Αγίου Βαλεντίνου σήμερα και παρότι δεν είναι ότι πιστεύω σε αυτά, όπως χάζευα κάποια στιγμή χθες το βράδυ στο facebook έπεσα πάνω σε ένα σκίτσο, που πραγματικά «με άγγιξε» και το οποίο όσο και να ψάχνω δεν το βρίσκω για κάποιο λόγο πουθενά…!

Το συγκεκριμένο σκίτσο, που θα ήθελα πολύ να σας το δείξω αλλά προφανώς δε θα γίνει ποτέ (!), έδειχνε μια αποκαμωμένη μανούλα (καλή ώρα), που κοιμάται στο διπλό κρεβάτι μόνη και δίπλα της την εξής λεζάντα: Για του Αγίου Βαλεντίνου ο άντρας μου με πήγε στο κρεβάτι…με σκέπασε και με άφησε να κοιμάμαι για 12 ώρες χωρίς διακοπή, κρατώντας τα παιδιά μόνος του!

Ε, λοιπόν, αυτή η εικόνα ξύπνησε…τον Άγιο μέσα μου! Δε μπορώ να φανταστώ πιο ρομαντική, πιο ευγενική, πιο -καταλαβαίνω τι περνάς- πράξη αγάπης από τον σύντροφό σου προς εσένα! Προς τη μανούλα αυτή, που ξαφνικά μέσα σε μία μέρα πέρασε τη λεπτή εκείνη γραμμή, που σε μετατρέπει από γυναίκα σε μαμά και ύστερα από αυτό τίποτα πια δεν είναι το ίδιο…

Η ζωή σου δεν είναι ίδια, η καθημερινότητά σου δεν είναι ίδια, τα συναισθήματά σου και οι προτεραιότητές σου δεν είναι ίδιες και φυσικά ο ύπνος σου δεν είναι ίδιος… Και ούτε πρόκειται να είναι ποτέ ξανά.

Και έρχομαι, λοιπόν, εγώ να ρωτήσω. Υπάρχει περίπτωση ποτέ να κοιμηθώ; Όχι ξένοιαστα, όπως παλιά. Όχι ανάλαφρα. Όχι ήσυχα. Δεν έχω τέτοιες φρούδες ελπίδες. Ξέρω πως τώρα πια θα κοιμάμαι για πάντα «με το ένα μάτι ανοιχτό», μήπως ακούσω τίποτα, μήπως κάποιο παιδάκι μου με ζητήσει, μήπως…μήπως…μήπως…

Που και να μη με ζητήσει, δηλαδή, πάλι λίγο πριν κοιμηθώ και ακριβώς μόλις ξυπνήσω και πολλές φορές και κατά τη διάρκεια του ύπνου μου μέσα στα όνειρά μου η σκέψη μου θα είναι σε αυτά. Στα παιδιά μου. Και σε χαζούς καθημερινούς προβληματισμούς, όπως το τι θα τους βάλω στο σχολείο αύριο για να φάνε, μέχρι σε αναπάντητα ερωτήματα, όπως το τι θα γίνεται στον πλανήτη σε 20 χρόνια και αν θα μπορώ να είμαι δίπλα τους και να τους στηρίζω με τον τρόπο ακριβώς, που θέλω εγώ!

Δε φαντασιώνομαι, λοιπόν, (για να επιστρέψω στο θέμα μας) έναν ύπνο σαν πούπουλο… Ξέρω πως αυτό δε θα γίνει ποτέ… Και με όλη την «παράνοια», που αποκτάς όταν γίνεσαι μάνα, μου αρέσει κιόλας όλο αυτό!

Έναν ύπνο απερίσπαστο θέλω μόνο… Μία νύχτα να κοιμηθώ ένα 8ωρο συνεχόμενο, χωρίς κάποιος να ξυπνήσει, χωρίς κάποιος να θέλει τσίσα ή νερό, ή να έχει δει εφιάλτη και να θέλει να τον ηρεμήσω ή να θέλει απλά το κουνελάκι του και το τάδε παιχνίδι, με το οποίο πήγε για ύπνο (ή έτσι πιστεύει τέλος πάντων και άντε να του αλλάξεις γνώμη εσύ στις 3 το πρωί) και ξύπνησε και δεν το βρήκε δίπλα του και σήμανε συναγερμός στο σπίτι ωσάν να είχαμε επιστράτευση!

Και παρότι μεγαλώνουν τα παιδάκια μου και θρέφω όλο και περισσότερες ελπίδες πως το πράγμα-πού θα πάει-θα στρώσει, όλο κάτι γίνεται και αυτό δε συμβαίνει ποτέ…

Αν το υπολογίσω με μαθηματικά, είμαι ουσιαστικά «στερημένη από ύπνο» εδώ και σχεδόν 4,5 χρόνια  συνεχόμενα! Τεσσάρων και κάτι είναι η κόρη μου και ήδη τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μου δεν έκλεινα μάτι από το ζόρι… Και τσουπ να’σου η γέννα, να’σου και ο θηλασμός και πάνω που πας να στρώσεις μετά από όλα αυτά, να’σου η πάνα που κόβεται και τα ξυπνήματα για τσίσα και στο μεσοδιάστημα και άλλη μια εγκυμοσύνη (και τι εγκυμοσύνη) που μάτι δεν έκλεινα με την κοιλιά ζέπελιν και να’σου μετά από όλα αυτά και τα διδυμάκια μου, που ήρθαν για να ολοκληρώσουν την ευτυχία μου και την ίδια ακριβώς στιγμή, να εξαφανίσουν κάθε υποψία ύπνου!

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μένα, που ανέκαθεν ήμουν ένας άνθρωπος, που λάτρευα τον ύπνο και σιχαινόμουν το πρωινό ξύπνημα και τα ξυπνητήρια και που αν δεν πιω πρώτα καφέ, καλύτερα να μη μου μιλήσεις, αλλά που με κάποιο «μαγικό τρόπο» (ή για να το θέσω αλλιώς με τον περιβόητο νόμο του Μέρφυ, χαχα) δε ξέρω πώς τα κατάφερνα, αλλά όλες μου οι δουλειές ξεκινούσαν τα αξημέρωτα και λίγο πιο νωρίς! Και όλα αυτά πριν γίνω μάνα, γιατί μόλις έγινα…απλά αποχαιρέτησα για πάντα την παλιά μου αγάπη, τον ύπνο…

Λίγο, λοιπόν, το σκίτσο που σας έλεγα, που ήρθε μπροστά στα μάτια μου φάντης μπαστούνι μέρα που είναι, λίγο η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, λίγο ο ανεκπλήρωτος έρωτάς μου με τον ύπνο, ήρθα και μελαγχόλησα λίγο σήμερα και σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να ήμουν έστω και για μια μέρα αυτή η μανούλα του σκίτσου…

Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει, ότι δεν αντιλαμβάνομαι το πόσο δύσκολο είναι να συμβεί αυτό, ειδικά με τρία παιδάκια τόσο μικρά και ειδικά, όταν ο μπαμπάς τους δουλεύει σχεδόν όλη τη μέρα…

Και έρχομαι και αναρωτιέμαι, λοιπόν;…

Θα κοιμηθώ άραγε ποτέ σαν άνθρωπος;…

Τι λέτε; Ζητάω πολλά;

Μα δεν είναι το τέλειο δώρο για του Αγίου Βαλεντίνου;

Χρόνια μας πολλά μανούλες!

Να χαιρόμαστε τους πραγματικούς μας έρωτες… τα παιδάκια μας!