Σήμερα αγκάλιασα πιο σφιχτά τα παιδιά μου, όταν τα πήρα από το σχολείο το μεσημέρι…
Σήμερα σιδέρωσα τις στολές τους, για το αποκριάτικο πάρτι τους το απόγευμα, μ’έναν κόμπο στο στομάχι…
Σήμερα θα γιορτάσω μαζί τους την Τσικνοπέμπτη, φορώντας, αντί για στολή, ένα ψεύτικο χαμόγελο…
Καμουφλάροντας τη μαυρίλα της ψυχής μου με εικονικά χρώματα…
Και παλεύοντας να τους χαρίσω όμορφες παιδικές αναμνήσεις.
Από αυτές, που αξίζουν σε όλα τα παιδιά του κόσμου…
Αλλά που κάποια τις στερούνται…
Απλά γιατί βρέθηκαν στη λάθος χώρα, τη λάθος στιγμή…
Σήμερα η ενσυναίσθηση χτύπησε κόκκινο. Αυτή η περιβόητη λέξη, που κατακλύζει βιβλία κ οδηγούς μητρότητας κ που σήμερα φαντάζει πιο γνώριμη από ποτέ…
Γιατί ναι. Σήμερα για πρώτη φορά ένιωσα τόσο έντονα να είμαι «στα παπούτσια» ενός άλλου…
Σήμερα το μυαλό μου, με τοποθέτησε αυτόματα στην ουρά εκείνη την ατελείωτη από αυτοκίνητα…
Στη μάνα με τα παιδιά της στο καταφύγιο…
Στον πατέρα, που αποχαιρετά την κόρη του…
Στα παιδιά, που πήγαιναν σχολείο, «σταμπαρισμένα» με αυτοκόλλητα, που έφεραν τα ονόματα κ την ομάδα αίματός τους…
Στις εικόνες αυτές, που κάνουν από το πρωί τον γύρο του κόσμου κ μας ξεσκίζουν την καρδιά…
Σήμερα φαντάστηκα εμένα κ τη δική μου οικογένεια μέσα σ’αυτό το χάος…
Με αυτοκόλλητα στα ρούχα κ απόγνωση στην ψυχή…
Σήμερα ένιωσα ότι βρίσκομαι σε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα…
Σήμερα «είδα» εμένα κ τα δικά μου παιδιά να στριμωχνόμαστε σε εκείνο το καταφύγιο…
Σήμερα σκέφτηκα παγωμένη τον δικό τους μπαμπά να μας αποχαιρετά…
Σήμερα πάλεψα να βρω, τι παραμύθια θα σκάρωνα, για να διώξω τον φόβο από τα μάτια τους, κλειδώνοντας μακριά τον δικό μου, μην τυχόν κ τον αναγνωρίσουν στα δικά μου μάτια…
Σήμερα ντράπηκα πιο πολύ από ποτέ, σ’αυτή τη μάταιη και τόσο άδικη ζωή…
Ντράπηκα για τα παιδιά αυτά, που ψάχνουν καταφύγια κ εξηγήσεις…
Ντράπηκα για τα δικά μας παιδιά… Που όσο κ αν τους καμουφλάρω την αλήθεια για τη σαπίλα του κόσμου τούτου, θα έρθει αναπόφευκτα η στιγμή, που θα την ανακαλύψουν…
Ντράπηκα για όλα τα παιδιά του πλανήτη κ για τον κόσμο αυτόν τον θλιβερό, που τους παραδίνουμε…
Κι ύστερα σκούπισα τα μάτια μου κ συνέχισα τη ζωή μου…
Αυτή που έχω κ χαίρομαι, καθαρά από τύχη…
Γιατί ο φόβος δε χτύπησε-ακόμη-τη δική μου πόρτα…
