Αυτή είναι μια εικόνα, που θα δείτε σπάνια -υπό «φυσιολογικές» συνθήκες- στο σπίτι μας… Αυτή είναι μία εικόνα, που θα δείτε συχνά πλέον -υπό αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες- και στο σπίτι μας και στα σπίτια των περισσότερων από μας… Και αυτό είναι ένα άρθρο, που ήθελα εδώ και καιρό να γράψω…
…και που αρχικά σκέφτηκα πως ίσως το timing είναι «άκυρο», αλλά κατέληξα πως, όχι μόνο «άκυρο» και «άτοπο» δεν είναι, αλλά τελικά πολύ σχετικό και ουσιαστικό…
Περί tablet και οθονών ο λόγος, λοιπόν… Και περί της «μαγικής» χρυσής τομής, του πότε και πόσο μπορούμε να αφήνουμε τα παιδιά μας να βλέπουν οθόνες και πότε πραγματικά είναι αδιανόητο -για μένα τουλάχιστον- να το κάνουμε!
Κάπου εδώ, θα ήθελα να διευκρινίσω πως με αυτό το ποστ δε θέλω σε καμία περίπτωση να το παίξω σούπερ μαμά, γιατί πολύ απλά…δεν είμαι. Και tablet έχω δώσει και δίνω στα παιδιά μου και σοκολάτα θα δώσω (άσχετο αλλά συνάμα σχετικό) γιατί είμαι υπέρμαχος -γενικά και ειδικά- του σοφού ρητού «παν μέτρον άριστον» και ακόμη περισσότερο της πεποίθησης, πως η απόλυτη στέρηση μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα…
Το σημαντικότερο για μένα είναι ο χρόνος και κυρίως ο τόπος για το κάθε πράγμα. Όπως, λοιπόν, δε θα στερήσω το παιδί μου από το να φάει τούρτα στο πάρτι του φίλου του, αλλά θα προσπαθήσω (για να το προστατέψω από τα κακά της ζάχαρης) να περιορίσω τα γλυκά εντός σπιτιού, στην ίδια λογική κινείται και η αντίληψή μου περί οθονών…
Ναι, θα αφήσω τα παιδιά να δουν παιδικά και να παίξουν με το tablet, όταν για κάποιο λόγο βρίσκονται «περιορισμένα» εντός σπιτιού. Όταν είναι άρρωστα, κουρασμένα, όταν έξω βρέχει και έχουμε εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τρόπους απασχόλησης εντός σπιτιού, όταν εγώ αδυνατώ να τα απασχολήσω, γιατί έχω κάποια σοβαρή δουλειά ή όταν η οθόνη εξυπηρετεί έναν σοβαρό σκοπό, όπως συμβαίνει στην εποχή που διανύουμε και που πλέον έφτασε -έστω και παροδικά- να «υποκαθιστά» το σχολείο!
Το θεωρώ αδιανόητο, όμως, να βλέπω παιδιά με κινητό ή tablet στο χέρι, όταν βρίσκονται εκτός σπιτιού και μάλιστα..με άλλα παιδιά!
Παιδάκια σε πάρκα, σε παιδότοπους, σε καφετέριες και ταβέρνες, ακόμη και σε παραλίες το καλοκαίρι (!) αποβλακωμένα με ένα κινητό στα μούτρα!
Και το ακόμη χειρότερο; Ότι αρκετές φορές οι γονείς οι ίδιοι τους «καρφώνουν» την οθόνη στο πρόσωπο -κι εχω γίνει «μάρτυρας» αυτής της απαράδεκτης «τακτικής» ουκ ολίγες φορές- πριν καν το ζητήσουν τα ίδια!
Συγνώμη παιδιά, αλλά αυτό είναι κάτι πέρα ως πέρα λυπηρό. Και είναι ένα θέμα, για το οποίο έχω γράψει και παλιότερα, αφού αυτή τη θλιβερή «συμπεριφορά» παιδιών και γονέων την παρατηρώ από όταν έγινα μαμά και δυστυχώς την εντοπίζω σε όλο και μεγαλύτερη εξάπλωση…
Και είναι ακόμη πιο λυπηρό, αυτή η θλιβερή πραγματικότητα να συνεχίζει να ισχύει ακόμη και τώρα! Ακόμη και μετά από μια καραντίνα! Ακόμη και μετά από έναν αναγκαστικό εγκλεισμό, που η οθόνη δυστυχώς ήταν -και είναι ακόμη- ένα καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας, για πολλούς και διάφορους λόγους!
Και για να μιλήσω λίγο πιο συγκεκριμένα;
Είναι αδιανόητο ρε παιδιά να βγαίνουμε επιτέλους ξανά στη φύση και αντί για το πράσινο, να χαζεύουμε μια οθόνη!
Είναι αδιανόητο να μπορούν επιτέλους τα παιδιά μας να συναντήσουν ξανά τους φίλους τους, μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα έλλειψης κοινωνικών επαφών (με ο,τι συνεπάγεται αυτό για την ψυχική υγεία ενός παιδιού) και αντί να τρέχουν και να γελάνε ευτυχισμένα στο γρασίδι, να χαζογελάνε με videos στο YouTube, ή να κοντράρονται σε video παιχνίδια.
Είναι αδιανόητο, πέρα και πάνω από όλα, να μην αντιλαμβανόμαστε εμείς ως γονείς πόσο σοβαρό είναι όλο αυτό. Πόσο επικίνδυνο είναι για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της κοινωνικής νοημοσύνης των παιδιών μας και πόσο σημαντικό είναι το μερίδιο ευθύνης, που φέρουμε εμείς, αλλά και η συμβολή μας στο να το ανατρέψουμε!
Ήταν μια καθοριστική χρονιά αυτή. Άλλο τόσο, όμως, ήταν και διαφωτιστική. Αναθεωρήσαμε, επανεξετάσαμε και προχωρήσαμε αλώβητοι και δυνατοί.
Ας μην αφήσουμε οι ουλές να μείνουν στα παιδιά μας…
*Το παλιότερο άρθρο, στο οποίο αναφέρθηκα, είναι το: “Όχι tablet όχι κινητά σε θάλασσες και εκδρομές!” και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ!
