Η αλήθεια είναι πως ήθελα να αποφύγω πολύ τα «την άνοιξη, αν δεν τη βρεις την φτιάχνεις» φέτος…
Αλλά είναι επίσης αλήθεια, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο «ταιριαστό» για τη φετινή άνοιξη, από τα τόσο όμορφα και σχεδόν προφητικά λόγια του Ελύτη…
Γιατί ειδικά φέτος, τα πάντα γύρω μας μοιάζουν να θέλουν λίγο πολύ ένα μικρό ή μεγαλύτερο «φτιάξιμο»…
Η ψυχολογία μας, η καθημερινότητά μας, η ζωή μας ολόκληρη…
Ακόμη και η ίδια η άνοιξη… Που «εκ φύσεως» και εξ’ορισμού, έχει από μόνη της τον ρόλο της δημιουργίας και της ανάπλασης…
Και όμως. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και τίποτα δεν είναι μόνιμο…
Και πλέον τα εμπεδώσαμε καλά και τα δύο…
Τα εμπεδώσαμε, αλλά επιβιώσαμε…
Και προχωρήσαμε. Αλλαγμένοι, αλλά σίγουρα πιο δυνατοί…
Δυνατοί να ξεπεράσουμε όσα μας αιφνιδιάζουνε και μας τρομάζουνε, αλλά και να φτιάξουμε όσα μας λείψανε και έχουμε ανάγκη…
Ακόμη κι αν αυτό είναι μια άνοιξη…
Άλλωστε-όσο να πεις-με «υλικά» μας αυτόν τον ήλιο, αυτή τη φύση παντού γύρω μας στην ευλογημένη τούτη χώρα και αυτά τα παιδικά χαμόγελα, το να φτιάξεις μιαν άνοιξη, δε μοιάζει τελικά και τόσο δύσκολο… Έτσι δεν είναι;
Αγαπημένε Μάρτη, καλώς μας ήρθες!
Καλό και δημιουργικό μήνα σε όλους μας…
