τα παιδιά και εγώ τα πάνδεινα (καθώς ήταν η πρώτη επαφή για όλους μας με την ασθένεια) μέχρι, να ‘καθαρίσουμε’ πλήρως!
Και μπαίνω κάπως έτσι κατευθείαν στο θέμα, που θέλω να θίξω σήμερα… Γιατί εγώ άργησα να πάω τόσο τα παιδιά μου στο σχολείο; Να σας απαντήσω γιατί. Γιατί ζορίστηκα τόσο πολύ με αυτή την ασθένεια, που μόνο στη σκέψη, ότι ένα άλλο παιδάκι θα κολλούσε από τα δικά μου και θα περνούσε και αυτό και η μανούλα του, όσα περάσαμε εμείς, εξαιτίας μου (γιατί η μοναδικά υπεύθυνη θα ήμουν εγώ και η επιπολαιότητά μου, αν επέλεγα να πάω τα παιδιά μου στο σχολείο έστω με ‘υποψία’ σταφυλόκοκκου) απλά με έκανε να υποφέρω!
Και έρχομαι λοιπόν –αναπόφευγκτα- να ρωτήσω… γιατί αυτή τη σκέψη και αυτή τη λογική δεν τις έχετε ορισμένες μανούλες; Προφανώς (για να μην παρεξηγηθώ) είναι πάρα πολλές μανούλες, που επιδεικνύουν την ίδια, ακόμη και μεγαλύτερη συνέπεια από μένα σε θέματα υγείας. Και προς Θεού δε θέλω κάπως έτσι να ακουστώ ως η ΄τέλεια μάνα’, που προσέχω τα πάντα και οι άλλες δεν το κάνουν! Το αντίθετο! Έχω απόλυτη επίγνωση για τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου ως προς τις ευθύνες της μητρότητας. Απλά, πιστεύω, πως είμαι ιδιαίτερα σχολαστική και προσεκτική σε κάποια θέματα, γιατί πολύ απλά έχω τρία παιδιά να προστατεύσω και τριπλή ταλαιπωρία να περάσω, αν αυτή η προσπάθεια προστασίας τους αποτύχει! Κάντε μόνο εικόνα τρία παιδάκια με γαστρεντερίτιδα και πάμπερς και θα με καταλάβετε!
Και μεγαλύτερη ταλαιπωρία από ένα άρρωστο παιδάκι, με την γκρίνια του, τα ξενύχτια του, το ζόρι που περνάει το ίδιο, αλλά και το ζόρι που περνάει και το υπόλοιπο σπίτι από μια τέτοια κατάσταση απλά δεν υπάρχει. Όλες οι μανούλες το ξέρετε αυτό και το καταλαβαίνετε απόλυτα, πιστεύω. Γιατί, λοιπόν, δεν προστατεύετε τις υπόλοιπες μανούλες από μια τέτοια κατάσταση; Όσες –βέβαια- το κάνετε αυτό.
Γιατί στέλνετε το άρρωστο παιδάκι σας στο σχολείο; Δε σκέφτεστε καθόλου τα υπόλοιπα παιδάκια; Δε λυπάστε ούτε αυτά, ούτε τις οικογένειές τους; Κι αν όχι (γιατί πλέον έχω αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει λογική στη συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων και προσπαθώ να ζήσω με αυτήν την αποδοχή), αν είστε τόσο ‘προσηλωμένες’ (για να μην πω κάτι άλλο) στη δική σας οικογένεια και μόνο και δε σας απασχολεί καθόλου ο περίγυρός σας, δε σκέφτεστε ούτε το δικό σας παιδάκι;
Δε σας πέρασε καθόλου από το μυαλό, πρώτον πως το παιδάκι σας, αν είναι εξαντλημένο και καταπονημένο από μια αρρώστια, ίσως να επιδεινωθεί στο σχολείο; Ότι έχει ανάγκη να κάτσει στο ζεστό του σπιτάκι και να αναρρώσει; Ότι όσο καλό και αν είναι ένα σχολείο, όσο καλές δασκάλες και να έχει, καμία δεν είναι σαν τη μαμά; Ότι ένα παιδάκι άρρωστο έχει ανάγκη τη μαμά του; Γιατί πολύ απλά σαν τη μανούλα δεν έχει! Πώς να το κάνουμε;!
Και δεύτερον, δε σας πέρασε επίσης από το μυαλό, ότι αυτή τη συμπεριφορά σας μπορεί να την υιοθετήσουν και άλλες μανάδες (είτε με τη λογική των ‘αντιποίνων΄-το έστειλε άρρωστη αυτή; Θα το πάω και εγώ το δικό μου, να κολλήσει και το δικό της να μάθει- είτε με τη λογική του ‘βολέματος’ –αφού το κάνει αυτή θα το κάνω εγώ, πού να τρέχω να μη ξέρω πού να το αφήσω-) και να μετατραπεί το σχολείο σε ‘δεξαμενή ιώσεων’, που αναπόφευκτα θα ‘επιστρέψουν’ και στο δικό σας παιδί;
Και σας παρακαλώ μην ακούσω δικαιολογίες ‘δεν έχω πού να το αφήσω’ γιατί απλά θα βγάλω σπυριά και δεν το θέλω! Πιστέψτέ μας αγαπητές μαμάδες, καμία από μας δεν έχει προσωπική baby sitter, καμία από μας δεν είναι η Kim Kardashian και όλες μας ζοριζόμαστε-περισσότερο ή λιγότερο- όταν το παιδάκι μας χαλάει το πρόγραμμά του και μένει σπίτι, χαλώντας και το δικό μας πρόγραμμα.
Τι μας φταίνε, όμως, οι άλλοι; Γιατί αυτή είναι λογική ‘δεν με πληρώνει ο τάδε εργοδότης, άρα θα κλείσω τους δρόμους, για να μην πηγαίνει κανείς στη δουλειά του και αδιαφορώ, αν δεν πληρωθεί στο τέλος ούτε ο συνάνθρωπός μου’! Και κακά τα ψέμματα αυτή η ‘λογική’ (του παραλόγου) ευδοκιμεί εδώ και χρόνια στην χώρα μας και μάλιστα με ‘επιτυχία’, οπότε δε μου φαίνεται και τόσο παράλογο, να την εφαρμόζουνε κάποιες μανάδες ακόμη και σε παιδιά, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.
Όσο για το αίσθημα ντροπής στο συνάνθρωπο και στον άλλο γονιό, με τον οποίο πηγαίνει το παιδί του στο ίδιο σχολείο; Εκεί ισχύει απλά το σοφό ρητό ‘γιατί ποιός έχασε τη ντροπή για να τη βρούνε αυτές’! Ούτε λόγος. Δεν έχω σε καμία περίπτωση τέτοιες ‘απαιτήσεις’ ευαισθησίας.
Αυτό, που αδυνατώ να αντιληφθώ είναι πώς κάποιος εφαρμόζει αυτή τη λογική και στο δικό του παιδί. Πώς αδιαφορεί εντελώς, που στέλνει το παιδάκι του άρρωστο και το ταλαιπωρεί ακόμη περισσότερο (σαν να μη του έφτανε του καημένου η ταλαιπωρία από την ίδια την αρρώστια).
Πώς αδιαφορεί ακόμη και για τον κίνδυνο, να ξανακολλήσει το παιδί του μετά από λίγο καιρό μια άλλη ίωση, ως συνέπεια των παραπάνω.
Και τέλος πώς τα κάνει όλα αυτά, απλά για να μην ΄ξεβολευτεί΄και αναγκαστεί να αλλάξει το πρόγραμμά του και είτε να πρέπει να πάρει άδεια από τη δουλειά του (που πολύ ‘άνετα’ θα σκέφτηκε με τη ‘φτωχή του λογική’, ότι θα μπορούσε ωραιότατα να χρησιμοποιήσει σε κανένα τριημεράκι και όχι να τη ξοδεύει χωρίς λόγο) ή να ψάχνει άνθρωπο να κρατήσει το παιδί!
Τις σκέψεις αυτές τις έχω στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό. Για την ακρίβεια, από πέρυσι, που πήγα για πρώτη φορά την μικρή μου σχολείο και αντίκρυσα αυτήν τη θλιβερή-αν μη τι άλλο- ΄πραγματικότητα’. Γιατί κάποια πράγματα μόνο, όταν τα ζήσεις ο ίδιος, αντιλαμβάνεσαι πλήρως την πραγματική τους υπόστασή και το ΄μεγαλείο’ τους σε όλες τις διαστάσεις! Και η αλήθεια είναι, ότι έψαχνα πολύ καιρό την ευκαιρία να τις εκφράσω και να ακούσω φυσικά και τις δικές σας γνώμες…
Είμαι σίγουρη, ότι όλες σας έχετε ζήσει ανάλογο ή ανάλογα περιστατικά, τα οποία θα ήθελα πολύ να ακούσω. Αλλά κυρίως θα ήθελα να σας ρωτήσω, τι πιστεύετε πως μπορούμε να κάνουμε εμείς, για να ανατρέψουμε –όσο γίνεται βέβαια- αυτήν την κατάσταση;
Να μιλήσουμε σε αυτές τις μάνες, για τις οποίες έχουμε διαπιστώσει, ότι φέρνουν άρρωστο το παιδί στο σχολείο;
Να μιλήσουμε στις δασκάλες;
Κάποιον άλλο τρόπο;
Περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας…
Άννυ μου καλή σου μέρα!!! Μόλις έβαλες την φώτο στο instagram μπήκα αμέσως στο blog σου να διαβάσω τι έγραψες για αυτό το θέμα που με καίει και εμένα προσωπικά.
Το παιδάκι μου το πήρα “σχολείο” σε κοπέλα νηπιαγωγό που έχει μόνο 6 παιδάκια – από 5 μηνών, άρα καταλαβαίνεις πως το μωρό μου δεν είχε και τα ανάλογα αντισώματα.
Ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβρη του 2014, και από τον Οκώβρη μέχρι τον Φεβρουάριο κάθε 2 βδομάδες χωρίς καμιά υπερβολή είμασταν άρρωστοι.(καταλήξαμε και στο νοσοκομείο και για νοσηλεία 5 ημερών από πυρετικό σπασμό γύρω στον Γενάρη) Από τον Μάρτιο και μετά ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα μέχρι που τον Μάιο κολλήσαμε γαστρίτιδα γιατί ένα παιδάκι στο σχολείο χωρίς να ενημερωθεί η δασκάλα μας είχε δοιάρροιες, όταν το αντιλήφθηκε η δασκάλα κάλεσε τους γονείς του να το πάρουν , αλλά το μικρόβιο έφτασε και εξαπλώθηκε κολλήσαμε εμείς και τα άλλα παιδάκια, συν εγώ και ο άντρας μου, συν οι γονείς μας, συν η δασκάλα που μας προσέχει και το παιδάκι της. Έκλεισε το σχολείο μας να φανταστείς.
Εγώ και ο άντρας μου κινδυνεύαμε να μείνουμε από άδειες – αλλά προτεραιότητα είχε το παιδί μας να είναι καλά, να ιάσει πλήρως και να μην κολλήσουμε κανένα παιδάκι.
Έτσι κάναμε όλες τις φορές που ήταν άρρωστο. Πηγαίναμε να πάρουμε το πρωί το παιδί μας στο σχολείο και έβλεπα τις άλλες μαμάδες να φέρνουν τα παιδάκια τους άρρωστα και να φέρνουν και τα φάρμακα των παιδιών για να τους τα δίνει η δασκάλα- μέχρι που επεμβήκαμε και εμείς και κάναμε παρατήρηση και ευτυχώς η δασκάλα μας έγινε λίγο πιο αυστηρή και δεν δεχόταν παιδάκια άρρωστα στο σχολείο (μέχρι και επιστολές τους ετοίμασε και τις έβαζε στις τσάντες τους).
Ώντας σήμερα 2,5 ετών αποκτήσαμε αντισώματα και είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα με τις ασθένεις μας αλλά η ταλαιπωρία που περάσαμε θα μου μείνει αξέχαστη.
Περαστικά να είναι ,να έχουν την υγεία τους τα παιδάκια μας και εμείς και προχωράμε.
πραγματικά σε συγχαίρω για την υπευθυνότητά σου. μόνο αυτό, που είπες, ότι κοντεύατε να μείνετε από άδειες φτάνει. σε συγχαίρω και για τον τρόπο, που αντιμετώπισες τα πράγματα. και φυσικά για την ψυχραιμία σου! εγώ, αν έβλεπα μάνα να φέρνει φάρμακα στο σχολειο για το άρρωστό παιδί της και αυτοί να το αποδέχονται, δε ξέρω τι θα είχα κάνει! όπως διαπιστώνω με τα σχόλιά σας από χθες, που δημοσίευσα το κείμενο, η ανευθυνότητα ορισμένων γονέων, αλλά και σχολικών φορέων-ακόμη χειρότερα- φτάνει σε επίπεδα, που ούτε φανταζόμουνα! και λυπάμαι τόσο πολύ για αυτό… 🙁
Καλά τα λες αλλά δεν υπάρχει σωτηρία..
όταν ο άνθρωπος σκέφτεται έτσι όπως τα γράφεις:
“…πώς τα κάνει όλα αυτά, απλά για να μην ΄ξεβολευτεί΄και αναγκαστεί να αλλάξει το πρόγραμμά του και είτε να πρέπει να πάρει άδεια από τη δουλειά του (που πολύ ‘άνετα’ θα σκέφτηκε με τη ‘φτωχή του λογική’, ότι θα μπορούσε ωραιότατα να χρησιμοποιήσει σε κανένα τριημεράκι και όχι να τη ξοδεύει χωρίς λόγο…”
θα πρέπει “απλά” να αλλάξει τελείως την κοσμοθεωρία του για να τη δει αλλιώς.. και σ’αυτή την ηλικία δεν αλλάζεις κοσμοθεωρία με μια κουβέντα…άστα… ας ελπίζουμε απλά να μην περιστοιχιζόμαστε από τέτοια άτομα…
θα συμφωνήσω πολύ με τα λόγια σου. κυρίως με το ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. μου πήρε πολλά χρόνια, για να καταφέρω να το αποδεχτώ, αλλά πλέον το πιστεύω απόλυτα… το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τον ‘αναγκάσουμε’ να συμμορφωθεί, μιλώντας στις δασκάλες και απαιτώντας από το σχολείο αυστηρή πολιτική στο θέμα των ασθενειών.
Δυστυχώς, δεν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Όταν η μεγάλη μου πήγε πρώτη φορά παιδικο αρρωσταίνε κάθε 2 εβδομαδες. Πάντα την κρατούσα σπίτι μέχρι να αναρρώσει πλήρως κ κατ’επέκταση έκανε πολλές μέρες να ξαναπάει στο σχολείο. Η δασκάλα της με συμβούλευσε να μην χάνω τις άδειες μου κ να την πηγαίνω ακόμα κ αρρωστη. Η διευθύντρια από την άλλη, ούσα κρυωμενη, ρώτησε τον άντρα μου “μα που την πατε κ αρρωσταίνει συνεχεια”. Φυσικά, πήρε πληρωμένη απάντηση με τον άντρα μου να της απαντά “να με ξαναρωτησεις όταν δεν θα είσαι κρυωμενη”. Εν ολίγοις, η ανευθυνότητα αφορά κ επαγγελματίες κ γονείς. Υπομονή κ κάθε χρόνο τα παιδάκια μας θα δυναμωνουν.
Α καλά. Εσύ είχες να κάνεις εκτός από ανεύθυνες μαμάδες και με απερίγραπτες δασκάλες και διευθύντριες. Ακόμη δε μπορώ να χωνέψω τη ‘συμβουλή’ να μη σπαταλάς τις άδειές σου! Φαντάσου να δώσεις τέτοια ΄συμβουλή΄ σε μάνα ήδη ανεύθυνη τι πρόκειται να επακολουθήσει.. Δεν έχω λόγια…
αν και δεν έχω ακόμα την εμπειρία του να πηγαίνει το παιδί σχολείο , το γνωρίζω από πολλές μαμάδες ότι είναι αναπόφευκτο κακό να αρρωσταίνει για όλα αυτά που ανέφερες, ειλικρινά μου είναι αδιανόητο να στέλνει μια μαμά άρρωστο το παιδί της στο σχολείο… και όμως γίνεται ε; εγώ προσωπικά έχω να αναφέρω ότι την πρώτη φορά που αρρώστησε η κοράκλα μου ήταν την πρώτη φορά που την πήγα σε κλειστό παιδότοπο. δεν νομίζω να ήταν τυχαίο. περάσαμε απίστευτα δύσκολα όλοι μας. τι να πω;;; ελπίζω πως κάποιες “μαμάδες” θα ωριμάσουν για να σκεφτούν τα αυτονόητα.. φιλιά και περαστικά
Εχεις πολλα να δεις ακόμη! Επίσης αυτό με τον παιδότοπο, δεν είναι καθόλου τυχαίο! Φαντάσου τον ως μίνι παιδικό και μάλιστα εντελώς ανεξέλεγκτο σε θέματα ασθένειας! Γιατί αν επιτρέπουν σε μαθητή να πηγαίνει άρρωστο σε σχολείο, φαντάζεσαι να κάνουν ποτέ παρατήρηση σε ‘πελάτη’; Και σε ένα βαθμό είναι και λογικό. Γιατί δεν είναι αρδμοδιότητά τους να ελέγχουν, αν το παιδί που έρχεται να παίξει εκεί είναι άρρωστο. Ευθύνη του γονιού του είναι. Και αν δεν την έχεις ως άνθρωπος την υπευθυνότητα, σίγουρα δε θα την αποκτήσεις, όταν γίνεις γονιός…Απλά θα χειροτερέψεις…