Και να’μαι πάλι πίσω από τον αγαπημένο μου υπολογιστή να γράφω μετά από ένα σχεδόν μηνα… ‘Η καλύτερα…να γράφω εδώ! Γιατί όλον αυτόν τον καιρό συνεχίζω να γράφω! Απλά όχι στο Run Mommy Run!

Συνεχίζω να γράφω, όχι ως blogger, αλλά ως δημοσιογράφος στην νέα μου επαγγελματική στέγη… Πίσω στην παλιά μου δουλειά, λοιπόν! Και τα συναισθήματα, όπως είναι λογικό, είναι ακόμη ανάμεικτα…

Ενθουσιασμός και ικανοποίηση, που γύρισα στη δημοσιογραφία, την οποία σπούδασα και υπηρέτησα για τόσα χρόνια και που τόσο πολύ αγαπώ…

Άγχος και γλυκιά αναστάτωση, να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του νέου μου πόστου και φυσικά να ισορροπήσω κούραση και υποχρεώσεις ανάμεσα στους δύο πιο απαιτητικούς ρόλους στη ζωή μιας γυναίκας. Της μητέρας και της εργαζόμενης.

Αναπόφευγκτες ενοχές για το χρόνο, που η δουλειά μου στερεί από τα παιδάκια μου! Και αυτό, παρότι στην ουσία πρόκειται για παιδάκια, που απόλαυσαν μια full time mom για τα πρώτα και πιο τρυφερά χρόνια της ζωής τους και ξεκινάω να δουλεύω πλέον, τώρα που η μικρή μου κοντεύει 5 και τα αγόρια μου 3,5! Αλλά είπαμε...ενοχές και μάνα πάνε μαζί! Ας το δεχτούμε μια για πάντα!

Αγωνία για το πώς θα βιώσουν τα παιδιά τη μετάβασή μου από 24/7 mom σε working mom.

Και πάνω από όλα…μια γενικότερη τρικυμία εν κρανίω και μία “θολούρα” των πρώτων ημερών μέχρι να προσαρμοστώ στην νέα πραγματικότητα και βρω τα πατήματά μου!

Ωστόσο, παρότι είναι νωρίς ακόμη, μπορώ να πω, ότι έχω προλάβει να βγάλω ήδη μερικά συμπερασματάκια για τον καινούριο μου ρόλο ως working mom!

Και αυτά είναι τα εξής:

1. Τα παιδάκια μου αυτές τις πρώτες μέρες έχουν εξαιρετική προσαρμογή στην νέα μας ζωή και όχι μόνο δεν έφεραν αντιδράσεις, αλλά επιδεικνύουν καταπληκτική συμπεριφορά! Μάλιστα, έδειξαν ενδιαφέρον, να μάθουν τι ακριβώς δουλειά θα κάνω, καθήσαμε κάτω και συζητήσαμε, είπαμε όλα αυτά , που θα κάνει η μαμά στο γραφείο της και όλα όσα έκανε παλιά, πριν γίνει μανούλα και λύσαμε όλες μας τις απορίες!

   Στα αστεία απρόοπτα της κατάστασης θα βάλω την ερώτηση της Σίλιας, μόλις της ανακοίνωσα ότι θα ξεκινήσω να δουλεύω και μάλιστα με ύφος απαξίωσης “Δηλαδή, θα πας πάλι να μιλάς σε ραδιόφωνα, όπως παλιά”; Χαχαχαχα Ούτε να της έλεγα, ότι θα ληστεύω τράπεζες, δηλαδή! Ευτυχώς της είπα., πως αυτή τη φορά πρόκειται για περιοδικό και ησύχασε…προς το παρόν! 🙂

2. Εχω παρατηρήσει, ότι δένονται ακόμη περισσότερο με τον μπαμπά τους και το απολαμβάνω πολύ αυτό! Κι αυτό γιατί πλέον περνάνε ένα τρίωρο το μεσημέρι (μέχρι να επιστρέψω εγώ στο σπίτι ) αποκλειστικά μαζί του, μέσα στο οποίο θα μιλήσουν, θα πουν τα νέα τους από το σχολείο, θα πουν αστεία, θα ακούσουν μουσική και γενικά θα περάσουν ποιοτικό και αποκλειστικό χρόνο μαζί του, πράγμα που δε θα γίνονταν, αν ήμουν εγώ εκεί, αφού όλα τα παραπάνω θα τα έκαναν μαζί μου ως γνήσιοι μαμάκηδες!

3. Εχω γίνει λάστιχο! Πραγματικά! Η wonder woman είναι τίποτα μπροστά μου! Ξυπνάω 6 ετοιμάζω πρωινα/μεσημεριανά και κολατσιά (άλλο γεύμα σε κάθε σχολειο ντε), ντύνω παιδιά, τα μοιράζω σε σχολεία, τρέχω δουλειά και επιστρέφω σχεδόν απόγευμα για: μπαλέτα, δραστηριότητες, συνελεύσεις σχολείων, βόλτες σε πάρκα, ψώνια σε σουπερ μάρκετ και γενικότερα, όλα όσα κάνει μια μαμά, καταλήγοντας πίσω το βράδυ, για να μπανιαρίσω, ταΐσω και κοιμίσω τρία παιδιά, να συνεχίσω με πλυντήρια, μαγείρεμα και σίδερο και να καταλήξω κάπου στις 12 το βράδυ ρετάλι στο κρεβάτι! Α! Κάπου ανάμεσα -συνήθως όρθια- τρώω κιόλας! Αν δηλαδή προλάβω!

4. Παρ’όλη αυτή την “συναρπαστική” ζωή, που σας περιέγραψα παραπάνω, κατά περίεργο τρόπο νιώθω πιο ανάλαφρη, πιο ζωντανή και πιο γεμάτη! Έχω ενέργεια στη δουλειά μου να γράψω και να φέρω σε πέρας όλα τα ευχάριστα μεν, απαιτητικά δε προτζεκτς, που μου ανατίθενται (που πραγματικά απορώ και εγώ πώς, όταν ξυπνάω κάποια πρωινά και σέρνομαι από την νύστα, μιας και ένας από τους τρεις αποφάσισε να με “ξημερώσει”) και έχω τεράστια ενέργεια, όταν γυρίσω σπίτι, να ασχοληθώ με δραστηριότητες και παιχνίδι με τα παιδιά μου, να τα πάω βόλτα και φυσικά τεράστια λαχτάρα και χαρά να τα δω και να τα αγκαλιάσω! Θα μου πείτε, λογικό δεν είναι αυτό; Όχι όμως. Δεν είναι καθόλου. Έχοντας ζήσει την εμπειρία της full time mom, θα ομολογήσω πως η συνεχόμενη ενασχόληση με τα παιδιά και το συνεχές “μαμάααα”, που σου τριβελίζει τα αυτιά, καταλήγει ορισμένες φορές, να σου κόψει την όρεξη για παιχνίδια μαζί τους και να σε κάνει να αναζητείς διεξόδους, έχοντας αυτό ως αποτέλεσμα να μη δίνεις το 100% του εαυτού σου στα παιδιά σου, τις στιγμές που είσαι μαζί τους! Αντίθετα, έχοντας “ξελαμπικάρει” κάνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό και πόσο μάλλον, κάτι που αγαπάς και σε πραγματώνει, σε γεμίζει και σε κάνει να επιστρέφεις στα παιδιά σου με πολύ μεγαλύτερη όρεξη και καθαρό μυαλό, στραμμένο αποκλειστικά και μόνο σε αυτά!

   Ή τουλάχιστον, έτσι λειτουργεί σε μένα μέχρι στιγμής… Και με βάση αυτό, ελπίζω και αισιοδοξώ στο τετριμμένο και απλό, αλλά συνάμα τόσο αληθινό, πως τελικά...όλα γίνονται για καλό…! (έκανα και ομοιοκαταληξία από του πουθενά η μάνα!) 🙂

Σας φιλώ και υπόσχομαι να επανέλθω με νέες εξελίξεις και εντυπώσεις…

Ως τότε, περιμένω τα δικά σας σχόλια και τις δικές σας εμπειρίες… Είστε working moms; Και πώς λειτούργησε για εσάς όλο αυτό;