Πράγματα, που έχω μάθει στα 7 μου χρόνια ως μαμά:
1) Ο ύπνος είναι υπερτιμημένος. Ο καφές καθόλου! Ποιος τροχός και ποιο τηλέφωνο; Μιλάμε για την κορωνίδα των ανακαλύψεων!
2) Το «μαμά» είναι η πιο γλυκιά λέξη. Άλλοτε όμως και η πιο «ενοχλητική». Δε ξέρω, αν θα μπορέσει να υπάρξει ποτέ άλλη λέξη να το «συνδυάσει» αυτό!
3) Τα παιχνίδια δεν έχουν ηλικία. Ούτε φύλο.
Το πρόβλημα με τις 3 παραπάνω αλήθειες, βέβαια, είναι ότι παρότι οι 2 πρώτες είναι απόλυτα κατανοητές, στην 3η τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Και λίγο πολύ όλοι έχουμε πέσει σε αυτήν την παγίδα…
Εγώ προσωπικά «κύλησα» πριν από μερικές μέρες, όταν έκανα ξεκαθάρισμα στα παιχνίδια των παιδιών. Κάπου ανάμεσα σε κούτες για φύλαξη και σακούλες για «δώσιμο», λοιπόν, έπιασα τον εαυτό μου να ετοιμάζεται να δώσει πολλά από αυτά, απλά γιατί τα είχα κατατάξει στην κατηγορία «για μωρά»!
Προφανώς δεν αναφέρομαι σε ζουληχτά παιχνίδια ή μασητικά, που όντως αφορούν μόνο τη μωρουδιακή ηλικία. Αναφέρομαι σε παιχνίδια όπως η Πέππα και η παρέα της ή οι πιτζαμοηρωες κι ένα σωρό άλλα «μπαρμπαδάκια»,που πλέον αντικαταστάθηκαν από Barbie, Playmobil, LEGO και «κανονικούς» ήρωες, όπως τον Thor και τη δική του παρέα.
Το ότι αντικαταστάθηκαν, όμως, δε σημαίνει ότι ξεχάστηκαν ή ξεπεράστηκαν! Κι αυτό το διαπίστωσα περίτρανα, όταν τους είδα να στήνουν ολόκληρο παιχνίδι με την «γουρουνο-οικογένεια», που ανακάλυψαν μέσα στις κούτες και να απασχολούνται μαζί της για ώρες!
Και τότε συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου είναι απλά 7, όχι 17! Οι γιοί μου 6, όχι 16!Και τα παιχνίδια απλά παιχνίδια. Όχι μονάδα μέτρησης ηλικίας και ωριμότητας! Ούτε, φυσικά, μονάδα μέτρησης ανδρισμού ή θηλυκότητας!
Ναι, η κόρη μου θα παίξει και με αυτοκινητάκια και με ninja και με gormiti, γιατί αυτό παίζουν τα αδέρφια της! Όπως και τα αγόρια μου θα παίξουν παιχνίδια ρόλων με κούκλες και αρκουδάκια, βάζοντας τον Thor να παντρευτεί την Barbie ή τον κάστορα, να οδηγάει το ασθενοφόρο της, ή στήνοντας πάρτι,με φαγοπότια σε αυτοσχέδιες σκηνές…
Γιατί; Γιατί μπορούν! Γιατί είναι παιδιά. Γιατί είναι πλάσματα ξεχωριστά…Και γιατί στο παιχνίδι τους βάζουν φαντασία, όχι ταμπέλες!
Ας μην το κάνουμε ούτε εμείς για αυτά…
