Τόσο κοντινή κι όμως τόσο παράδοξα μακρινή… Μια φωτογραφία, που «τραβήχτηκε» τυχαία, ανάμεσα στις ένα εκατομμύριο και κάτι, που βγάζω καθημερινά από όταν έγινα μαμά…
Μια βόλτα στην όμορφη γειτονιά μας, για να πάρουμε αέρα και να μαζέψουμε κουκουνάρια για τις φθινοπωρινές γωνιές του σπιτιού μας, από αυτές τις τόσο «ασήμαντες» και «καθημερινές»…
Και ξαφνικά, ένα μόλις μήνα μετά, όλα είναι ίδια κι όμως τόσο διαφορετικά…
Ξαφνικά, η γειτονιά μας είναι ακόμη εδώ, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει τόσο απρόσμενα μακριά…
Ξαφνικά, η ευκολία» στο να την επισκεφτούμε, έγινε πια «πολυτέλεια»…
Ξαφνικά όλα είναι «αλλιώς», με έναν τρόπο αλλόκοτο κι αναπάντεχο…
Όλα, εκτός από το ηλιοβασίλεμα…
Αυτό παραμένει εδώ… Πιστό, καθημερινά στην ώρα του…
Και μπορεί να μην είναι πάντα τόσο όμορφο σαν αυτό, που βρέθηκε να πλαισιώνει έτσι μαγικά, αυτήν την «τυχαία» -αλλά τόσο ωραία- φωτογραφία…
Είναι όμως πάντα «παρόν»…
Σαν μια φωτεινή επισήμανση…
Ένα σημάδι από τον ουρανό…
Μια υπόσχεση…
Πως ο,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας, αύριο ξημερώνει μια νέα ημέρα…
…and nothing else matters!
