Χαζεύοντας χθες βράδυ τις φωτογραφίες μου “έπεσα πάνω” σε δύο από αυτές, με δύο χρόνια διαφορά μεταξύ τους! Στη φωτογραφία δεξιά είναι το κοριτσάκι μου δυο μήνες πριν… Στη φωτογραφία αριστερά…δύο χρόνια πριν! Στην ίδια σχεδόν πόζα, με τα ίδια σχεδόν παιχνίδια τριγύρω, πάνω στο ίδιο χαλί στο ίδιο δωμάτιο. Όλα τόσο ίδια και όμως τόσο διαφορετικά… Και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι σκέψεις…
Από τα 3 στα 5 χρόνια, από “μωρό”, το δικό μου μωρό, σε μία ολόκληρη δεσποινίδα, που γράφει και διαβάζει μόνη της κι ας μην έχει πάει καν ακόμη στο δημοτικό, που ζωγραφίζει τόσο μα τόσο όμορφα, που στολίζεται και καμαρώνει σαν το παγόνι και μου ζητάει σκουλαρίκια και κολιέ και φορέματα, “για να είμαι η πιο όμορφη μαμά” και που συζητάμε ώρες ώρες μαζί, λες και δεν είναι 5 αλλά 15!
Που με εκπλήσσει κάθε μέρα με τον τρόπο σκέψης της, με την αντίληψη και τη φιλομάθειά της, αλλά και με το πόσο ευγενικό και καλό παιδί είναι, που σε κάθε ευκαιρία θέλει να βοηθάει παιδάκια, που δεν έχουν όσα έχει η ίδια και ζωάκια και όποιον αντιλαμβάνεται, ότι βρίσκεται σε ανάγκη.
Που “μεγαλώνει” στην ουσία και αυτή μαζί με μένα τα δυο μικρά της αδερφάκια και τους μαθαίνει συνέχεια καινούρια πράγματα και που με εκπλήσσουν και οι ίδιοι από όσα ξέρουν ήδη και που τους τα έμαθε αυτή!
Που τους αγαπάει τόσο πολύ και τους φροντίζει και τους προσέχει και μπορεί να τσακώνονται ώρες ώρες και οι 3 μαζί και να με τρελαίνουν και να με φτάνουν στα όρια της παράνοιας, όπως μόνο ένα παιδί μπορεί – φανταστείτε 3!- , αλλά κάθε πρωί που την αφήνουμε στο νηπιαγωγείο, τους αγκαλιάζει έναν έναν πριν μπει στην τάξη και τρέχω η δόλια μάνα άρον άρον έξω από το σχολείο, μη με πάρουν τα ζουμιά!
Και όμως την ίδια στιγμή είναι το μωρό μου! Το ίδιο κοριτσάκι με δύο χρόνια πριν, με το ίδιο υπέροχο χαμόγελο, με την ίδια ζεστή αγκαλιά -που με κάνει να τα ξεχνάω όλα- και που απορώ κάθε μέρα πότε μεγάλωσε και πώς πέρασαν τα χρόνια…
Αυτά τα χρόνια μαζί της, από τότε που την πρωτοπήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά και ένιωσα, ότι ξαφνικά κάθε κομμάτι της ζωής μου “κλείδωσε”! Σαν ένα παζλ που προσπαθείς να λύσεις για καιρό, μέχρι που τελικά το κάνεις και όλα αποκτούν ως δια μαγείας νόημα…
