Ότι η ανεξαρτησία είναι μία από τις μεγάλες ‘αγάπες’ και ανάγκες των αντρών το ξέρουμε χρόνια τώρα… Τι γίνεται, όμως, όταν ο ‘άντρας’ είναι 2 ετών; Και τι κάνεις, όταν ο συγκεκριμένος ‘άντρας’ αρνείται να τον πιάνεις από το χέρι και σου ζητάει, να μείνει μόνος του;!

Αυτός ο συγκεκριμένος ‘άντρας’ είναι ο δικός μου! Το δικό μου αντράκι! Το δικό μου ανεξάρτητο αγοράκι, που η τόση μεγάλη ανάγκη του για ανεξαρτησία από τόσο νωρίς με κάνει να τρέμω, πως στα 15 του θα με βλέπει στο δρόμο και θα αλλάζει τετράγωνο! (Τι τραβάμε οι δόλιες χαζομαμάδες;!)

Το πιο εντυπωσιακό από όλα, βέβαια, είναι ότι το αντράκι μου αυτό είναι ένα από τα δυο μου διδυμάκια! Και τι εννοώ εντυπωσιακό; Εντάξει, ότι τα διδυμάκια δεν είναι απαραίτητο να μοιάζουν σε συμπεριφορά (τι απαραίτητο, δηλαδή, το συνηθέστερο είναι να μη μοιάζουν καθόλου!), το έχουμε ξανασυζητήσει σε προηγούμενο άρθρο. Και όντως, αυτή η ανεξαρτησία του είναι ένα ακόμη στοιχείο, που έχουν διαφορετικό, αφού το άλλο μου αγοράκι είναι πιο ‘μαμάκιας’, μου κάνει συνέχεια νάζια και γλύκες (ενώ αυτός ούτε καν) και γενικά είναι πιο προσκολημμένος μαζί μου. Όχι μόνο δε με διώχνει, αλλά μου πετάει ατάκες ‘μαμά εσένα θέλω μόνο’ και μου κρατάει συνέχεια το χέρι και δώστου να λιώνω η χαζομάνα!

Ακριβώς στο άλλο άκρο το ανεξάρτητο αγόρι μου, όχι μόνο δεν παρουσιάζει αντίστοιχη προσκόλληση (εντάξει, έχει στιγμές ‘μαμακίασης’ και αυτός, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό), όχι μόνο δεν κάνει γλύκες και νάζια (και θα μου πεις και αυτό στο κάθε παιδί είναι), αλλά παρουσιάζει ξεκάθαρες τάσεις αυτονομίας! Φτάνει να σας πω, πως ένα πρωί, μου είπε την εξής ατάκα: ‘θέλω να πάω να μείνω μόνος μου’! Το δίχρονο! Δηλαδή, τρελαίνεσαι η μάνα ή όχι;

Και για να γυρίσω σε αυτό, που ξεκίνησα να λέω παραπάνω με τα δίδυμα, δεν είναι ότι μου φαίνεται περιέργο, που είναι αυτός πιο ανεξάρτητος και ο άλλος δεν είναι, αλλά απλά απορώ… Δε θα έπρεπε να είναι πιο ‘εξαρτημένος’ (δε ξέρω πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω) ή λιγότερο αυτόνομος τελος πάντων, ως δίδυμος και ως ένα παιδάκι, που έχει γεννηθεί με ένα ακόμη παιδάκι μαζί και περνάει όλη τη (μέχρι στιγμής) ζωή του με αυτόν και με την αδερφούλα του; Εκτός κι αν όλη αυτή η ανάγκη του για ανεξαρτησία, να πηγάζει ακριβώς από αυτό! Από το ότι γεννήθηκε μέσα σε μία τόσο μεγάλη ΄παρέα’, που έχει την ανάγκη να νιώσει μόνος και ανεξάρτητος!

Πραγματικά δε ξέρω τι να πω… αυτό, που ξέρω, είναι ότι έχω γίνει ‘λάστιχο’ να τον κυνηγάω καθημερινά και δίνω ολόκληρη ‘μάχη’, όποτε βρίσκομαι εκτός σπιτιού, γιατί πολύ απλά αρνείται να μου δώσει το χέρι του και απαιτεί να περπατάει μόνος του, ελεύθερος και ωραίος! Αφήστε την τσιρίδα, που ρίχνει, όταν τον πιάσω από το χέρι με το ζόρι! Θέαμα γινόμαστε! Μια απελπισμένη μάνα και ένας επαναστάτης χωρίς αιτία να γκαρίζει ‘άσε μου το χεεεερι! Θέλω να πηγαίνω μόνος μου!!’ Όχι, τίποτα, θα απορεί ο κόσμος τι του κάνω και δε με θέλει!

Ρεζίλι η δόλια μάνα! Εσείς έχετε αντιμετωπίσει ανάλογο περιστατικό; Και τι κάνατε για να ‘τιθασεύσετε’ τον επαναστάτη;