Το συγκεκριμένο θέμα θέλω να το γράψω εδώ και καιρό… Και όλο το αρχίζω και όλο το αφήνω και όλο το ξανασκέφτομαι, μέχρι που σήμερα το πήρα απόφαση και τέλος. Και θα με ρωτήσετε τώρα εσείς, γιατί δε θέλεις να το γράψεις; Γιατί πολύ απλά..δε θα αρέσει!

Όπως θα έχετε καταλάβει, αν με παρακολουθείτε είτε μέσω του blog, είτε μέσω των social media, δεν είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να προκαλώ ούτε στη ζωή μου, ούτε στη δουλειά μου. Δε μου αρέσουν συζητήσεις και άρθρα, που φανατίζουν και προκαλούν σχόλια και αντιδράσεις και προσπαθώ να τα αποφύγω όσο μπορώ. Αυτό όμως δεν είναι πάντα εφικτό. Γιατί ένα ακόμη στοιχείο, που με χαρακτηρίζει είναι ότι δεν είμαι και άνθρωπος, που μπορώ να “κάτσω στα αυγά” μου και να μη μιλήσω, όταν νιώθω μέσα μου ότι θα σκάσω!

Κάπως έτσι νιώθω, λοιπόν και με το συγκεκριμένο θέμα. Το ξέρω ότι θα προκαλέσω αντιδράσεις, το ξέρω ότι άλλοι θα συμφωνήσετε και άλλοι θα αντιδράσετε, αλλά για μένα -και κυρίως για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου- θα το πω και θα αναρωτηθώ και ό,τι γίνει:

Γιατί ρε κορίτσια (και αγόρια) όταν είστε έξω με το παιδάκι σας, το καρφώνετε με τόση ευκολία στην οθόνη του κινητού ή του tablet σας;

Γιατί η πρώτη σας σκέψη σε κάθε έξοδο είναι να του δώσετε μια οθόνη να αποβλακωθεί, για να πιείτε τον καφέ σας ή να απολαύσετε το φαγητό σας με την ησυχία σας;

Και κυρίως έχετε αναρωτηθεί πόσο κακό κάνει αυτή η δική σας (απολύτως σεβαστή βέβαια) ανάγκη πάνω στις πραγματικές ανάγκες του παιδιού σας;

Και κάπου εδώ, να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ! Δεν είμαι εδώ για να σας κράξω, ούτε για να το παίξω super mom! Γιατί πολύ απλά..δεν είμαι! Είμαι μια απλή μαμά, που προσπαθεί το καλύτερο για τα παιδιά της! Ή έτσι ελπίζω τουλάχιστον…

Επίσης δεν παριστάνω την kids guru, που δε δίνει γλυκά στα παιδιά της, δεν τα αφήνει να βλέπουν τηλεόραση και κατακρίνει τους πάντες, γιατί αυτή τα κάνει όλα καλύτερα! Όχι μόνο δεν είμαι μία από αυτές, αλλά ούτε και θα ήθελα ποτέ να γίνω. Πιστεύω ακράδαντα στο αρχαίο και τόσο σοφό ρητό “παν μέτρον άριστον” και θεωρώ ότι τα παιδιά για να γίνουν πραγματικά ευτυχισμένα, τα χρειάζονται όλα! Και την τάξη και τη ζαβολιά και την πειθαρχία και την ανεμελιά και τη σωστή διατροφή και την “πονηριά” όπως τη λέμε εμείς και τα παιδιά μου μεταξύ μας!

Και φυσικά ναι, τα παιδιά χρειάζονται και τα παιδικά τους και τις ταινίες τους, ακόμη και το tablet τους στην εποχή, που διανύουμε. Όλα αυτά είναι μέσα στη ζωή μας πλέον και -για μένα τουλάχιστον- δεν είναι καλό να αποκόπτουμε ένα παιδί από όλα όσα θεωρούνται “φυσιολογικά” για όλους τους γύρω του, για τους φίλους του και τους συμμαθητές του. Και εφόσον στη σημερινή πραγματικότητα ενός παιδιού ανήκει και το tablet, είναι απόλυτα δικαιολογημένο να το μάθει και αυτό.

Προσοχή όμως! Άλλο ελευθερία και άλλο ασυδοσία. Άλλο να δώσεις tablet σε ένα παιδί για να κοιμηθεί το μεσημέρι ή το βράδυ στο σπίτι του ή για να χαλαρώσει και άλλο να το δίνεις παντού και πάντα! Και σας μιλάω εγώ, που έχω δώσει όχι ένα, αλλά δύο tablet στα παιδιά μου! Ένα για την κόρη μου και ένα για τα αγόρια!

Προφανώς και δεν τους τα αγόρασα ως δώρο, καθώς θεωρώ επίσης λάθος σε τόσο μικρή ηλικία να λαμβάνουν τέτοιου είδους δώρα. Απλά έτυχε να υπάρχουν στο σπίτι από εμένα και τον πατέρα τους και τους τα “παραχωρήσαμε” στην ουσία για να βλέπουν κατασκευές με πλαστελίνες (τι κόλλημα και αυτό) και παιδικές ταινίες.

Αυτό όμως, που για μένα είναι η χρυσή γραμμή μεταξύ της ελευθερίας και της ασυδοσίας, που ανέφερα παραπάνω, είναι ότι μπορεί μεν να τα παραχωρήσαμε στα παιδιά, δεν κάνουν όμως αλόγιστη χρήση και σίγουρα η όποια χρήση είναι πάντα μετά από δική μας άδεια και πάντα καθαρά και μόνο στο σπίτι! Ποτέ σε έξοδο και ποτέ των ποτών σε διακοπές! Και αυτό για μένα είναι το πιο βασικό.

Φυσικά και θα αφήσω τα παιδιά μου να δουν παιδικό στο κινητό ή στο tablet. Όταν όμως δε υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνουν! Όταν είναι σπίτι τους και όχι με τους φίλους τους! Όταν  θέλουν να χαλαρώσουν πριν τον ύπνο. Ή όταν είναι άρρωστα και δε μπορούν να παίξουν. Ή έστω, όταν έχω να καθαρίσω και να μαγειρέψω και πρέπει κάπως να τα απασχολήσω, για να μην τρέχουν στα πόδια μου και χτυπήσουν! Γιατί ναι κι εγώ άνθρωπος είμαι και εργαζόμενη και νοικοκυρά και έχω ένα σωρό υποχρεώσεις. Και το tablet -όπως και να το κάνουμε- είναι ένας ωραιότατος τρόπος, για να απασχολούμε τα παιδιά μας κάποιες φορές και φυσικά το παραδέχομαι και εγώ! Όλο αυτό όμως μέχρι ενός σημείου! Και όταν -όπως είπα- δεν έχουμε άλλη εναλλακτική!

Όταν υπάρχει κάτι καλύτερο για τα παιδιά μας από μία οθόνη, μου είναι αδιανόητο να τους δίνουμε αυτή την λυπηρή -γιατί μόνο αυτή η λέξη την χαρακτηρίζει απόλυτα για εμένα- εναλλακτική!

Έτσι, λοιπόν, θα πάρω το θάρρος και θα πω τα εξής, γιατί το οφείλω πρωταρχικά στον εαυτό μου και κυρίως στα παιδιά μας. Γιατί τα παιδιά μας είναι η μελλοντική γενιά του πλανήτη μας και η σωστή ανατροφή τους και η πρόοδός τους και η εξέλιξή τους θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους! 

Φίλη μαμά και φίλε μπαμπά:

Δεν είναι δυνατόν να είσαι στο πάρκο ή στον παιδότοπο και να δίνεις στο παιδί το tablet να παίξει!

Δεν είναι δυνατόν να είσαι στη φύση που τόσο σπάνια συνατά πια ένα παιδί και αντί να το εκμεταλλευτείτε στο έπακρον, να θεωρείς λογικό το παιδί να κυνηγάει κακούς στο κινητό σου!

Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεστε διακοπές, να είστε σε ένα καινούριο περιβάλλον με φίλους και όμορφες εικόνες, να πληρώνεις κιόλας για όλα αυτά -δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι- και να προσφέρεις στην ουσία στο παιδί σου την ίδια βαρετή πραγματικότητα, που έχει και στο διαμέρισμά σας! Μία οθόνη!

Δεν είναι δυνατόν να είναι το παιδί ανάμεσα σε φίλους του και εσύ αντί να το προωθήσεις να παίξει μαζί τους (αν για κάποιο λόγο ντρέπεται ή κολλάει) να του δίνεις κατευθείαν την εναλλακτική της οθόνης, στερώντας του ουσιαστικά με τον τρόπο σου το παιχνίδι, που τόση αξία έχει για την ανατροφή ενός παιδιού!

Δεν είναι δυνατόν να είσαι οπουδήποτε βόλτα και αντί να απολαμβάνεις το μέρος με το παιδί σου, αντί να του μαθαίνεις καινούρια πράγματα, εσύ να το αποβλακώνεις σε ένα κινητό!

Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις σε μία ταβέρνα και η πρώτη σου κίνηση να είναι να παραγγείλεις φαγητό και να βρεις το επόμενο επεισόδιο της Πέππα για να καρφώσεις το παιδί, όσο εσύ θα απολαμβάνεις το κρασί σου.

Δεν είναι δυνατόν -γιατί το έχω δει και αυτό και απορώ πώς κρατήθηκα και δε μίλησα- να είσαι στη θάλασσα με το παιδί σου και αντί να χτίζετε κάστρα στην άμμο και να κάνετε βουτιές, εσύ να πίνεις φρέντο και το παιδί να λιώνει με τις ώρες κάτω από την ξαπλώστρα στο ipad!

Απλά δεν είναι δυνατόν!

Και μη μου πείτε, ότι έχετε ανάγκη να χαλαρώσετε, γιατί το ξέρω και το καταλαβαίνω μεν, δεν το δέχομαι όμως σαν δικαιολογία. Και εγώ έχω ανάγκη να χαλαρώσω και ίσως περισσότερο από αρκετούς. Τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων δίδυμα αγόρια, ναι είναι σίγουρα λόγος, να έχω ανάγκη να χαλαρώσω! Θα βρω όμως μια άλλη ώρα. Όπως το ίδιο έκανε και η δική μου μαμά και οι δικές σας μαμάδες, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν tablet και κινητά και που τα παιδιά ζούσαν ως “φυσιολογικά” παιδιά.

Πείτε μου λίγο. Τι θυμάστε από τη δική σας παιδική ηλικία; Γιατί εγώ κατευθείαν θυμάμαι καλοκαίρια και παγωτά και μπουγέλα και βουτιές και κάστρα στην άμμο και γέλια. Όχι γέλια εικονικά μέσα από μια οθόνη. Γέλια αληθινά και ασταμάτητα. Θυμάμαι πραγματικούς φίλους και όχι την Ρεβέκκα το Κουνέλι και τον Πέντρο Πόνυ. Θυμάμαι να μαζεύω κοχύλια και όχι πόντους στο video game.

Εγώ, λοιπόν, θέλω όλα τα όμορφα πράγματα, που θυμάμαι εγώ από την παιδική μου ηλικία, να τα θυμούνται και τα δικά μου παιδιά! Αυτά και όχι πόσες πίστες τερμάτισαν, όσο μασουλούσαν μηχανικά την μπουκιά τους!

Και δε θέλω μόνο αυτά δηλαδή. Θέλω από τα παιδιά μου επίσης να διεκδικούν και να συζητάνε και να είναι κοινωνικοί και να έχουν πολλούς φίλους, όπως έχω άλλωστε κι εγώ! Και αυτό δε θα γίνει ποτέ, αν τα μετατρέψω σε τρία ακοινώνητα ρομποτάκια!

Γιατί ναι, μπορεί φίλε γονιέ να σου φαίνεται αθώο να καρφώσεις το παιδί σου σε μια οθόνη όσο εσύ απολαμβάνεις την μπριζόλα σου και μπορεί να το έχεις “δικαιολογήσει” κιόλας στον εαυτό σου, λέγοντας από μέσα σου “Έλα μωρέ. Τι θα πάθει για μια ώρα”; Θα σου πω όμως εγώ τι θα πάθει. Ή μάλλον όχι εγώ. Οι ψυχολόγοι. Θέλεις, αλήθεια να μάθεις, λοιπόν;

Να, λοιπόν, τι θα πάθεί (και δε θα μάθει ποτέ) το παιδί σου, σύμφωνα με τους ψυχολόγους:

Δε θα μάθει ποτέ την “τέχνη” μιας πραγματικής συζήτησης. Είναι μια πραγματικότητα για αιώνες τώρα, ότι οι ουσιαστικότερες κουβέντες γίνονται πάνω από το φαγητό. Ε,εσείς του το στερείτε αυτό κατευθείαν. Γιατί, όχι. Τις καθημερινές με τα άγχη και τη βιασύνη και τις δουλειές, όχι μόνο να συζητήσουμε δεν προλαβαίνουμε πάνω στο φαγητό, αλλά είναι άγνωστο, αν θα φάμε καν όλοι μαζί σαν οικογένεια ή αν θα καταλήξουμε να τσιμπήσουμε κάτι στο πόδι. Αυτό γίνεται μόνο σε εξόδους με την οικογένεια, όπου είμαστε ξένοιαστοι και ευδιάθετοι. Αλλά εσείς επιλέξατε να το αντικαταστήσετε όλο αυτό με την Πέππα.

Δε θα μάθει να σας ανοίγεται. Στην ουσία πρόκειται για ένα παρακλάδι της παραπάνω κατηγορίας. Κάνοντας διάλογο μαζί σας, το παιδί δένεται με το γονιό. Αποκτά μαζί του πιο ουσιαστική σχέση. Ανοίγεται. Τον εμπιστεύεται περισσότερο. Και δε χρειάζεται να τονίσουμε πόσο σημαντικός είναι ο γονιός στα μάτια ενός παιδιού και πόσο θα χαρεί έχοντας ποιοτικό χρόνο μαζί σας. Πόσο σημαντικό θα νιώσει, αν του μιλήσετε σαν “ισάξιο” μέλος της οικογένειας σε ένα γεύμα και τον ρωτήσετε τα νέα του, αντί να του προτείνετε την εναλλακτική του ipad, προωθώντας το -έστω άθελά σας- στο να κλειδωθεί και να κλειστεί στον εαυτό του.

Θα γίνει αντικοινωνικό. Τόσο απλά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγένεια από έναν ενήλικα, που χαζεύει στο κινητό του όσο τρώει με την οικογένεια ή τους φίλους του. Σας ενοχλεί σίγουρα και εσάς, όταν σας το κάνουν. Και όμως. Μεγαλώνετε ένα παιδί με αυτήν ακριβώς τη συμπεριφορά και αυτό ακριβώς το πρότυπο. Χρειάζεται να το αναλύσω κι άλλο;

Όσο για το tablet στη θάλασσα και την πισίνα; Δεν θα μπω καν στον κόπο να το σχολιάσω... Νομίζω, ότι είπα ήδη αρκετά…

Και όλα τα παραπάνω τα θίγω χωρίς καν να αναφερθώ στους γνωστούς και προφανείς κινδύνους αλλοίωσης της όρασης ή ακόμη και στην εθιστική επήρεια, που έχουν τα tablets και οι αντίστοιχες συσκευές, οι οποίες -σύμφωνα με ιατρικές έρευνες- προκαλούν αντίστοιχη εξάρτηση στα παιδιά με αυτή, που προκαλούν τα ναρκωτικά στους ενήλικες!

Όλα αυτά, φίλε γονιέ, σκέψου τα την επόμενη φορά, που θα νιώσεις την ανάγκη να χαλαρώσεις. Σκέψου. Αξίζει αυτή η τόσο “παροδική χαλάρωση” μία μόνιμη “επίδραση” πάνω στο παιδί σου; Ή μήπως ήρθε η ώρα να δούμε όλοι μας τον λίγο πιο δύσκολο, αλλά τόσο πιο αποδοτικό για τα παιδιά μας δρόμο; Δεν νομίζετε, ότι τους το οφείλουμε;

Και κάπως έτσι, θα κλείσω όπως ακριβώς άρχισα… Το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει σκοπό να διχάσει, αλλά να προβληματίσει… Και ελπίζω να το κατάφερα… ΄Έστω και λίγο…