Αυτή είμαι εγώ… Για την ακρίβεια, ο Playmobil εαυτός μου, που μου δόθηκε ως δώρο από τα μικρά μου μπομπιράκια. Και που-όπως βλέπετε-κρατάει το καπάκι ενός κουτιού, ωσάν τον Άτλαντα, που βαστάει στους ώμους του τον ουρανό, μετά από το γνωστό «καψόνι» του Δία, ένα πράγμα…
Ενός κουτιού, που κρύβει μέσα του λίστες με ψώνια και υποχρεώσεις…
Κοκαλάκια για να πιαστούν μεταξωτά μαλλάκια…
Χαρτομάντιλα, για να σκουπιστούν μικρά ματάκια και μυτούλες…
Αλοιφές, για να πάρουν μακριά τον πόνο…
Και «κρυφά» παιχνίδια, για να διώξουν μακριά τις έγνοιες ή να βοηθήσουν τον χρόνο να κυλήσει «ανώδυνα»…
Αυτό το κουτί το λέω «το κουτί της μαμάς»…
Κι αυτή τη φωτογραφία-την τόσο «πρόχειρη» και μη «ινσταγκραμμική», που το μόνο της «στησιμο» ήταν αυτό του Playmobil, από ένα μικρό χεράκι σε μια «έμπνευση της στιγμής» από τις γνωστές παιδικές και τόσο αγαπημένες-τη λέω την πλέον αντιπροσωπευτική για τη σημερινή ημέρα της γυναίκας…
Ή αλλιώς… του σύγχρονου Άτλαντα, που κρατάει στους ώμους της αγόγγυστα και υπομονετικά σχεδόν τα πάντα…
Σπίτι, οικογένεια, δουλειά, σπουδές, παιδιά, σκυλιά…
Το «βάρος» μιας προσεγμένης εμφάνισης κι ενός σωρού ανούσιων, ξεπερασμένων και παρωχημένων στερεοτύπων…
Αλλά και βάρη ασήκωτα, διαχρονικά και ουσιαστικά…
Ακόμη και αυτό της διαιώνισης του ίδιου μας του είδους…
Ρόλους άπειρους, απαιτητικούς και ενίοτε αντικρουόμενους…
Τέτοιους, που μόνο ένας Τιτάνας θα μπορούσε να φέρει σε πέρας…
Και μάλιστα όχι από «καψόνι» κάποιου Δία…
Αλλά από επιλογή…
Φυσική, αλλά και συνειδητή…
Όχι με λιποψυχία, αλλά με πυγμή…
Όχι σκυθρωπά, αλλά χαμογελαστά…
Άλλωστε, τι να μας πει μια τιτανομαχία μπροστά στην καθημερινότητα;
Χρόνια μας πολλά σούπερ ηρωίδες!
Σήμερα ας είναι η αφορμή, να πάρουμε μια μικρή ανάσα από όλα μας τα βάρη και να χαμογελάσουμε στον «παραμελημένο» και ταλαιπωρημένο εαυτό μας…
Να τον χτυπήσουμε απαλά στην πλάτη και να του πούμε επιτέλους πως ναι… Τα πας μια χαρά! Συνέχισε <3
